ABC easy as 1, 2, 3!!!

Wat vliegt de tijd. Zo kom je net in Nepal aan en zo zit je tijdens je trektocht halverwege je verblijf in Nepal.
En wat een methode om dit avontuur doormidden te breken. Als ik met mn backpack in de taxi ben gestapt en mn eerste blikken op de Himalaya bergen heb geworpen rijden we naar Nayapul. Voorin zit Yogen, mn gids met de taxi chauffeur te praten. Ik type mn vorige blog af en soms pak ik mn foto toestel voor een aantal mooie plaatjes. Yogen wijst me op het meer bij Pokhara wat we nu vanaf de berg in de verte kunnen zien.
In Nayapul heb ik nog een toiletstop en dan beginnen we met lopen. Backpack goed vastgesnoerd en gaan met die banaan. We lopen door het dorpje wat aan de voet van de groene bergen ligt. Bergen in mijn ogen tenminste, hier noemen ze het heuvels. 1 van de bekenste dingen hier is Poon hill, een "heuvel" die de 3210m aantikt. Tja met de Himalaya bergen in de buurt stelt dit natuurlijk niks voor maar toch... een heuvel? Nee niet bepaald.
We lopen langs de inschrijfpost waar ze alle trekkers registreren. Op deze manier kunnen ze bijhouden wie waar is en als je binnen een bepaalde tijd niet terug bent gaan ze je toch maar eens zoeken. Best een slim systeem, helemaal gezien er veel mensen zijn die alleen trekken en ongelukken gebeuren hier genoeg. Met mn gids ben ik daar minder gevoelig voor en dat is precies waarom ik er 1 heb genomen. De hele trek zou makkelijk genoeg te volgen moeten zijn maar dit is mn allereerste trek en ik weet niet wat handige punten zijn om te stoppen om om even door te trekken. Dat weet hij als het goed is wel.
Over een brug heen gaan we nog naar een ander hutje om ons voor iets anders te registreren en dan begint het echte werk. We lopen op een breed pad waar ook auto's komen, mooi langs de rivier die flink kolkt, smeltwater van de bergen. Het einddoel van vandaag is Ghandruk. We verlaten de gewone weg en nemen een ander pad; "dit is mooier". Ok wat jij zegt, youŕe the guide!
We komen langs kleine dorpjes of losstaande huizen. Geiten staan buiten lekker te eten en onder een mand liggen kleintjes. Na een uur houden we een kleine pauze waar we een puppie en kat leuk zien spelen. En weer door! Een uur later doen we de lunch. Erg fijn want inmiddels zijn we een behoorlijk eindje gestegen en is het behoorlijk warm geworden. Dat is toch wel even wennen tegen zo'n berg omhooglopen met een gevulde backpack die uiteraard veel te vol zit. Maar tijdens de lunchpauze loop ik de dininghall in. Aan de achterkant is 1 van de witte pieken zichtbaar. Door het omhoog lopen was ik even vergeten dat die er ook nog was. Wat een machtig gezicht zeg. En die richting gaan we op, hopelijk beloofd dat wat voor het uitzicht daar.
Tijdens het lopen moeten we steeds even stoppen of aan de kant, niet voor mensen maar voor koeien, buffels of paarden. De koeien zijn heilig in Nepal en mogen dus doen waar ze zin in hebben. De buffels worden vaak door iemand vooruitgedreven om ergens te grazen en soms kan je ze dus relaxt in het gras zien staan. Dan hebben we de paarden nog, deze en de muilezels, worden als lastdier gebruikt. Ze hebben manden of zakken op hun rug en je hoort ze al van verre aankomen. Dat komt door de koebellen om hun nek, het klinkt net alsof ik in de Alpen ben. Af en toe stopt Yogen en laat mij verder lopen, na een tijdje vraag ik hem wat hij aan het doen is. Hij plukt namelijk steeds groene dingen en stopt ze in zn tas. Blijkbaar zijn dit groenten die in de stad vrij duur zijn maar hier vrij groeien. Aangezien hij blijkbaar kok is naast zn werk als gids is hij van plan om vanavond zn eigen curry te maken met deze groenten. Ik ben benieuwd.
Na een tocht van ongeveer 6 uur, met de nodige stops, kom ik aan in Ghandruk, een dorp dat op 1930m ligt. Lang niet slecht voor een eerste dag! Yogen brengt me naar ons hotel en laat me alleen. Ik ga op bed liggen en val gelijk in slaap, toch ff wennen zo'n tocht. Na mn middagdutje neemt Yogen me mee voor een hike door het dorp. De bewoners zijn Gurung en die wonen hier al jaren. We bezoeken eerst een tempel. Het blijft grappig om Buddha beelden te zien met daar omheen allemaal kleurige knipperende kerstlampjes. Hier vinden ze dat geweldig om Buddha mee te vereren, ik en de meesten hier vinden het nogal grappig. Daarna gaan we naar een Gurungmuseum waar ze allemaal oude werktuigen hebben staan. Best indrukwekkend hoe ze met zo weinig materiaal toch vrij ingenieus waren. Na nog een kleine wandeling gaan we terug naar het hotel waar ik aan de praat raak met een meisje uit Libanon. Ze is geslaagd voor high school en haar vader neemt haar nu mee voor een korte trek naar Poon hill. We eten samen en kletsen wat over verschillende culturen en reiservaringen. Yogen komt in de tussentijd langs met zn curry, of ik wil proeven. Het is verrassend lekker, alleen jammer dat het zo pittig is. Dan is het bedtijd, ik ben best moe en we willen op tijd weer verder.

De volgende ochtend wordt ik wakker door het geluid van de paardenbellen en opde achtergrond is de buddhistische meditatie mantra van monniken te horen. Dit is toch echt wel even een momentje wat een rust en vredigheid. Ik ontbijt samen met de Libanesen en wens ze na afloop een goed einde van hun trek en veel plezier in Pokhara.
De trek brengt ons vandaag naar Chomrong een dorp op 2050m. Hoewel we niet echt de hoogte in gaan is dit wel het zwaarste deel van de trek. We moeten namelijk om de berg heen maar gaan ook nog eens flink omlaag om vervolgens, frustrerend genoeg, dat hele stuk weer omhoog te moeten. Dus hoewel we maar 100m hoger uitkomen is het toch best heel pittig. Op het laagste deel besluiten we te gaan lunchen. Ik begin het handige van een gids hebben te merken. Hij gaat overal de keuken in zorgt dat ik wat kan bestellen en ik hoef alleen maar te gaan zitten en wachten. Best practisch en prettig. Als ik net zit komt er een kopel aan, ik vraag of ik bij ze kan zitten en we beginnen te kletsen. Het is een Amerikaans koppel van mijn leeftijd en zij hebben voor deze trek de circuit trail gedaan. Dat is een trek van rond de 15 dagen dus best indrukwekkend. Het meisje loopt net als mij te klagen over het feit dat we gister zo gestegen waren alleen om het nu weer af te dalen en weer omhoog te moeten. Een lange hangbrug zou volgens ons practischer zijn. Gelukkig is de omgeving het zeker waard. We komen langs wilde Himalaya aardbeien waar we van snoepen, zien gieren (die hier meer op adelaars lijken) en zien de laatste bloeiende rhodondendrons. Dabn wijst Yogen me op iets bekends, een marihuana plant staat aan de kant van het pad, en niet een maar meerdere. Best grappig om die zo in het wild te zien.
Het eerste stuk van de trek gaan Alex, Jared en ik aardig gelijk op maar dan beginnen de trappen en komt hun ervaring van het circuit omhoog. Ik ben omhoog niet gewend en ga dus erg langzaam. Maargoed ook ik kom uiteindelijk aan in Chomrong en haal Alex en Jared zelfs in! We komen precies op tijd in Chomrong aan want ik stap het teahouse nog niet binnen of het begint te regenen. Yogen regelt weer een kamer voor me en na mn spullen gedumpt te hebben ga ik naar beneden voor wat thee. Naast me aan een tafel zitten 2 jongens. Ze vragen waar ik vandaan kom vandaag en of ik bij ze wil komen zitten. Ja hoor, gezellig! Zij zijn vandaag via de hotsprings gekomen en moesten een pittige stuk recht omhoog tegen de berg op. Hier hebben ze even rust en ze zijn aan het bedenken waar ze vandaag nog uit kunnen komen. We bestuderen de kaart en zij zeggen dat ze Bamboo willen proberen. Het lijkt mij wat overmoedig (het is 3 dorpen verder en mijn bestemming voor de volgende dag) en vraag het aan Yogen. Ook die zegt daar het waarschijnlijk slimmer is om naar Sinua te gaan. Voor ze verder gaan willen ze nog wel een video maken. Per dag willen ze 2 videos van 30sec maken met indrukken of info. Ik wordt gevraagd om wat Nepalese woorden uit te spreken zodat ze die kunnen leren en dan gaan ze weer verder.
Inmiddels zijn ook Alex en Jared in de eetzaal aangekomen en de rest van de middag klets ik daar wat mee en ga op een korte hike door het dorp. Na het avondeten trekken we ons terug in onze kamers en gaan lekker slapen. Ondertussen breekt buiten de hel los en raast er een flinke onweersbui.

Ook op de 3e dag vertrekken we op tijd. We lopen door Chomrong wat gezellig is versierd met allemaal gebedsvlaggetjes. Het lijken net slingers die zijn opgehangen, een vrolijke boel. Ons doel vandaag is Bamboo een dorp op 2310 meter. Wederom geen gigantische klim maar nadat we uit Chomrong zijn gewandeld moeten we weer een trap af naar beneden, een brug over en weer omhoog. Het is zo oneerlijk, waarom maken ze niet gewoon een pad op dezelfde hoogte om te berg heen. Als we weer omhoog klimmen (die gelukkig niet zo stijl zijn als gisteren) besef ik me dat ik echt een hekel heb aan trappen. Uiteindelijk komen we in Sinua aan, gelukkig. Hier houden we een pauze en kom ik Alex en Jared weer tegen. Ook zijn er 3 jongens die ons tijdens de tocht omhoog hebben ingehaald, ze hadden bagpipe muziek aan om de moed er in te houden. Ikdacht daardoor dat het Schotten waren maar het is iets ingewikkelder. 1 is half Schots/half Thais, de 2e is half Duits/half Thais en de 3e komt uit Nieuw Zeeland. Best een gezellig zooitje. Yogen roept me naar de rand van het terras. Volgens hem kan je hier de barking deer horen. Deze heten niet zo omdat ze de bark (schors) van bomen eten maar omdat ze blaffen (barken) als een hond. Het is even goed luisteren maar je hoort ze echt. Het klinkt als een blaf maar dan niet zoals een hond het doet. Hele aparte beesten heb je hier.
Ook vandaag valt me weer iets op aan Yogen. Blijkbaar heeft hij overal een part time baantje als serveerder. Overal waar we stoppen voor iets te drinken of te eten komt hij niet alleen met mijn eten aan maar serveert hij ook de andere trekkers. Super geinig en vandaag maakt hij zelfs mijn tonijn momo's die ik besteld had. Ik vraag hem hoe de weg hierna is, moeten we weer die verrekte trappen op? Volgens hem niet, het is hierna Nepali flat oftewel Nepalees vlak. Jaja dat klinkt allemaal leuk maar Nepalees vlak is nog steeds niet Nederlands vlak. Gelukkig is het wel een heel stuk beter te doen dan de trappen die we steeds hiervoor hadden. Ook mn backpack zou moeten schelen. Op de terugweg komen we weer langs Chomrong en ik heb dus een deel van mn backpack inhoud daar achtergelaten. Heel veel merk ik er vandaag alleen nog niet van want ik heb vandaag spierpijn na de stijg en daal etappe van gisteren.
Het lijkt erop alsof het gaat regenen en Yogen meld me dat. Ik ben het hier niet mee eens. Zolang ik hier loop gaat het niet regenen! Als ik in het dorp ben vind ik het best, maar daarvoor wil ik geen regen. Gelukkig zijn de weergoden het met me eens en pas als ik geinstalleerd ben in Bamboo, na 5 uur trekken, begint de regen te vallen. Ik ga daar gelijk maar weer voor een middagslaapje want met de spierpijn en het op en neer van vandaag ben ik best moe. Ook begin ik me wat minder goed te voelen en krijg ik 's avonds een fijne aanval van buikpijn. Dat beloofd wat.

De volgende dag vertrekken we iets later. Dit is blijkbaar een makkelijk deel en we kunnen het rustig aan doen. Ons einddoel is Deurali wat op 3200 meter ligt, best een aardige klim van 900 meter dus vandaag. De weg naar Dovan (uitgesproken als Doban) is heel goed te doen, het gaat licht omhoog en omlaag en geeft weinig problemen. Van Dovan tot Himalaya is goed tedoen maar vooral lang. We lopen op smalle paden die nat zijn van de regen van gister. Het is een bamboo bos (vandaar de naam van de overnachtingsplaats) en het is warm en klammig. Ook moeten we hier uitkijken voor bloedzuigers, vervelende beestjes. Yogen vind dat die beesten heel gezond voor je zijn, dokkters gebruiken ze toch ook?! Mijn antwoord dat de bloedzuigers die dokters gebruiken waarschijnlijk gestudeerd hebben en dat dit bosbloedzuigers zonder opleiding zijn snapt hij niet echt, haha. Als we in de buurt van Himalaya komen begint het licht te regenen, tijd voor een pauze om even wat te drinken. Terwijl we daar zitten begint het echter steeds harder te regenen en ik besluit er ook maar te lunchen. Een bord patat is erg lekker als je koud, nat en klam van de regen bent. Samen met een paar Duitsers die net aankomen lunch ik en blijf stug tegen iedereen volhouden dat het nu misschien regent maar als we op ABC zijn is het strakblauw. Iedereen is wat sceptisch, de mensen die naar beneden kwamen vertellden ons dat ze mazzel hadden met een helder stuk uitzicht voor 10 minuten. Niet echt veel.
Het laatste deel naar Deurali begint in de regen die gelukkig wat is afgezwakt, uiteindelijk wordt het zelfs weer droog. Het gaat vandaag een stuk beter, zonder spierpijn kan ik ook merken dat mn backpack duidelijk lichter is als de eerste dagen en het lopen gaat dus best lekker. Alleen moet je niet proberen te snel de laatste paar meter tot een rustpunt te snel te doen als je te weinig water gedronken hebt en nog wat naweeen van de buikpijn hebt. Hier wordt je namelijk enorm duizelig van maar ik kan gelukkig voorkomen dat ik flauwval. Daar heb ik namelijk absoluut geen zin in. Yogen wijst me op het rustpunt op een natuurlijk Buddha beeld wat in de berg te zien is. Met mn camera kunnen we het flink dichterbij halen en inderdaad het heeft er zeker wat van weg. Dan op voor het laatste stukje wat weer even trappen op klimmen is, gelukkig is het eind in zicht en ook Deurali haal ik na een tocht van ongeveer 6 uur. In dit teahouse hebben ze weer een grote gezamelijke eetruimte waar bedden aan de zijkant van de ruimte staan. Hier slapen 's nachts de gidsen, of in het hoogseizoen, trekkers. Waar de gidsen en sjerpa's dan slapen geen idee maar volgens wat ik van Yogen begrijp moeten die dan terug of heen lopen naar de andere dorpen om te kijken of daar plek is. Niet echt heel eerlijk maar ze zjn het gewend. Het is een gezellige boel met 2 jongens waarvan er 1 uit Canada en 1 uit de Philipijnen komt, een Amerikaans meisje dat met haar stiefvader aan het trekken is en een stel Russen. Met alles en iedereen maak ik een praatje terwijl Yogen weer de serveerder uithangt. Ik ga bij de Amerikanen zitten voor mn avondeten en ga daarna lekker zitten lezen. De Russen zijn typisch Russisch en lekker ludruchtig maar ook erg hilarischals de telefoon van het teahouse blijft overgaan en iemand roept: "Pick up it's the president!" waarop alle Russen verschrikt kijken en tegen de Nepali die de telefoon opneemt fluisteren: "Don't tell Putin we're here". De arme Nepali snapt er niks van, maar wij liggen goed dubbel.
Iedereen gaat weer vroeg naar bed. Morgen is het laatste deel van de klim, het einddoel: Annapurna BaseCamp! En daar moeten we fit voor zijn.

Dag 5. Om 5 uur wordt ik wakker. Wat een kabaal naast me, blijkbaar zitten de Russen in de kamer naast me en zijn ze net opgestaan. Ze denken er alleen niet echt bij na dat de rest van het teahouse nog slaapt. Vervolgens verplaatst het geluid zich naar de andere kant van me. Daar bevind zich het toilet en de douche en ze gaan daar vrolijk verder met luidruchtig zijn. Erg fijn dat was het voor mn schoonheidsslaapje. Gelukkig wordt het dan wat stiller, ze gaan de eetzaak in. Een uur later besluit ik toch ook maar mn bed uit te komen. In de eetzaal vind ik een nogal nors kijkende Yogen. De Russen hadden hem wakker gemaakt met de vraag: "Hot water possible?". Nee hij sliep nog dus hot water was zeker niet possible. Tja dat krijg je er van als je steeds iedereen bedient dan denken ze dat je dat altijd doet :P. Nadat ik heb ontbeten met de Amerikanen blijven we nog kletsen met de Canadees en Filipijn. We doen het allemaal rustig aan vandaag. Ik ben gister blijven volhouden dat het vandaag helder weer zou zijn en de weergoden zijn het tot nu toe met me eens. Dus op een gegeven moment is Yogen klaar met het gekeufel. "We go up? Now weather good", hmm misschien wel een goed idee dus haasten we ons ineens allemaal om ons klaar te maken.
We beginnen met zn allen aan de tocht naar MBC, het Machepuche base camp wat niet echt een basecamp is omdat je deze berg niet kan beklimmen. Dit kamp ligt op 3700 meter, een klim dus van 500 meter.Gelukkig begint dit vrij vlak met een ligt stijging in het pad. Na een paar meter krijgen we een geweldig uitzicht op de fishtail berg die ineens heeldichtbij is en boven ons uit torent. Naast ons denderd de rivier met smeltwater. Ze hebben hier een dam moeten bouwen om de rivier richting wat te veranderen. Deze stroomde namelijk vlak onder het pad en er zijn een aantal mensen ingevallen en verdronken.
De ruimtes tussen de Amerikanen en de Canadees en Filipijn wordt steeds groter. Zij gaan sneller als ik maar dat is niet erg. Na de duizeligheid van gister wil ik het rustig aan doen, ik stop veel om te rusten en drink veel. Het is namelijk makkelijk omhoogte ziek te worden en ik moet en zal het basecamp vandaag bereiken.
Hoogteziekte kan na de 3000 meter beginnen. Meestal komt het door te snel stijgen en je lichaam geen tijd te geven om zich op de hoogte aan te passen. De lucht wordt namelijk steeds ijler en je krijgt te weinig zuurstof binnen. Als je hier last van krijgt krijg je flinke hoofdpijn, misselijkheid en duizeligheid. Om het te voorkomen mooet je rustig stijgen, veel drinken en genoeg pauzes nemen. Knoflooksoep en honing gember thee zijn de natuurlijke medicijnen hiertegen en je kan nog diamox innemen. Dit medicijn zorgt ervoor dat je beter gaat ademen en dus meer zuurstof krijgt. Ik neem een halve diamox als voorzorgsmaatregel Deze heb ik van de Canadees gekregen in ruil voor 2 muesli repen, goeie ruilhandel hier :). Dat is toch wel een van de toffe dingen van deze tocht. Alles en iedereen helpt elkaar zonder er iets voor terug te verwachten. We willen allemaal het basecamp bereiken.

Elke keer als je even stilstaat om om je heen te kijken denk je, tijdens deze trek naar het MBC, wauw wat mooi! Dat kan bijna niet beter. En dan na 10 meter sta je weer versteld van het volgende super mooie uitzicht. Dit gaat de hele tijd zo door. Dan lopen we om de berg aan onze linkerzijde heen. Een open dal komt te voorschijn met nog meer bergpieken. Super mooi! Voor het MBC is een weide waar ik een mooie panaroma foto maak. Hier kom ik de Amerikaanse man tegen, hij had de verkeerde route genomen en was bij het oude kamp uitgekomen, oeps. Wij hebben die route ook gezien maar Yogen zei dat het veel trappen en stijl was en moeilijker dan hoefde, en tja dan doen we het uiteraard niet. Samen lopen we naar het nieuwe MBC waar zn stiefdochter al zit samen met de Canadees en FIlipijn.
Na een lunch met knoflook, ui, champignon soep (ja nu nemen we ook alle nodige voorbereidingen ook, niet lekker wel nuttig) is het tijd voor het laatste stuk. Van MBC naar ABC! De Amerikaan besluit op MBC te blijven omdat hij hoofdpijn heeft maar het was al hun plan daar te overnachten. Zn stiefdochter dropt haar backpack en besluit wel vast omhoog te trekken om vast een kijkje te nemen. Ook de jongens zijn alweer onderweg. We beginnen weer met trekken en komen eerst een veld met sneeuw tegen. Dit is met een lawine naar beneden gekomen, iets wat hier regelmatig gebeurt. We moeten wel aan de rand blijven want de smeltrivier loopt hier onderdoor en je kunt er overal doorheen zakken. Niet echt handig. Elke meter wordt het uitzicht weer mooier omdat de bergen voor ons steeds iets meer groeien. Dit deel van de trek is eigenlijk vrij makkelijk. Na het sneeuwdeel komen we bij een pad dat ligt stijgt. Toch blijf ik het rustig aan doen, ik kan wel sneller maar wil het niet. Ik geniet liever van het uitzicht als dat ik me ga haasten. Volgens Yogen alleen maar prima, het rustig aan doen is belangrijk. Op een gegeven moment kom ik de Finse jongens tegen die op weg naar beneden zijn. Ze vertellen me enthousiast dat het echt geweldig is en dat ik er bijna ben. Als ik voorbij de richel ben wordt het uitzicht pas echt spectaculair beloven ze. Ok nu ben ik natuurlijk helemaal benieuwd, het is hier nu al zo mooi. Tijdens een pauze wijst Yogen me op blauwe geiten, die zijn niet echt blauw maar heten wel zo, en ze komen beneden om van de rivier te drinken. Heel erg leuk om te zien.
Weer een stukje later kom ik de Amerikaanse tegen, zij is ook op weg naar beneden. Verbaasd vraag ik of ze het base camp al bereikt had. Ze ging namelijk enorm snel maar al bij het base camp zijn geweest leek me wel erg snel. Helaas ze kon het basecamp zien liggen maar werd zo misselijk dat ze toch besloot om te keren en terug naar het MBC te gaan. Morgen doet ze met haar stiefvader een nieuwe poging.
Ik bikkel ondertussen rustig door naar boven. En dan is het ook voor mij zo ver, ik kan het basecamp zien! Samen met een stel Koreanen doen we even een fotoshoot bij het welkomsbord en dan kunnen we de laatste meters naar het kamp doen. Jeeeeeej stijle trappen, zo jammer na zo'n heerlijke wandeltocht vandaag. Ach het zijn er gelukkig maar een paar, maar toch.

Ik heb het gered!!!! Ik ben zelfstandig van 1025 meter naar 4130 meter, met een bbackpack en ups en downs in de bergen, getrekt. Wat een waanzinnige ervaring en prestatie. Ik moet zeggen, ik ben toch echt wel verdomd trots op mezelf, ik heb het wel even in 5 dagen gedaan. En hoewel ik langzamer ging dan de rest ben ik toch op dezelfde dag aangekomen.
Het uitzicht is werkelijk spectaculair. Aan alle kanten zijn we omgeven door witte pieken die rond de 8000 meter boven ons uittorenen. Ik zie ondertussen allemaal mensen die ik tijdens mn trek heb ontmoet, iedereen is tegelijkertijd boven en dat is erg tof. Na het dumpen van mn backpack lopen we even achter het teahouse om het echt goede uitzicht te krijgen. Yogen wil eigenlijk nog een hike doen maar ik vind het wel even gezegd. Tijd voor een break, genieten van het uitzicht en bijkletsen met nieuwe vrienden. Alex en Jordan zijn hier al een dag en ook de Schot/Thai, Duitse/Thai en Nieuw Zeelander zijn er, de Canadees en Filipijn chillen met een aantal meiden die ze eerder op de circuit trek al zijn tegengekomen en verderop zitten de andere Duitsers. Ik voel me sinds aankomst echt helemaal prima, afgezien van wat moe na al dat trekken. Helaas geldt dit niet voor iedereen. De Nieuw Zeelander heeft knallende koppijn en moet naar beneden. Ze hebben alleen een probleem want 1 van hen is alleen een stuk de berg op getrokken en is nu, na 2 uur, nog niet terug. De andere vriend besluit ook maar omhoog te gaan om te kijken of hij de jongen kan vinden terwijl de Nieuw Zeelander op het ABC blijft. Ik geef hem wat van mijn diamox, die ik niet nodig heb maar hij duidelijk wel. Na een uur komt de vriend via de andere kant naar beneden. Nu probleem nummer 2, de andere vriend is aan de andere kant omhoog aan het klimmen en telefoons doen het niet. Met wat zwaaien en schreeuwen weten ze zn aandacht te trekken en komt ook hij naar beneden. In de tussentijd zijn de meiden die de Canadees/Filipijn combo tegen zijn gekomen ook al naar beneden vertrokken, ook zij kregen last van hoofdpijn en misselijkheid en terwijl de 3 jongens zich klaarmaken om af te dalen sluit een Noors meisje zich bij hen aan. Ook zij kan niet langer boven blijven.
Zo vertrekken er echt een heleboel mensen naar beneden, het kamp behaald maar niet in staat om de zonsondergang of opgang te zien. De enige manier om hoogteziekte te verhelpen is namelijk zo snel mogelijk afdalen. En dat doen ze dus ook.
Ik wordt door Alex uitgenodigd om met hun, een Australisch koppel en een Amerikaans meisje te komen kaarten. Het begint inmiddels best koud te worden dus in een teahouse zitten is geen slecht plan.
De zonsondergang is helaas niet te zien door bewolking die er voor hangt, maar ik blijf erbij: morgen bij zonsopgang is het helder! Na nog een blik te hebben geworpen op de heldere nachtlucht en wat foto's te hebben genomen van de oplichtende bergen is het tijd om in mn slaapzak te kruipen waar ik nog een deken op heb gegooid. Mn wekker gaat vervolgens iets voor 5 uur. Jakkes wat is het koud. Ok voor Nederlandse begrippen valt het mee, het is rond de 0 tot 5 graden. Opzich niet extreem tot je bedenkt dat ik inmiddels elke dag in 45 graden zit. Geloof me dan is 5 graden erg koud. Ik maak het Amerikaanse meisje wakker (ze heeft geen wekker) en samen lopen we naar het monument voor alle omgekomen klimmers. Aan alle kanten wapperen de gebedsvlaggetjes die iedereen hier ophangt. We zoeken een mooi rotspunt op en zien de Canadees en Filipijn daar ook al zitten. En ja hoor ik had gelijk, het is strakblauw! Het is zo opvallend dat ik weer gelijk had over het weer dat zelfs te jongens er iets van zeggen.
Na 10 minuten wordt ons wachten beloond, de pieken van de bergen in het westen kleuren langszaam rood/goud van de opkomende zon, WAUW!!! Het hele kamp is inmiddels uitgelopen en iedereen geniet van het uizicht en is druk bezig fotoś te maken. We willen wachten tot we de zon echt boven de berg in het oosten uit zien komen maar het wordt ons te koud en we zijn te hongerig om te wachten. Dus op voor ontbijt waar ik toch even wegspring om een foto te maken want uiteraard besluit de zon om dan omhoog te komen.

Na het ontbijt pak ik mn tas in en maak me klaar voor een kleine trek omhoog. Ik moet namelijk nog even iets regelen. Ook ik heb gebedsvlaggetjes meegenomen, hierop heb ik de namen geschreven van alle mensen die me zo lief geholpen en gesteund hebben om mij naar Nepal te krijgen. En deze vlaggetjes moeten natuurlijk in het basecamp wapperen. Men geloofd dat de vlaggetjes geluk brengen en dat de draden die loskomen in de wind de wensen van de persoon die ze heeft opgehangen laten uitkomen. Yogen helpt me met het ophangen en na nog een korte wandeling gaan we terug naar het basecamp om de weg naar beneden te beginnen.
Onderweg komen we de Amerikanen tegen, vandaag voelen ze zich gelukkig prima en ze hebben zich voorgenomen om het rustig aan te doen. We praten even over onze ervaring daar en wensen ze een goede trek. Na de 30 minuten wandelen zien we de eerste wolken om de berg heenkomen. 10 Minuten later golven ze met een best grote snelheid over ons heen, zonder zon is het gelijk best koud. Yogen moet ineens lachen: "mountain angry, mountain god is leaving". Hij heeft me inmiddels de bijnaam weather/mountain god gegeven wat lang niet slecht is. We lopen langs MBC gelijk door naar Deurali en Yogen blijft zeggen dat het elk moment kan gaan regenen. Ik ben het daar nog steeds niet mee eens en zeg dat het tot Deurali droog blijft. Ook daar heb ik weer gelijk in. We houden er een korte pauze voor thee en wilden hier misschien lunchen maar het is te druk omdat er net een studiereis is aangekomen die ook net gaan lunchen. We gaan door naar Himalaya (de namen zijn hier echt origineel; Himalaya, Bamboo en er zijn 3 Deurali's in de omgeving) en onderweg begint het licht met regenen. Daar aangekomen besluit ik toch te gaan lunchen omdat het door de regen inmiddels flink is afgekoeld en ik wel een bord warme patat kan gebruiken. Inmiddels is het buiten flink losgebarsten. We hopen nog dat het wat minderd maar helaas, Yogen wil toch graag gaan omdat we Bamboo willen bereiken vandaag en dus gaan we weer op pad. Niet echt heel fijn. Het regent dus we lopen op natte, smalle paadjes bezaaid met losse stenen door kleine steenlawines en boomwortels die door de regen spekglad zijn en om het nog even wat erger te maken... het is gaan onweren. Dit is echt de beste plek om nu te zijn, in een bos, op smalle paadjes, in de regen met onweer. Goed geregeld.
En toch gaan we maar door, gelukkig stopt het op een gegeven moment met onweren en hoeven we alleen de regen te trotseren. In Dovan vraagt Yogen of ik wil stoppen maar Bamboo is vlakbij dus laten we maar doorgaan.
In Bamboo kleed ik me om uit de natte kleding en zorg dat ik het met wat thee weer warm krijg. Een meisje komt naar binnen met de vraag aan de eigenaar of hij een trui te leen heeft. Zij en een vriendin zijn verrast door de regen en ze hadden geen regenhoes om hun backpack dus alles was zeiknat. Niet echt een prettige manier van hiken. Tijdens het avondeten praat ik wat met ze en gaan we allemaal vroeg naar bed.

Dag 7 vandaag hoop ik bij Jihnu uit te komen. We lopen van Bamboo naar Sinua en om de moed er wat in te houden met alle trappen zetten we wat gezellige muziek op. Zo gaan we al dansend naar beneden en oogsten we heel wat bekijks. De muziek is vooral belangrijk van Sinua naar Chomrong omdat we daar weer helemaal ommlaag en weer omhoog moeten. Met muziek hou je in ieder geval een goed ritme aan. Uiteindelijk is ook die hindernis genomen en komen we aan in Chomrong. Hier is een theetuin waar we langs gaan om echte groene Himalaya thee in te slaan. Daarna lopen we door naar het hotel waar ik mn spullen heb achtergelaten. Voordat we doorlopen naar beneden (het is een stijle trap naar Jhinu) besluiten we hier te lunchen. Er zit een Indiaas meisje, Tanya, van het uitzicht te genieten en we raken aan de praat. Zij is ook van plan om naar Jhinu te gaan en zij en haar gids sluiten zich bij ons aan om naar beneden te gaan. Gezellig kletsend en onder begeleiding van muziek gaan we naar beneden. In pittig tempo lopen we door en zijn dus ook zo beneden. Als we bij het theehuis aankomen valt me wat op.. de Russen slapen hier ook. Grijnzend draai ik me om naar Yogen; "Hot water possible?" vraag ik hem, en ik krijg gelijk een verschrikt zoekende blik terug. Ik weet waar hij zich voor verstopt als ik hem niet kan vinden, haha. Tanya en ik besluiten een kamer te delen en gaan ons even omkleden voordat we naar de hotsprings gaan. Eigenlijk wil ik na 5 dagen niet douchen toch wel even onder de douche duiken voordat we naar de hotspring gaan. Ik voel me zo vies dat het gewoon even moet. Na een korte douche stap ik de kamer weer in... holy shit wat stinken we! Normaal ruik je het niet omdat we geen van allen willen douchen. De douches op de trek zijn met koud water of je moet willen betalen en dan nog heb je geen echt hete douche. Daar komt bij dat zodra het water stopt je weer koud wordt dus de meesten leggen zich neer bij vies zijn. Alleen valt dat dus pas op nadat je jezelf hebt ondergedompeld in shampoo en douchegel. Enfin, tijd om naar de hotsprings te gaan. Als ik de kamer uitloopt blijken de Duitsers van eerder in de tocht mn buren te zijn en we volgen hun naar de hotspring. Yogen en de andere gids lagen inmiddels te slapen, moe wordt je er van 2 meiden te begeleiden. We lopen een pad af naar beneden om bij de hotsprings te komen en realiseren ons tot onze afgrijzing dat we dit op de terugweg ook weer omhoog moeten lopen, shit.
De hotsprings zijn heerlijk en best heel warm, ze zitten ergens tussen de 35 en 40 graden. Dit is net iets te warm om in te blijven liggen maar inmiddels miezerd het wat en dat is echt een hele goeie combinatie. Naast ons stroomt de rivier met smeltwater en er zijn een aantal bikkels die zich daar af en toe in afkoelen. We houden het een aardig tijdje uit maar uiteindelijk zijn we verschrompeld en worden we wat moe. Tijd om weer naar boven te gaan en wat is dat een hel na zo heerlijk te hebben ontspannen. Vlak bij het hotel komen we er achter dat we een aantal lifters hebben. Ik heb op elke enkel een bloedzuiger en Tanya heeft er 3 op 1 voet. Dat blijft trouwens aardig doorbloeden als je ze er af hebt gekregen en Tanya laat dan ook een heel spoor achter. We zijn bekaf als we op onze kamer komen en zodra we op bed liggen zijn we niet meer er af te krijgen. Uiteindelijk komen onze gidsen met de menu kaart en de vraag of we toch echt niks moeten eten. Heerlijk die service. We weten genoeg energie op te brengen om naar beneden te gaan om wat te eten en daarna zijn we lekker vroeg en heel snel gaan slapen.

Vandaag is de laatste dag van mn trek. Yogen had bedacht dat we terug konden lopen naar Nayapul, een tocht van zo'n 6 uur. Tanya's gids had een route van 3 uur bedacht met een busrit. Na het naar beneden lopen van gister heb ik inmiddels flinke spierpijn in mn kuiten en mensen kijken ons heel bevreemd na. Geen 6 uur lopen dus, ik doe met Tanya mee, 3 uur lopen klinkt lang zat. En dat is het ook. Na ruim 3 uur komen we, compleet kapot, aan in seewee waar we de bus pakken. Ik dacht dat ik al wat hobbelige ritten had gehad maar deze spant tot nu toe echt de kroon. 1 Keer hadden we zo'n diepe kuil dat ik zo uit mn stoel gelanceerd werd dat ik mn hoofd stootte tegen het deel waar de airco boven je stoel zit, dat is best een hele prestatie.
Met deze bus rijden we terug naar Pokhara wat een aantal uur in beslag neemt. Gelukkig worden de wegen wel iets beter en met een taxi (waarmee we nog ruzie krijgen over de prijs) worden we bij het hotel afgezet. Ook hier besluiten Tanya en ik een kamer te delen en omdat we nog geen lunch hebben gehad maken we gelijk gebruik van de room service. Ik breng gelijk mn vuile kleding naar de was service terwijl Tanya wat gaat shoppen, we spreken af in OR2K.
Daar aangekomen zoek ik haar in 1 van de 2 eetdelen die ze hebben, Tanya kan ik niet vinden maar wel de Canadeze en Filipijnse jongens. Ik schuif aan en later komt Tanya er ook nog bij. We hebben het erg gezellig maar zijn kapot en gaan ook vandaag weer lekker vroeg naar bed.

De dagen er na zijn heel erg chill. We doen vooral weinig en dat is heerlijk. Uitgebreid ontbijten met achterlijke grote milkshakes en croisants, aan het meer liggen in een leuk barretje en eten en drinken bestellen wanneer ik zin heb en mensen ontmoeten die ik op de bergen heb leren kennen. Ik loop de 2 Finse jongens tegen het lijf en we besluiten naar de movie garden te gaan. Er gaan nog wat mensen met ons mee en het is weer zoeken naar zitplaatsen. Naast een man zijn 2 stoelen vrij en ik vraag of ze bezet zijn. Nee hoor ga gerust zitten, mooi! We raken aan de praat en hij vraagt me wat ik in Pokhara doe, als ik vertel dat ik de ABC trek heb gedaan reageert hij enthousiast dat dat wel super mooi moet zijn. Uiteraard ben ik het daar helemaal mee eens en laat ook enthousiast een aantal foto's zien. Dan vraag ik wat hij hier doet, hij is hier om een weekje helemaal niks te doen. "Oh wat heb je dan gedaan?" vraag ik hem waarop hij antwoord dat hij een paar bergen in de omgeving heeft beklommen. Nieuwschierig vraag ik hem welke hij beklommen heeft, zijn antwoord? "Afgelopen vrijdag heb ik Everest gesummit". Met andere woorden hij is naar de top geweest en terug in 10 weken. Dat is duidelijk andere koek dan mijn bergwandeling, wat een held! Geinteresseerd doen de Finse jongens ook mee in het gesprek en zo leren we heel wat over de Everest summit trek. Een hele pittige uitdaging, van de ruim 400 klimmers zijn er 10 overleden. Allemaal als gevolg van hoogteziekte en gebrek aan zuurstof.
De film begint en we moeten kijken. Aan het eind bedanken we hem voor zn verhalen en wensen hem een fijn verblijf.

De volgende dag komen 'smiddags de andere vrijwilligers uit Bharatpur aan en Tanya gaat met de bus terug naar India. Ook deze dagen doen we lekker rustig aan met shoppen, eten en andere gezellige dingen. Op zaterdag komen er nog een aantal vrijwilligers uit Kathmandu aan en met hun gaan we weer uit eten in OR2K. 1 Van deze vrijwilligers is Annemiek. Het was echt super gezellig haar weer te spreken, helaas is het maar een avondje omdat wij zondag de bus weer terug pakken.

En daar stopt deze blog. Zoals jullie hebben kunnen lezen was dit echt een waanzinnige belevenis die ik voor geen goud had willen missen. Het was soms zwaar, soms grappig, soms nat en vermoeiend maar altijd verschrikkelijk mooi door de omgeving, natuur en de lieve mooie en leuke mensen die ik heb leren kennen. En wat was het lichamelijk een super uitdaging.

Inmiddels ben ik weer aan het werk in het ziekenhuis maar dat zal ik allemaal bewaren tot het einde van de week. Laat een berichttje achter! Die vind ik altijd super leuk om te lezen en verder: tot aan het eind van de week!