Back to business

Woops deze blog is wat later als verwacht, snel verder waar ik gebleven was:

De busrit terug naar Bharatpur gaat sneller als verwacht. Het heeft flink geregend de afgelopen dagen en meestal is de rit daarna echt een ramp. Afgezien van wat steenlawines valt het allemaal mee. Een gebeurt recht voor onze neus, het is een kleintje met vooral kleinere keien (afgezien van 1 grote die midden op de weg ligt) maar we moeten wel even wachten tot de busjongens de grootste kleine keien hebben weggehaald. 1 bus is het niet eens met het wachten en rijdt langs ongeveer 10 bussen en auto's en schiet voor het aankomende verkeer langs het grote rotsblok. Tja zo gaat het hier nou eenmaal maar ik kijk wel steeds minder op van de verkeersongelukken hier. Als we rond 1 uur aankomen in Bharatpur gaan we eerst maar naar Global. Daar komen we Emma tegen die vraagt of we zin hebben om mee te gaan naar de bios. Dat lijkt ons ook wel een grappige ervaring dus we gaan mee naar de nieuwste x-men film. Het is een stukje lopen en we komen in een deel van de stad waar ze duidelijk geen blanken gewend zijn. Binnen de kortste keren hebben we een groep van rond de 8 jongens achter ons aan lopen, erg apart. Gelukkig zijn we bijna bij de bios en moeten ze wel doorlopen. Bij de bios staat strenge beveiliging en voordat je naar binnen kan moet je eerst in een rij gaan staan voor controle. Uiteraard zijn er 2 verschillende rijen voor mannen en vrouwen. Zoveel beveiliging heb ik nog nooit bij een bios gezien, ach we zijn in ieder geval veilig. Na wat popcorn en drinken te hebben gehaald gaan we naar de film. Dit is een ervaring opzich. De voor reclame en trailers voor nieuwe films duurt ongeveer een half uur. Dan gaan de lichten uit en begint de film. De film is in het Engels wat het voor ons erg makkelijk maakt alleen zijn de filmmanieren hier duidelijk anders. Telefoons gaan af en worden gewoon opgenomen en mensen praten met elkaar. De jongens naast ons zijn wel heel luidruchtig en dat irriteert me op een gegeven moment toch echt genoeg om er wat van te zeggen. Niet dat het iets helpt.
De rest van de vrijwilligers is zwaar verbaasd als er op een gegeven moment een pauze in de film is. Blijkbaar is dat in Amerika niet gebruikelijk. Toch maken ze dankbaar gebruik van de pauze voor een toiletstop en besluiten we van plek te veranderen omdat het naast de jongens toch echt heel irritant is. Zo kunnen we de 2e helft van de film wel gewoon kijken al blijven de telefoons die af gaan raar. Na de film lopen we door een afgelegen deel wat lekker rustig en erg mooi is terug naar Global en gaan we naar huis.

Maandag begint de werkweek weer. Alle oude vrijwilligers zijn inmiddels naar huis en er is een nieuwe groep die in het weekend al was meegekomen. We hebben een heel stel Amerikanen erbij gekregen: Sarah die 11 weken blijft, Roshini en Natasha die er 3 weken zijn en vrijdag naar huis gaan (alle 3 zijn verpleegkundige), Phil (geneeskunde) die hier voor 2 weken is en Logan (pre-tandarts) en Ellen (pre-fysio) die hier 3 weken blijven en in het zelfde vliegtuig als mij zitten als we naar Abu Dhabi vliegen. Dat is echt een verschrikkelijk grappig toeval maar wel erg gezellig.
Met zn allen lopen we 's ochtends naar het ziekenhuis waar de rest een rondleiding krijgt. Na de rondleiding komt Ellen bij mij in fysio. Het is een beetje hetzelfde als een stagiaire hebben en ze volgt vooral mij omdat ze nog weinig weet. Dat is wel erg gezellig en ik vind het wel leuk om dingen uit te leggen. Ook vandaag krijg ik weer een aantal nieuwe patiënten waaronder een oudere vrouw die haar knie niet goed kan buigen. Ichchha (ja je schrijft haar naam nog steeds zo vreemd) verteld me dat ik vooral de knieschijf moet mobiliseren en wat oefeningen moet doen voor de knie. Ik begin hiermee maar zoals gewoonlijk ben ik het toch niet helemaal met deze diagnose eens. Mw heeft vorig jaar haar bovenbeen gebroken en is hier aan geopereerd. Alleen heeft ze het afgelopen jaar blijkbaar weinig gedaan want ze kan haar knie niet meer bewegen en na de knie wat passief te hebben bewogen is het mij wel duidelijk dat dit niet alleen aan de knieschijf ligt. Het lijkt meer op een frozen knee (ipv frozen shoulder). Ik begin dus maar lekker eigenwijs met mobiliseren van de knie om daar wat meer beweging in te krijgen, ze vinden me hier inmiddels maar vreemd omdat ik andere dingen doe als zij verwachten.
Later komt er een vrouw binnen die is aangereden door een fiets en nu haar mond nog maar een klein beetje kan openen. Een klein beetje in de zin van minder dan 1cm. Sanjay behandeld haar en Ellen en ik kijken mee. In plaats van te mobiliseren door de kaak vast te pakken duwd hij aan beide kanten op het kaakgewricht. Ook de spieren losmaken doet hij duidelijk op een andere manier. Hier masseren ze weinig, losmaken doe je door hold-&-release oftewel het aanspannen van de spier en als je dan de spier ontspant is hij meer ontspannen als er voor. Dit klopt wel maar toch is gewoon masseren volgens mij soms een betere optie. Helemaal als je de hold-&-release doet door de patiënt op je vingers te laten bijten... niet bepaald mijn voorkeur maar he, tis waar je van houdt. Zo zien en we behandelen we de rest van de ochtend patiënten.

De volgende dag is mn knie patiënte er al als ik binnenkom. Ze begint vrolijk hele verhalen tegen me die ik natuurlijk niet begrijp. Ik blijf het toch apart vinden dat mensen hele verhalen tegen je houden ondanks het feit dat ze weten dat je ze niet verstaat, maar ach gezellig is het wel. Terwijl ik met de behandeling begin zie ik dat op een ander bed de verpleegkundige ligt die ik een paar weken geleden heb gezien. Ze is een tijdje niet geweest omdat ze een operatie had waarbij huid van dr linker bovenbeen op dr rechter onderbeen werd geplaatst. Hierna had de huid even rust nodig en ze is ondertussen weer naar school gegaan. Gelukkig gaat het inmiddels weer goed en de nieuwe huid op dr onderbeen geneest mooi.
De kaak patiënt van Sanjay is er ook weer. Ondanks zn aparte behandelmethodes gaat het toch wel wat vooruit. Ondertussen is het dochtertje van degene die meekomt mij bang aan het bekijken. De meeste kinderen vinden ons verschrikkelijk interessant alleen deze lijkt het maar eng te vinden dat ik er zo anders uit zie. Gelukkig breekt het ijs snel als ik een bal voor dr haal en we wat overgooien.
De fysio hier blijft apart. Deze mensen zijn namelijk ruim 3 uur op de afdeling. Ze komen binnen en het kan dan zo zijn dat ze een uur moeten wachten voordat Sanjay klaar is met: een andere patient/kletsen met een collega/met zn telefoon spelen/iets anders. Dan gaat hij naar dr toe en mobiliseert haar kaak wat waarna ze oefeningen moet doen. Inmiddels heeft hij zn vingers vervangen voor houten stokjes, een wijze keuze. Maar het kan dan zo zijn dat ze vervolgens 2 uur hier op ligt te bijten terwijl hij af en toe langs komt en kijkt hoe het gaat. De behandeling is duidelijk anders als thuis.
Zo gaat ook deze ochtend voorbij met verschillende patiënten. In de middag hebben we weer een meeting en blijkt dat Phil volgende week jarig is. Om een of andere reden ben ik de persoon die voor een taart moet zorgen. Na de meeting gaan we met een aantal een potje kaarten waarbij we flink met lepels aan het slaan zijn. Je leert hier heel wat nieuwe dingen.

De rest van de week blijven dezelfde patiënten langs komen die ik elke keer opnieuw behandel. Af en toe piept er een apparaat en moet ik deze uitzetten en de elektroden van de patiënten afhalen. Ichchha lijkt het veel makkelijker als ik leer hoe ik de elektrotherapie apparaten kan instellen al ben ik het daar niet helemaal mee eens. Wij gebruiken die apparaten allang niet meer omdat de werking nooit echt bewezen is. Zelfs op de opleiding kregen we ze maar kort te zien en dat was alleen om ze even te ervaren. Voor mij voelt het dus niet als fysiotherapie om iemand aan zo'n machine te leggen en voel ik me eerder een assistent van Ichchha omdat ze er zelf geen zin in heeft dan dat ik echt wat doe. Wat dat betreft valt deze week wat tegen. De eerste paar weken was het ten eerste drukker op de afdeling maar had ik ook veel meer te doen. Nu is het veel rustiger en om een of andere reden worden de meeste patiënten inmiddels met elektrotherapie behandeld. Gelukkig is het ziekenhuis groot en wil ik nog wel wat andere afdelingen zien. Een goede reden dus om de komende 2 weken wat andere afdelingen te gaan bezoeken. Ellen en Logan vertrekken tot volgende week naar Pokhara voor een trekking maar daarna wil ik een dagje meelopen met Logan op tandheelkunde. Daarnaast lijkt het me wel tof om een operatie bij te wonen en ha ik nog bedenken wat ik verder interessant vind.
Op donderdag besluiten we na placement een duik in het zwembad te nemen en daarna een keer yoga te proberen. We geven bij onze host families aan dat we laat thuis zijn (yoga duurt tot 19.30 en dan is het hier al donker wat betekent dat we eigenlijk al thuis moeten zijn) en gaan eens kijken wat dat yoga hier nou precies inhoudt.
Amit geeft de les en begint met ontspanning, daarna moeten we een zonnebegroeting doen waarna we weer ontspannen. Dit is met deze warmte wel een lekkere vorm van activiteit. Elke keer doen we een oefening waarna we weer ontspannen. En zo komen we aan op een moment dat hij muziek aanzet en we ons moeten focussen op onze ademhaling. Wat een lekkere vorm van ontspanning, het zit tussen gewoon liggen en slapen in. Hierna doen we nog wat oefeningen en is het klaar, we zijn inmiddels 75 minuten verder. Een van de deelnemers is echt in slaap gevallen en moet wakker gemaakt worden.
met de riksja gaan we terug naar de host families waar de meesten bezorgde vragen kregen of alles wel goed was omdat we zo laat thuis waren.

De volgende dag is het weer tijd voor fysio. Weer heb ik mn patiënt met de knie die ik elke dag weer een stukje verder krijg. De anderen zijn er nog steeds van overtuigd dat het aan de knieschijf ligt en hoe vaak ik het ook uit leg ik krijg het er niet door heen dat het toch echt wat anders is. De rest van de ochtend gebeurt er helaas erg weinig afgezien van een aantal patiënten die aan de elektriciteit worden gelegd. Niet echt heel interessant.
Na placement gaan we terug naar Global, we hebben vanmorgen onze tassen al gepakt om naar Sauraha te gaan. Er komen vandaag een aantal nieuwe vrijwilligers aan en die willen ook wel mee. We moeten wel een tijdje op ze wachten omdat ze nog een rondleiding krijgen en eerst naar de hostfamilies gaan om hun bagage te droppen. Ook hebben we een ander probleem, de tuctucs staken en dat betekend geen tuctuc of locale bussen. Gelukkig heeft het hotel een busje wat ons op kan halen. Samen met Sarah, Phil, Becca en de nieuwe: Katrine (Denemarken), Ka Ki (Hongkong) en George (USA) gaan we naar het Butterfly hotel. Daar aangekomen worden we verwelkomt met een glas cola en na besluiten wat we willen gaan doen worden we naar onze kamers gebracht. Sarah, Becca en ik besluiten om lekker helemaal niks te gaan doen. We willen alleen morgen wel naar het Elephant breeding center waar ze baby olifantjes hebben.
De rest gaat voor een pakket en wordt vervolgens het hele weekend alle kanten op gesleept.
Hun programma is als volgt: aankomst avond; eten en naar een culturele dans, volgende dag; 6 uur vertrek voor kanotocht met jungle walk, door naar breeding center, door voor lunch, 4 uur jeep safari en de volgende ochtend ook weer op tijd op voor vogelspotten. Blij dat ik dat niet gedaan heb zeg, het tempo ligt hoog en de net aangekomen mensen zijn bekaf.

Het enige wat Sarah, Becca en ik wel doen is naar het olifanten breeding center wat erg dubbel is. De baby olifantjes zijn super schattig en spelen lekker met elkaar. Het zijn er 4 en de jongste is 7 dagen oud!
Aan de andere kant staan alle volwassen olifanten vastgeketend. Blijkbaar stonden ze ooit los maar heeft dat een keer tot chaos geleid. Dit komt vooral door de wilde mannetjes olifant die de dames graag bezoekt. Het is dus wel te begrijpen maar komt tegelijkertijd wel triest over.
De rest van de tijd in Sauraha vullen we met relaxen aan de rivierkant en gaan we langs wat winkeltjes. Na al die drukke weekenden ook weleens lekker. Zondag voegt de rest zich bij ons en kunnen ook zij wat bijkomen en rustig aan doen.

Natuurlijk kan het niet zo zijn alles makkelijk gaat, het is en blijft Nepal. Hoewel Amit ons heeft verteld dat de kosten van het hotel busje 400 pp zijn (heen en terug) willen ze dat we 800 afrekenen. Het busje kost 1200 en dat moet verdeeld worden door het aantal mensen wat er in het busje meegaat. De prijs van transfer zit in het weekendpakket van de anderen meegenomen maar blijkbaar willen ze mij, Becca en Sarah voor alle kosten op laten draaien. Mooi niet dus. Ik weiger te betalen en bel met Amit zodat hij het met het hotel kan uitzoeken. Dat helpt we mogen 400 betalen, zou ook gek zijn als dat niet zo was. Het blijft alleen wel jammer dat je steeds op dit soort dingen moet blijven letten.
In Bharatpur terug aangekomen checken we nog even bij Global maar dan gaan we maar weer naar onze hostfamilies om ons op te maken voor de komende week.

Ik loop een stukje achter met mn blogs dus er zal er snel nog een komen :) vanaf nu nog anderhalve week voordat ik weer in het vliegtuig stap. Toch grappig hoe tijd tegelijkertijd snel en langzaam kan gaan. Voor nu een fijne avond (tis hier 22.00 voorbij bedtijd)/dag en tot snel!