Livin la vida Nepali

Dan denk je van te voren maar 1 keer per week of per 2 weken een blog te schrijven maar er gebeurt hier gewoon teveel om niet nog een blog er uit te gooien (anders wordt de volgende helemaal superlang en dat zal deze ook wel worden :P

Dus, ik was gebleven bij vorige week. De volgende dag was het weer om 9 uur beginnen op de fysio afdeling van het CMC. Kapi, de vriendelijke fysio, is er vandaag weer en ook mn kamergenootje Emily loopt weer met me mee. Emily en ik zijn gelijk begonnen met een jongetje die ik de eerste dag al had gezien. Het mannetje spreekt natuurlijk geen Engels maar hij doet verder ook net of hij ons niet ziet. Hij kijkt bewust de andere kant op en luisterd niet als ik hem in het Nepalees mati (omhoog) of thale (omlaag) vraag. Pas als de vrouwen om ons heen hem herhaaldelijk dezelfde woorden herhalen doet hij met frisse tegenzin wat we van hem vragen: zn been strekken en buigen. Ook hij heeft een verkeersongeluk gehad en daarmee een been gebroken. Sindsdien zit hij thuis en doet helemaal niks meer. Gezien opvoeden hier een onbekend begrip is (de kinderen doen wat ze willen zonder dat de ouders er ook maar iets van zeggen, en wordt er wat van gezegd gaan ze gillen en kunnen ze hun gang weer gaan) is het voor de ouders moeilijk om hem aan het bewegen te krijgen. Daarom moeten we nu alle spieren in zijn been weer optrainen en hem opnieuw leren lopen. Na een aantal herhalingen en de boodschap aan zn moeder dat hij dit thuis ook moet doen zijn we klaar. Hij blij, wegwezen!!!
Ook mijn mevrouw met de tennis elleboog was er weer en deze keer ging het behandelen iets beter. Ze liet me nu iig gewoon behandelen zonder steeds weg te trekken. Ook krijg ik de patient met de elektrotherapie. Ik heb wat te doen! Jeej. Iets later komt er nog een man die problemen heeft met het draaien van zn onderarm en kan ik Kapil assisteren met het mobiliseren hiervan.
Na de lunch komt er nog een nieuwe patient voor me. Hij komt voor zn rug en spreekt goed Engels dus dat maakt het behandelen erg leuk. Bij het omhoog doen van zn shirt kom ik een stuk touw tegen wat ik steeds weg duw. Uiteindelijk vraag ik hem wat het is. Het is iets wat Hindoe mannen op een bepaalde leeftijd krijgen en daarna nooit meer af doen. Weer wat geleerd.
Om 15.00 hebben we Nepalese les waarin we wat van de taal leren en Rajan een van de Nepalese begeleiders ons iets over de cultuur verteld. Dit is altijd handig om te weten voordat je stomme vragen gaat stellen over touwtjes die onder kleding zit :P
Jana en ik nemen vanavond de tuctuc naar huis maar omdat die stikvol zit besluiten we om het op locale manier te doen, achterop de tuctuc op een klein opstapje en vasthouden aan de railing op het dak. Whoohoooo!!!! Dat is serieus de beste manier om met zo'n ding te rijden. Binnen wordt het altijd stikheet omdat er zoveel mogelijk mensen in 1 tuctuc worden geduwd.

Vandaag begint ons weekend en zijn we in 8 uur om de bus te halen naar Lumbini, de geboorteplaats van Buddha. Een belangrijke plek hier, niet alleen voor de Buddhisten maar ook voor de Hindoes. Buddha is voor de Hindoes de 9e incarnatie van Vischnu, een van hun goden. Natuurlijk vertrekt de bus niet om 8.30 zoals wij dachten maar moeten we wachten tot 9.30. Nepali time, een begrip waaraan je leert wennen. Het is een beetje als het manjana, manjana van de Spanjaarden. Vooral niet haasten en alles op zn tijd. Maargoed met deze warmte is dat misschien wel verstandig.
We vertrekken met de bus en maken veel stops om mensen op te pikken. Ik instaleer me inmiddels comfortabel in mn stoel met een boek, het wordt een lange rit dus dan is dat het beste idee. Uiteindelijk komen we aan de rand van Barathpur en gaat de snelheid omhoog.
Totdat we ineens hard remmen en alle kanten op slingeren. Uit de bus komen verschrikte geluiden en buiten wordt er gegild en gehuild. De bus is over een klein jongetje van een jaar of 4/5 heen gereden dat midden op de weg liep. Iedereen is flink geschrokken en probeert uit de bus te komen. Uit mn raam zie ik een man die het jongetje oppakt van de grond en in de eerste de beste auto stapt, op weg naar het ziekenhuis... We zijn met zn allen flink geschrokken en stappen ook uit. Er zijn buiten veel mensen, veel huilen een aantal schoppen kwaad tegen de bus en schelden. De politie komt er bij en ondertussen staan wij buiten te wachten op wat er gaat gebeuren. Een Nepalese jongen verteld ons dat de agenten op zoek zijn naar de chauffeur, die blijkt uit de bus te zijn gestapt en in de verwarring is hij er vandoor gegaan. Je vraagt je af hoe je zoiets kan doen, ongelofelijk dat je zo hufterig kan zijn. De jongen weet ons ook te vertellen dat er een nieuwe bus wordt geregeld en dat we daar nu op wachten.
Uiteindelijk komt de andere bus. De menigte is weer verspreid, de rust wat teruggekeerd. Politieagenten hebben in de bus de schaduw opgezocht weg van de flink brandende zon. En wij gaan verder op weg naar Lumbini, flink aangedaan.

Na een overstap op een local bus komen we 'smiddags uiteindelijk aan. Het is hier nog heter als dat het in Barathpur was. We zoeken een hotel, duiken onder een douche (je wilt niet weten hoe vuil je wordt van al het stof dat hier in de lucht zit) en lopen over het locale toeristen marktje. Bij een lokaal tentje gaan we zitten om wat te eten. Ze hebben geen kaart maar toch lukt het ons om te bestellen. Dat is op zich best een wonder want echt Engels spreken ze in dit tentje niet. Rochelle vraagt tijdens het eten bijvoorbeeld om een fles water, omdat ze het in het Engels niet echt snappen probeert ze het in het Nepali. De man lijkt dat wel te begrijpen, hij loopt weg naar de keuken en komt terug met.... honing. Bijna goed.
Na het eten gaan we terug naar het hotel en na een potje kaarten, appen en skypen vallen we in slaap. Voor zover dat gaat want het is echt bloedheet in de kamer. De ventilatoren doen hun best maar krijgen alleen maar de warme lucht verplaatst.

'S ochtends wordt iedereen moeizaam wakker. De eerste stop? Een koude (nouja lauwe) douche om af te koelen. Daarna gaat de deur open. Op de gang is het heerlijk koel. Hmm hebben wij weer. Voor het ontbijt gaan we naar een restaurantje wat we uit de Lonely planet halen. Lekker aan de banaanpap en muesli met koude of warme melk en potten melk thee en koffie. Na een stop voor spullen in het hotel, het inslaan van vers water en de nodige toilet bezoekjes gaan we naar het tempel terrein. Om hier te komen moet je eerst een lange laan uitlopen waar we aapjes op een brug tegenkomen. Daarna lopen we over een gigantische markt. Het is erg druk met veel mensen en veel kraampjes met eten, drinken, sieraden, beeldjes en andere dingen. Daarna komen we bij de grote tempel, de Maya Devi. Hierbinnen is Buddha geboren maar voor we er in kunnen moeten we eerst een ticket kopen. We lopen over een mooi pad met veel bloemen naar een gouden beeld van Buddha. Daar aangekomen maken we hier foto's mee en valt ons iets op. De locals gaan "onopvallend" naast ons staan en laten dan anderen foto's maken met ons er op, we zijn de locale toeristische atractie aan het worden. Nadat we iets verder zijn gelopen blijkt dat we al langs het ticket gebouw zijn gelopen dus we moeten weer een stukje terug. Omdat de Maya Devi druk is en toch tot later open besluiten we eerst om over het terrein naar de andere tempels te lopen. Het is hier wel speciaal. Op dit terrein zijn alle landen uitgenodigd om een Buddhistische tempel te bouwen met hun eigen architectuur. Het resultaat is erg mooi want hoewel het in alle tempels om hetzelfde gaat zien ze er allemaal anders uit. We lopen eerste helemaal door naar de andere kant van het terrein, in de verte zien we namelijk een mooie witte stuppa. Dit blijkt iets verder te zijn dan we van te voren dachten, na een flinke tijd lopen en een stop voor samosa en vers water, komen we er aan. De stuppa is enorm en wit. Om dichterbij te komen moet je je schoenen uit doen. Leuk idee maar het is inmiddels 44 graden en de grond is idioot heet. Natuurlijk wordt er op dat moment gevraagd of we met een aantal jongens op de foto willen. Serieus dat is niet goed voor je voeten, dat iker geen brandblaren onder heb is een wonder. Na om de temmpel te zijn gesnelwandeld (rennen is ook zo onrespectvol) mogen de schoenen weer aan. Auch! Die zijn inmiddels ook gloeiend heet.
We lopen terug via een aantal andere tempels. Bij de Duitse tempel gaan we naar binnen en maakt de bewaker een groepsfoto van ons. Dat gebeurt niet vaak meestal willen ze zoiets niet doen. Binnen mogen we geen foto's maken maar buiten wel en we lopen om de tempel heen waar veel beelden in de tuin staan. Ze beelden het leven van Buddha uit. Ook hier worden we weer gevolgd door mensen die met ons op de foto willen en dat stiekem proberen. Het begint inmiddels irritant te worden helemaal als Emily een foto probeerd te maken van een gebedsmolen en een aantal jongens steeds in de foto gaan staan (zelfs als we naar een andere molen lopen!). De volgende tempel is de Nepalese en daarna nog de Franse, toch iets minder indrukwekkend dan de Duitse, die hebben duidelijk hun best gedaan. Het blijft echt idioot heet en we hebben nieuw water nodig dus we besluiten naar de Maya Devi te gaan. Daar aangekomen moeten we onze schoenen weer uit, maar niet bij die van de locals. De bewaking roept ons naar zich toe. De schoenen van toeristen worden bij hun gezet omdat ze anders gestolen kunnen worden. Kijk daar is over nagedacht. En dat nadenken hebben ze serieus genomen, hier liggen matten op de vloer waar je op kan lopen. Die worden niet zo heet als de stenen op de grond dus dat is fantastisch! Mijn voeten waren enorm dankbaar.
In de tempel moeten we stil zijn. Ondertussen legt een bewaker ons hardop uit wat we zien en wat wat is. Terwijl hij steeds tegen anderen zegt dat ze stil moeten zijn. Best grappig. In de rij wachten we tot we bij de kleine ruimte komen waar Buddha is geboren. De bewaker blijft ons volgen, uitleg geven en mensen naar achteren te sturen die proberen voor te dringen. Fijne vriend die man. Iedereen doneert en raakt de muur van de geboorteplaats aan, hoewel het niet mijn geloof is is het wel enorm indrukwekkend.
Op de terugweg lopen we weer over de markt en proberen we een van de locale lekkernijen, puri (? is op navraag het stond er alleen in het Nepali dus was moeilijk te ontcijferen). Het is een soort van gesuikerd en gefrituurd bladerdeeg, erg lekker.
'S avonds eten we in hetzelfde restaurant als in de ochtend en heb ik een heeeeeerlijke mango lassi. Ook vanavond gaan we weer wat kaarten en slapen. Gelukkig hielp onze ingeving van vanmiddag, de ramen openzetten, vanacht is het in ieder geval een stuk minder heet.

Onze laatste dag in Lumbini is aangebroken. We gaan lekker ontbijten en lopen over het kleine marktje heen om wat souvenirs in te slaan. Daarna moeten we op zoek naar de local bus om ons af te zetten bij de tourist bus anderhalf uur verderop. Helaas is de bus weer eens overvol. Er wordt ons gezegd dat we de tassen op het dak kunnen leggen maar met al onze camera's erin lijkt dit niet heel slim.
Idee! kunnen we zelf niet op het dak zitten? Onder het mom van: Do like the locals do. We worden wat gek aangekeken maar het mag wel. Dus klimmen we via een laddertje op het dak. Na een tijdje wachten (waarin we hopen dat de geiten die beneden staan ook niet op het dak moeten) vertrekken we, heerlijk zo op dat dak. Het hobbelt een beetje maar het is in ieder geval niet zo krap en warm als binnen, met een lekker windje en wat muziek vermaken we ons best. Onderweg worden we door heel wat mensen verbaasd nagekeken en de hilariteit bij ons is groot als we door 4 bussen worden ingehaald gevuld met monikken die met grote canon camera's foto's van ons maken.
Uiteindelijk moeten we de bus in waar we practisch bij anderen op schoot zitten. Gelukkig duurt de rit niet lang meer. In het volgende dorp moeten we overstappen. We hebben even tijd en halen wat lekker fruit om te snacken. Dan gaan we op zoek naar de bus. Natuurlijk probeert iedereen ons weer de local bus in te krijgen maar 4 uur half op de schoot van een ander zien we toch echt niet zitten. Rochelle heeft contact met Amit en zegt dat de bus er aan komt. Uiteindelijk komt er een groterer bus. Ik twijfel wat maar de rest zegt dat we in moeten stappen. Tot we op een gegeven moment op een bus terrein stoppen gaat alles goed. Dan blijkt dat we toch in de verkeerde bus zitten. De andere bus belde omdat ze ons niet konden vinden. Gelukkig gaat deze bus wel de goeie kant op en besluiten we toch te blijven zitten. Helaas is deze bus ook best druk en wordt er nogal idioot gereden waardoor we letterlijk alle kanten op stuiteren. Maar aan alles komt een eind en na een vrij vlotte reis komen we aan in Barathpur.

Vandaag was weer een gewone werkdag (ja die heb ik ook). Met Emily vertrek ik vroeg naar het hotel omdat Jana vandaag weggaat. Na haar gedag te hebben gezegd lopen we naar de fysio afdeling. Ook vandaag kijk ik weer mee met Kapil en neem af en toe wat van hem over. Op een gegeven moment sta ik wat te praten met een mevrouw die verpleegster is en met haar master studie bezig is. Helaas heeft ze, jawel daar isie weer, een verkeersongeval gehad en heeft ze haar boven en onderbeen op meerdere plekken gebroken. Ze heeft in Amerika gestudeerd en kan dus goed Engels waardoor we er goed over kunnen praten. Ze kent fysio en is blij dat ze hier mee hopelijk zoveel mogelijk kracht en functie in haar been behoud.
Tijdens het praten met deze mw hoor ik ineens Emily, Ze voelt zich niet goed en gaat nog net niet knock-out. We leggen haar in een klein kamertje met de ventilator aan op een bed en ik blijf even wachten tot ze zich wat beter voelt. Vervolgens laat ik dr met een fles water en koekjes even bijkomen en slapen. Een uurtje later voelt ze zich al wel beter maar nog niet super. Ik stel voor om dr naar huis te brengen maar dit wil ze niet dus besluiten we naar Global (het hotel) te gaan waar Emma onze begeleidster zit. Hier laat ik Emily achter en ik ga weer terug naar het CMC. Ik kijk nog wat mee bij een aantal patienten en assisteer weer bij het martelen van 1 en dan is het weer tijd voor lunch.
Omdat er 's middags bijna niks op de afdeling gebeurt heb ik bij Binod (de Nepalese begeleider) aangegeven dat ik 's middags graag wat anders wil gaan doen. Hij gaat het regelen en woesndag middag gaan we bij een ander ziekenhuis kijken. Vanmiddag heb ik daardoor tijd om even langs het net geopende warenhuis te gaan samen met Veronika. Wouw! Een supergrote supermarkt waar ze vanalles verkopen (incluus westerse dingen. Voelt als thuis :P) en nog een aantal andere verdiepingen met kleding, keuken/huisspullen en meubels. Als we even gaan zitten om ons sapje dat we gekregen hebben op te drinken zien we een stel Nepalesen voor de roltrap staan. Beetje gekke plek om niks te gaan staan doen maar wat blijkt als de bewaker op ze af stapt? Ze snappen niet hoe de roltrap werkt! Ja das wel een probleem. Wij moeten er in ieder geval wel om lachen. Helemaal als we de benauwde gezichten zien als ze op de roltrap staan. Maarja echt gek is het niet. Er zijn hier bijzonder weinig winkels of andere gebouwen waar je roltrappen hebt.
1 voordeel trouwens van de hitte in Lumbini, hier is het inmiddels goed vol te houden ook al scheelt het maar een paar graden.

Uit de afgelopen dagen blijft maar weer: het leven in Nepal is alles behalve saai. We hebben in ieder geval weer genoeg beleefd en we worden steeds bekender met de locale gewoontes. Het vertrek van Jana werd gelijk afgewisself met de komst van Jessica, een meisje uit Canada. Morgen hebben we weer een meeting waar we haar vast beter leren kennen. Ook ga ik dan een presentatie houden over Koningsdag. Leek me wel toepasselijk.

Ik ga hier verder met mn Nepalese avontuur en wens jullie nog een fijne dag en vast weltrusten!