Those are the best days of my life

Vrijdagochtend is dubbel. Aan de ene kant hebben we mazzel een taxi komt naar ons huis dus we hoeven niet met onze rugzakken te lopen. Aan de andere kant houdt dat in dat Emily vandaag naar Kathmandu vertrekt, de taxi komt haar ophalen. Wel gek hoor, zij is hier 1 dag voor mij aangekomen en we hebben dus veel samen beleefd. Ook is ze de laatste van de meiden die hier waren terwijl ik aankwam. Zo verander je van het een op het andere moment van de nieuweling in de veteraan. Toen waren Emily en ik de nieuwkomers en volgenden we de meiden die hier al langer waren en wisten hoe alles werkten. Nu ben ik de enige die de omgeving en de cultuur al kent dus de nieuwe meiden volgen mij. Dat is ff wennen.

De taxi gaat lekker snel en in Global zijn Nicole en Maddi er ook al. Na nog wat geduld voor de Nepali time zijn de bussen er. We nemen afscheid van Emily en wensen haar een goeie reis. Dan stappen we in op weg naar Pokhara!!
Dat is serieus een van mijn grote favorieten hier en ik heb er dan ook heel veel zin in. Mijn enthousiasme heeft de rest duidelijk aangestoken want zij hebben het ook al de hele week hierover.
De busrit duurt weer 5 a 6 uur dus we instaleren ons en Nadiya en ik kletsen wat en zetten een film op, terwijl Nicole en Maddi lezen en slapen.
Na een paar uur komen we bij de grote stop. Hier gaan de Nepali lunchen maar wij hebben iets veel belangrijkers hier, de ijskoffie. Er zijn in dit gebied veel koffievelden en je kan hier dus ook echt goeie koffie krijgen. Gezien dat in Barathpur niet zo is moeten we daar gebruik van maken.
Terwijl we op de koffies wachten raken we aan de praat met 2 jongens. Hun drankje ziet er ook interessant uit dus we moeten even weten wat het is. Ook zij zijn onderweg naar Pokhara en ik vertel ze dat ze als ze nog grotere smoothies willen, ze naar Perky Beans moeten gaan. Nieuwschierig naar hoe ik dat weet praten we verder en vragen ze of ik weet waar hun hotel is. Nou zijn er idioot veel hotels in Pokhara maar laat ik deze nou net weten! Het is het hotel boven het kantoor van de paragliders :). We moeten weer instappen en in de bus probeer ik ze uit te leggen waar het is. Wat niet makkelijk is als google maps niet meewerkt. Ik blijf met ze staan kletsen, beiden komen ze uit Nieuw Zeeland en ze gaan in Pokhara een kleine trekking doen. Na een tijdje kletsen mengen 2 jongens en een meisje uit Chili zich in het gesprek en iets later ook nog een Nepali. Die laatste is 2 oudere Engelse mensen aan het begeleiden waarvan de man op zn 87e nog het Annapurna circuit heeft gedaan, wow!

We komen aan in Pokhara en ik regel een taxi voor ons. De jongens hebben me op een idee gebracht want wij hadden nog geen hotel geboekt. Op naar het Marigold dus.
Na het opfrissen en uitpakken besluiten we om naar Perky Beans te gaan voor een smoothie.
Daar komen we Chris tegen, een jongen die we van de week in Barathpur al ontmoet hebben, hij was de Emma van 4 jaar geleden en was bij Binod op bezoek voordat hij doorging naar Pokhara. Chris komt bij ons zitten en heeft nog niet besteld of de jongens uit de bus (Chris en Jordan) duiken ook ineens op. Gezelligheid!
Zo blijven we met zn allen een tijdje kletsen tot de jongens uit Chili ook ineens langs lopen. Het wordt steeds leuker, zij gaan wel weer door maar ik stel voor om vanavond met zn allen naar OR2K te gaan, een leuk restaurant hier.
Als de Chileense jongens weg zijn blijven wij nog zitten (die smoothies opkrijgen duurt uren). Er komt nog een jongen de bar binnen, Nicole tikt me aan en zegt: "Volgens mij probeert hij in het gesprek mee te gaan doen".
En ja hoor, het duurt niet lang of hij kletst gezellig mee. Hij komt uit Duitsland en is hier alleen, ik heb het hem later gevraagd en jawel hoor; hij was op zoek naar gezelschap haha.
Ook hij wordt uitgenodigd voor OR2K en dan vinden we het toch echt tijd om iets te gaan doen. We gaan wat rondlopen en shoppen. Helaas begint Nadiya zich niet lekker te voelen en na een tijdje besluit ze terug te gaan naar het hotel.
Na nog wat shoppen gaan we terug naar het hotel om ons even op te frissen en klaar te maken voor OR2K. We besluiten een keer helemaal all out te gaan en de make-up erbij te pakken. Dat is een hele luxe voor hier omdat je er meestal veel te veel voor zweet. Bij OR2K zijn we de eersten en we vragen om een grote tafel. Langzaam druppelt de rest binnen, alleen de Chileense jongens laten zich niet zien.
het is happy hour en de cocktails zijn: bestel 3, krijg 4. Dus bestellen we per tweetal 4 cocktails :D na ook eten te hebben besteld wordt het steeds gezelliger. Jordan (1 van de nieuw zeelandse jongens) is gelijk fan, dit is een vegetarisch restaurant en als vegetariër is dit een fantastisch restaurant voor hem. Het is super gezellig en uiteindelijk moeten we toch echt weg, we zijn de enigen die er nog zitten.

De volgende dag beginnen we met ontbijt in Perky Beans. Mijn ontbijt? Een van die achterlijk grote smoothies en een kaneelbroodje, heerlijk.
Nadiya voelt zich nu echt niet lekker en het wordt tijd voor een bezoekje aan de apotheek voor medicijnen. Na een stukje met ons mee te zijn gegaan keert ze terug naar het hotel terwijl Maddi, Nicole en ik gaan winkelen. Chris komt mee met winkelen en na tijdje doen we lunch in een restaurantje dat olive garden heet. Kijk dat klinkt leuk Italiaans en wat blijkt? Ze hebben sangria en bruchetta! Het is lunch maar kan ons het schelen, die sangria is voor ons.
Na de lunch willen we wat gaan doen. De peace stupa staat hoog op ons lijstje maar het is inmiddels veel te warm. We besluiten in plaats daarvan naar de grotten in de omgeving te gaan. Bij het hotel droppen en halen we wat spullen en checken even bij Nadiya. Die voelt zich nog steeds beroerd en wil niet mee. Maar als ik beneden kom is de groep toch weer wat groter geworden. De 2e Chris heeft zich ook aangesloten en ook de Duitse Leif kwam langs en wilde wel mee. We gaan op zoek naar een taxi en na wat onderhandelen vinden we er 2 die ons voor een normale prijs willen brengen.
De eerste grot is de Mahendra grot. De hoofdlampen gaan aan en de flitsers van de telefoons worden als zaklamp gebruikt. Eigenlijk niet zo nodig want de grot is verlicht en redelijk begaanbaar. Aan het eind is een soort heiligdom met een priester waar je gezegend kan worden. We zijn vrij snel achterin en lopen weer terug. Ik loop achteraan foto's te maken als ik Leif en Chris (nz) een andere route zie nemen. Ik ga achter ze aan en met hun alternatieve route moeten we wat klimmen en klauteren om buiten te komen, wat best grappig is. We zijn aan de zijkant uitgekomen en lopen naar de andere ingang waar de anderen op ons zitten te wachten en erg verbaasd zijn over waar we vandaan komen. Na een stukje door het park te hebben gewandeld gaan we door naar de volgende grot; de batcave. Wij zijn benieuwd.
Helaas, geen batman te zien maar wel een grote open ruimte. We speuren wat af maar zien niks aan vleermuizen. Hoewel we ook terug kunnen zoals we kwamen gaan we achter een rij mensen staan. De uitgang van deze grot schijnt namelijk een uitdaging te zijn en die moeten we natuurlijk aan. Na een tijdje wachten zijn wij aan de beurt. Maddi gaat eerst en de mensen voor haar helpen haar met het eerste stukje van de uitdaging: omhoog klauteren. Ik zit gelijk achter haar en kan ook al omhoog. Daar zie ik wat de uitdaging is. Er is een vrij smalle ruimte waar je eerst in moet gaan liggen en dan moet je een meter naar voren schuiven om er uit te komen. Voor ons zijn vrouwen in rokken en jurken dus als het hun lukt moet het ons ook wel lukken zou je denken. Maddi probeert het, en komt vast te zitten! Ze is wat steviger en dat geeft duidelijk wat moeilijkheden. Na heel wat gewring, gesjor, gegil en hulp van de locals lukt het haar uiteindelijk om uit de grot te komen. Dan is het mijn beurt. Eerst op mn buik op het platte stuk proberen te komen. Dat is op zich niet zo heel moeilijk het enige lastige is dat je vervolgens je benen naar achteren moet strekken en je tegen de rots naar voren moet duwen. Het probleem daarmee is dat mn benen niet zo lang zijn. Uiteindelijk weet ik een goeie rots te vinden en duw ik me eruit. Dat was niet zo moeilijk! En hilarisch leuk :p
Ik pak mn tas en een zooi aan waterflessen aan en dan wringt Chris zich door het gat. Zo gaat het best aardig tot we er allemaal uit zijn. Dan heeft het voor de locals ook lang genoeg geduurd en verdwijnt het publiek op de tribunes die zijn gaan zitten om naar ons te kijken haha.
Na deze grot gaan we door naar een Gorge. Hier is niet zoveel aan, er ligt langs de kanten veel afval en de gorge zelf is te ver om goed te zien. Tijd om terug te gaan naar Pokhara. We gaan naar een tentje aan het meer en nemen een drankje om daarna met zn allen wat te eten. Deze keer is de keuze gevallen op Lemon tree. Na een lekkere maaltijd halen we nog wat bier en chillen we op de daktuin van ons hotel waar we aan het eind van de avond afscheid nemen van onze nieuwe Nieuw Zeelandse vrienden. Zij gaan een 4 daagse trekking naar Poon hill doen.

Zondag gaan de meiden paragliden. Daarvoor willen we eigenlijk proberen naar de peace stupa te gaan maar we zijn te laat op en het is alweer te laat. Na het ontbijt zwaai ik de meiden uit voor het gliden en ik ga op pad om eens te kijken waar ik voor een trekking terecht kan. Ik vind een buro via tripadvisor en ga daar naartoe. In het buro zit een aardige man maar de trekking is 500 dollar voor 10 dagen. Dat is incluus alles maar dat betekend dat je rond de 30 dollar per dag betaald voor onderdak en eten en dat is hier bizar veel. En je moet dan niet eens luxe verwachten.
Ondertussen heb ik contact met Leif en ik voeg me bij hem in de bamboo hut voor een lunch.
Als ik contact hebt met de meiden om ergens af te spreken breekt ineens de halve hel los. Het regenseizoen zit er aan te komen in juni en besluit zich vast te laten zien. Het begint ineens flink te stormen. Regen en flinke winden zorgen er voor dat de dakplaten door de lucht vliegen, oeps. Het meer is ineens een golvende massa en ik heb medelijden met de mensen die niet op tijd aan de kant waren. Die zijn inmiddels compleet doorweekt en verkleumd want de temperatuur is gelijk ook flink gezakt.
Het regent zo hard dat we er over nadenken om in de regen te gaan douchen. Dit is namelijk effectiever als de douches in onze hotelkamers maar dit lijkt ons toch wat ongepast. Uiteindelijk wordt de regen minder en komen de meiden met de Schotse Chris naar ons toe. Met zn allen lopen we naar de movie garden. Een plek hier waar een tuin is omgebouwd tot een mini bioscoop waar ze elke avond een andere film draaien. Het werd ons aangeraden dus tja dan moet je op zn minst gaan kijken. Nadiya is toch thuis gebleven omdat het nog steeds niet beter gaat en de andere meiden en Chris hebben geen zin in een film. Leif en ik denken daar anders over. De garden is namelijk echt heel leuk en vanavond staat Slumdog Millionaire op het programma. Ik heb die nog niet gezien en sinds we ons nu midden in de Indiase cultuur bevinden is er bijna geen beter moment. We hebben nog net 2 stoelen weten te pakken en kunnen ze nog onder het rieten dak zetten. Na de bui van vamiddag vertrouwen we het weer niet meer.
De film is super, de pizza die bezorgd wordt is super en het uitzicht geweldig. Het begint zoals gevreesd wel iets te regenen maar de schade valt mee en de mensen die niet onder het dak zitten verplaatsen naar een droger plekje.

Als de film is afgelopen gaan we op zoek naar de anderen die in Busy Bee zitten. Een lekker luidruchtig café waar Nicole een dronken Australiër aan de haak heeft geslagen. Hij heeft net de ABC (Annapurna Base Camp) trek gedaan en kan me er dus iets over vertellen. Ik krijg een jägerbom (shotje) van hem op de ABC! Hij is duidelijk flink dronken maar na 2 treks (voor ABC heeft hij de E(Everest)BC) gedaan en een beetje losgaan mag dan wel. Dus danst hij op de tafels, neemt 200 selfies met de telefoon van een nietsvermoedend Aziatisch meisje en heeft de tijd van zn leven. Ik ga nog even met hem de dansvloer op maar helaas, de muziek stopt omdat ze gaan sluiten (22.00 zelfs in Pokhara is stappen niet echt een ding). Matt zegt dat als ik op de drums ga spelen hij wel gaat zingen, maken we gewoon ons eigen feestje. Als ik zeg dat ik toch echt niet genoeg gedronken heb om zoiets idioots te doen probeert hij een paar locals over te halen. Ook deze willen niet en vertellen mij dat ik hem moet zeggen dat het echt niet kan. Alsof hij zal luisteren.
Omdat ze toch echt gaan sluiten ga ik met de meiden naar het hotel, zij vertrekken morgen weer naar Bharatpur. Ook bij hun heeft het Pokhara virus toegeslagen, ze willen niet terug. Het is hier ook zoveel leuker.

En zo is het maandag, de jongens zijn weg, de meiden zijn weg en Leif en ik blijven over. We ontmoeten elkaar voor ontbijt en vanmorgen is het warempel helder. Hoewel Leid zich vandaag niet zo lekker voelt (gaat goed hier met al die zieken) vinden we toch dat we nu eindelijk naar de peace stupa moeten. We besluiten een taxi te nemen en na wat onderhandelen en een hobbelige rit staan we bijna boven. Het is nog een klein stukje lopen en zelfs dat is in deze temperatuur best pittig. We doen het rustig aan en nemen bij de Stupa de tijd voor rust en foto's. Wat een mooi uitzicht over het meer en Pokhara, wat van boven af een stuk groter blijkt als je zou denken als je alleen lake side zit.
Tijdens de wandeling naar beneden komen we een Engels koppel tegen die Leif tijdens zn Everest trek heeft ontmoet. We kletsen ff en terwijl zij naar boven lopen gaan wij naar beneden. Halverwege blijven we bij een huisje zitten om ff te rusten en van het uitzicht te genieten. Dan komen na een tijdje de Engelsen ineens voorbij. We besluiten met ze mee te lopen en gaan mee naar de boot voor een oversteek over het meer. De "boot" komt en we stappen op. "Boot" vanwege het feit dat het eigenlijk een grote waterfiets is.
Zo dobberen we lekker rustig op het meer als we een gek geluid horen. Het klinkt als een helicopter en ja hoor het is er 1. Het leger is bezig met een training en de heli vliegt af en aan om soldaten in het water te droppen. Wat een tof gezicht! Helemaal als de heli recht over ons heen vliegt en het stoffe dak weg blaast.
We blijven een tijdje kijken en dan gaan we door naar de oever. Met zn 4en zoeken we een plek op om wat te eten. De Engelsen hebben zin in wat chiquers en nemen ons mee naar de Harbor een "duurder" restaurant. Hier hebben we een heerlijke lunch die flink vullend is en nog steeds niet bijster veel kost, leuk land dit. Helemaal omdat we hier als VIP behandeld worden en met mn mimosa voel ik me ook wel een beetje zo. Ook vandaag begint het weer hard te regenen en we wachten dus even met terug lopen. Zodra het wat beter is grijpen we onze kans, we haasten ons terug naar huis en spreken voor 's avonds in de bamboo bar af. Hier kom ik wat laat aan omdat ik met het thuisfront aan het bellen was en dat loopt meestal wat uit. Na een paar drankjes vinden we het eigenlijk wel mooi geweest en gaan we terug naar de hotels. Nu is het afscheid nemen van Leif, hij gaat verder reizen naar Maleisië. Ik spreek voor de volgende dag af met de Engelsen. Ik heb bij hun hotel de trekking besproken vandaag en ga morgen de gids ontmoeten.

Na een relaxt ontbijt ga ik naar mn afspraak met de gids. Zn naam ben ik alweer kwijt (die zijn echt te ingewikkeld) maar hij spreekt goed Engels en doet dit werk al 15 jaar. Daar vertrouw ik dus wel in, ook is de prijs hier veel beter als het andere buro waar ik was dus ik spreek af om de volgende dag te beginnen.
Van het Engelse meisje krijg ik haar wollen sokken en muts die ze voor Everest had aangeschaft in ruil voor mijn films. Dit duurt wel ff dus we gaan lunchen bij een Turks restaurant waar we aan de doner kunnen. Wederom gaat het weer flink regenen. De moeson zit er goed aan te komen. Na de lunch gaan we ons eigen ding doen. Ik doe nog wat inkopen zoals een regenjas en broek (best essentieel) en ga daarna weer naar hun hotel waar ze met een ander Engels koppel die we eerder vandaag ontmoet hebben aan de drank. We besluiten om weer naar de movie garden te gaan. Vanavond draait 7 years in Tibet. Wederom een film die prima in deze setting past. Na de film is het nu tijd om van de Engelsen afscheid te nemen. Wel jammer het was echt leuk met ze maarja ook zij gaan morgen weer verder, terug naar India. De andere Engelsen gaan naar Sauraha waar ik ze wat tips over heb gegeven.
In het hotel pak ik mn backpack in, morgen ga ik starten met de ABC best een grappig begin van mn allereerste trekking ooit.

En toen was het vandaag. Vanmorgen heb ik in een cafeetje wat blijkbaar nog niet eens open was een ontbijt gegeten (en maar een goeie fooi achter gelaten) en ben ik naar mn trekking buro gelopen. Hier kreeg ik mn trekkingvergunning, een paar wandelstokken en stonden de gids en taxi klaar. Net op weg in de taxi kijk ik naar buiten. Dan zie ik het ineens, iets wat ik door het stof in de lucht het vorige weekend dat ik hier was maar ook dit weekend nog niet had gezien.
De witte toppen van de Annapurna! Wat verschrikkelikk mooi.

Een beter begin van de toch kan ik me niet wensen. Wat maakt die piek een belofte. Uiteraard ga ik niet helemaal naar boven maar toch, het basecamp moet wel geweldig zijn.
Voorlopig heb ik geen internet en hebben jullie eindelijk even rust van al mijn verhalen.
Ik wens jullie allemaal een goeie week en hoop snel mn belevenissen van mn trekking te kunnen delen!

Pheri bethaunla; see you again!

En ome Loek, Gitta & ome Rob, ik zal de bergen de groeten doen!