De laatste loodjes

En zo zijn er nog maar 3 weken over. Er zijn inmiddels zoveel vrijwilligers dat het moeilijk was om een vrij moment te vinden om een blog te typen dus ik probeer het nog even in te halen.

Deze week begin ik weer op de fysio afdeling, Phil en Sarah wilden wel eens een dagje fysio zien dus die zijn met me meegekomen. De dag begint met mn knie patiënte waar ook Sarah en Phil wel wat kunnen doen. Ze is er alleen maar blij mee als zij het doen omdat ik een stuk hardhandiger ben. Na een tijdje wijst ze naar haar knie en maakt wegwerp gebaren. Het idee is duidelijk ze wil dr knie graag kwijt. Bij het doorzoeken van de laden iets daarvoor kwamen we tot onze verbazing een groot mes tegen. Ik open de la, haal het mes er uit en wijs naar de knie, wegsnijden dan maar? Het oude vrouwtje laat ons enorm lachen als ze met een grote glimlach ja begint te knikken.
Na deze patiënte blijft het echter rustig. Ichchha probeert me wat heen en weer te commanderen zodat ze zelf niks hoeft te doen maar ik ben bij gebrek aan patiënten Phil en Sarah maar aan het laten zien hoe een fysio onderzoek in Nederland gaat en ze moet het dus maar mooi zelf doen. Helaas blijft het zo en ik neem me dan ook voor om de rest van de week andere afdelingen te gaan bezoeken.
'S middags bij het teruglopen praat ik met Gabriella, het nieuwe kamergenootje van Sarah die ook uit de USA komt. Zij is pre-fysio en loopt mee in het spinal center. Ze is erg enthousiast over de placement en ik besluit om morgen daar maar eens te gaan kijken.
Omdat het hier nog steeds zo verschrikkelijk warm is besluiten we smiddags een verkoelende duik in het zwembad te nemen. De Nepalezen stellen ons ook deze keer niet teleur door weer steeds foto's van ons te maken. Dat blijft apart.

De volgende morgen loop ik met Gabriella naar het spinal center. Zoals de naam doet vermoeden hebben ze hier patiënten met rugklachten. Zowel patiënten van buiten die voor behandeling langskomen als patiënten die intern zijn en vaak een verlamming hebben. Het eerste uur gebeurt er weinig en praten we wat met de fysio's. Daarna komen de buiten patiënten binnen die verrassend genoeg aan de elektrotherapie werden gelegd. De dag komt nogal langzaam op gang en in het begin kletsen we vooral met de therapeuten als ze niemand aan de electrotherapie aansluiten. Op een gegeven moment is het blijkbaar tijd om wat anders te gaan doen. De interne patiënten zijn aan de beurt. We gaan mee naar het bed van een oudere man, hij heeft nu sinds een paar maanden een verlamming vanaf th8 en ze zijn bezig met zijn revalidatie. Helaas heeft hij net zoals zoveel anderen in Nepal doorligwonden. Daarom doen de therapeuten momenteel niet veel meer als doorbewegen en kracht oefeningen voor de armen. Ik heb de vrijwilligers die verpleegkunde doen of al verpleegkundige zijn er al heel vaak over klagen. Er wordt weinig met patiënten gedaan overdag dus de doorligwonden ontstaan hier snel. De informatie over dat het helpt de patiënten elke 2 uur op een andere zijde te leggen wordt genegeerd. Dit tot grote frustratie van de verpleegkundigen. In dit ziekenhuis, hoewel het er echt verschrikkelijk uitziet, hebben ze in ieder geval decubitusmatrassen. Deze zijn speciaal ontworpen om het doorliggrn te voorkomen, ook schijnen ze de patiënten elke 2 uur te verplaatsen maar toch betwijfel ik dit.
Dan komt er een vrouw met ons mee naar de oefenzaal, ze heeft een verlamming vanaf th12 wat net boven de onderrug is. De fysio oefend haar balans door haar rechtop te laten zitten zonder steun en een bal over te gooien of haar proberen om te duwen. Ook worden haar armspieren getraind en moet ze in een sta-tafel staan. Dit is voor het eerst dat ik hier iets zie wat echt nuttige en goeie fysio is. Helaas hoor ik later van Gabriella dat dit de enige 2 patiënten zijn die ze echt behandelen en dat er verder dus ook niet veel te doen is in dit ziekenhuis.
We moeten om 1 uur naar Global omdat we weer een meeting hebben en we vandaag de verjaardag van Phil vieren! Met taart en feestmuts wordt er voor hem gezongen. Echt blij lijkt hij niet met de aandacht maargoed: taart! Vreemde taart hebben ze hier trouwens, de creme is erg lekker maar de cake zelf is verschrikkelijk nat. Het lijkt op natte cake die ze mooi versierd hebben. Achja weer iets dat hier duidelijk anders is als thuis.
Binod had vorige week gezegd dat ik overal naartoe kon gaan waar ik wilde. Alleen gold dat blijkbaar niet voor het ziekenhuis waar ik vanmorgen was dus helaas kan ik daar deze week niet nog een keer heen. Dit komt omdat ze het ziekenhuis voor mij betalen en als ik naar een ander ziekenhuis ga moet dat dus ook betaald worden. In cmc kan ik dus overal heen maar op een andere plek is dat lastiger.

Daarom ga ik de volgende dag mee met Logan. Hij wil voor tandarts gaan studeren en loopt dus op de tandarts afdeling van cmc mee. De bovenste verdieping is hier helemaal voor de tandheelkunde. Er is een grote ruimte waar de eerste beoordeling plaatsvind en daarna worden de mensen naar andere afdelingen gestuurd. Zo is er een afdeling voor trekken, wortelkanaalbehandelingen, een kinderafdeling en een prothese afdeling waar ze zowel kronen, kunstgebitten als implantaten doen.
Ik volg Logan naar de afdeling waar vooral getrokken wordt en zien daar een tandarts die net bezig is. Het is goed dat we meekijken en hij legt uit wat hij doet. Hij moet 4 tanden/kiezen trekken die al eerder waren afgebroken dus het is een wat bloederig karwijtje. Wel interessant om te zien hoe dat hier gebeurt. Wij hebben duidelijk betere instrumenten maar toch ben ik best onder de indruk van wat ze hier hebben en kunnen.
Iets later gaan we naar de kinderafdeling waar de tandarts zit die ik bij fysio behandeld heb. Zij laat ons meekijken bij een klein patiëntje van haar dat de behandeling duidelijk niet leuk vind. Hij krijgt een wortelkanaalbehandeling en ze legt me uit wat ze aan het doen is. Ze zijn vorige week al begonnen maar konden toen niet verder omdat er een ontsteking met abses zat. Ze heeft het pus eruit gehaald en schoongemaakt en daarna medicijnen in de wortel gedaan en het tijdelijk afgesloten. Nu gaat ze het werk afmaken en een vulling plaatsen.
Om haar heen zijn 3 meiden bezig, tandartsen in opleiding die hier ook werken onder supervisie of assisteren als dat nodig is. Een is niet zo goed bezig en krijgt steeds op dr kop. Op een gegeven moment vraagt de tandarts zelfs of het meisje graag weggestuurd wil worden. Oef das vrij direct maar wel terecht. In plaats van de juiste spullen klaar te leggen (zoals ze gevraagd was) was ze met het jongetje aan het kletsen, toen haar om de röntgenfoto werd gevraagd gaf ze de eerste de beste zonder te checken of het de goeie was en ze vergat om handschoenen aan te doen. Voor iemand die al tandarts schijnt te zijn best heel slordig. Hier werkt het namelijk zo: je gaat een aantal jaar naar school wordt: (je beroep) en daarna moet je een half jaar stage lopen onder begeleiding van iemand. Ze is dus al klaar met haar opleiding en daarom zijn de begeleiders vrij strikt als er iets niet klopt. Daarbij is deze tandarts Indiaase en die zijn heel wat pittiger als de Nepalesen.
Na deze behandeling worden we door de tandarts voorgesteld aan haar man en praten we even met ze. Vervolgens zien we een tandarts die met een nieuwe behandeling gaat beginnen met een klein meisje, ook een wortelkanaalbehandeling. Ze zijn hier duidelijk niet heel ver met de tandverzorging. Deze tandarts vraagt na een tijdje of ik wil kijken en wijst me de lege assistenten stoel. Ik neem plaats en kan dus alles goed zien. Na een tijdje heeft ze de afzuiger nodig of ik die aan wil geven? Tuurlijk, terwijl ik het pak vraagt ze of ik misschien wil assisteren. Kijk nu wordt het leuk. En zo zit ik dus te assisteren bij een wortelkanaalbehandeling van een 6 jarig meisje in Nepal haha. Erg grappig en onverwachts. Helaas voor het meisje is de kies niet droog te krijgen en komen de papiertips rood terug. Er is een bloeding. Ook in dit geval wordt de kies gevuld met medicijn en tijdelijk gedicht zodat ze op een andere dag verder kunnen.
Het eind van de ochtend komt inmiddels in zicht en we gaan terug naar Global. Dit was best een interessante ochtend en vanmiddag gaan we weer naar het Human service center, het opvang huis voor gehandicapte daklozen.
Na de lunch regelen we een lege magic (tuctuc) we zijn inmiddels met zoveel dat we hem helemaal kunnen vullen. Bij het service center beginnen we weer met het uitdelen van bananen, die zijn erg welkom. De rest van de tijd vullen we met tekenen, schilderen, muziek maken, dansen, ballen overgooien/schoppen, bellenblazen en gewoon wat aandacht aan mensen schenken. Dit blijft toch elke keer een bijzondere ervaring gewoon omdat de mensen er zo bijzonder blij van worden. Het is alleen wel pittig om in deze warmte buiten zo actief te zijn, maar ach het is het waard.

Donderdag staat de orthopedische afdeling op het programma. We beginnen vroeg en moeten een uur wachten tot de verpleegsters de bedden gaan verschonen. Hier moeten we bij helpen, nouja helpen. We doen het volgens de verpleegkundie in kwestie niet goed dus we mogen kijken, haha ook goed. Wel apart hoor, mensen worden gewoon van hun bed afgebonjourd. Zij haalt dan het bed af, legt ee een nieuw laken op en ze mogen er weer op. Dekens hebben ze hier niet maar dat is toch veel te warm. Privacy is ook niet echt een ding met de grote zaal en alle bedden dicht naast elkaar. De verpleegkundigen doen hier trouwens weinig in de zorg, de familie verzorgt de patiënt met betrekking tot wassen, verschonen en eten. Het enige wat de verpleegkundige doet is bedden verschonen en pillen uitdelen, ohja en haar vlechten en selfies maken. Daar zijn ze hier erg goed in op de werkvloer. Na de beddenronde wachten we op de artsen ronde. Ook dit duurt weer een uur. Ik ben hier nu 3 uur en heb nog steeds niks gezien of gedaan. Dan komt de arts en hij gaat alle bedden af om te kijken hoe het met de patiënten gaat. Zij zijn ook degenen die de wonden verschonen of hechtingen weghalen. Af en toe verteld de arts aan ons wat het probleem is met de patiënt en wat ze van plan zijn te doen met de behandeling. Na een half uur is hij de hele afdeling afgeweest, dit waren zo'n 30 patiënten. En weer is het wachten voor ons. Voor mij en Sarah is het nu wel klaar, we voelen ons allebei niet echt lekker. Mijn buik speelt voor de zoveelste keer op en Sarah heeft problemen met haar holtes. Aangezien er verder toch niks te doen is gaan we weg. Ben blij dat dit niet mijn plaatsing is want dat zou dramatisch zijn.
Vandaag doen we ook nog even een yoga ronde. Omdat we inmiddels met zoveel zijn heeft degene die het geeft een eerdere tijd alleen voor ons gereserveerd, erg relaxed (zijn manier om dit te zeggen krijg ik echt nooit meer uit mn hoofd haha)

Vrijdag wordt interessant, ik heb aangegeven dat ik wel een keer een operatie wil zien en dat kon vrijdag. Alleen hebben Logan en Gabriella hetzelfde te horen gekregen. Gezien er een max van 2 is wordt dat nog grappig. Op de aangegeven tijd zitten we met zn 3en op Amit te wachten. Hij ziet ons en vraagt hoe we dat gaan oplossen... geen idee vriend jullie hebben ons gezegd hier te zijn dus hier zijn we :D. Hij besluit dat we voor deze ene keer wel met zn 3en kunnen en brengt ons naar de afdeling. Hier moeten we ons omkleden in scrubs en met een haarnetje en mondkapje op kunnen we naar binnen. Na een tijdje wachten en ons afvragen wat we moeten doen nu we binnen zijn kiezen we maar een ok uit. Gabriella en ik gaan naar de ok waar ze orthopedische operaties uitvoeren. De patiënt wordt klaargemaakt en zn röntgenfoto hangt aan de lichtbak. Ik kijk er op en kom tot de conclusie dat het een gebroken heup is. Een verpleegkundige komt erbij staan en legt een ander uit dat het de heup is terwijl ze naar de goeie heup wijst. Euh het is redelijk duidelijk welke kant het probleem is en een arts die op een stoel zit te wachten zegt haar ietwat geïrriteerd dat ze naar de verkeerde heup wijst. Oeps.
We vragen de arts wat er zo met de operatie gaat gebeuren. De heup is idd gebroken en er wordt een plaat op geplaatst, kijk das nog eens interessant. Zoals ik al zei werd de patiënt klaargemaakt, eerst een ruggenprik en daarna leggen ze hem neer. Het is maar een halve operatie tafel met een ronde paal aan de onderzijde, hier wordt hij nogal hardhandig tegenaan geplaatst met de paal tussen zn benen en zn zaakje wordt niet zo vriendelijk opzij geschoven. Gelukkig voelt hij niks door de ruggenprik...dat lijkt me namelijk niet heel prettig. Zn goede been gaat in een beugel die wat zijwaarts wordt gezet en zn gebroken been wordt in een klem gezet die ze uit kunnen rekken. Het heeft wel wat weg van een martelapparaat.
We krijgen te horen dat als we willen blijven kijken, we een loodschort moeten aantrekken. Ze gaan tijdens de operatie steeds röntgenfoto's maken. Hierna begint de operatie, alles wordt schoongemaakt en de eerste snee wordt gemaakt. Erg boeiend om te zien en lekker bloederig, dit wordt snel opgelost door de bloedvaten dicht te branden. Na een tijdje is het bot te zien en wordt de boormachine klaargemaakt. Eerst ziet dat er niet heel gek uit maar zodra ze wat dieper gaan komt de boorkop meer bij het dijbeen in de buurt. Steeds worden er röntgenfoto's gemaakt om te kijken hoe diep de boor is. Geen idee hoe diep ze het bij ons doen maar hier boren ze net zo diep als dat ze maar een paar mm van de heupkoprand af zijn. Het probleem dat hier bij op treed is dat de boorkop wel heel dicht bij het dijbeen komt. Ze houden met klemmen de spier aan de zijkant maar toch krijgen ze het voor elkaar om een stuk van de spier in de boorkop te laten komen. Arme spier en arme man dit is een compleet stuk getrokken stuk spier, dat gaat enorm pijn doen als het gevoel terug is. Echt bezorgt hier om lijken de artsen niet en het gebeurt dus nog een paar keer, jakkes. Ook het plaatsen van de plaat gaat niet helemaal soepel en er wordt dus nog een paar keer geboord. Op een gegeven moment lukt het met een paar flinke klappen van een hamer om de plaat op zn plek te krijgen. Ze zijn daarna even bezig met het vastzetten van de schroeven. Het is hier niet echt heel hygiënisch trouwens, de gebruikte gaasjes worden op dezelfde tafel gelegd als waar de platen, schroeven en andere spullen liggen en niet in een bak ofzo, nee tussen de schone spullen.
Ook pakken ze steeds schroeven die ze tegen de boor aanhouden om te zien welke grootte ze nodig hebben en leggen ze de verkeerde schroeven weer tussen de schone schroeven. Bah.
Na een tijdje zijn ze klaar en wordt de boel gedicht. Ze beginnen met het hechten van de spier, dat ziet er goed uit. Tot ik zie dat ze de bovenkant van de spier niet aan de rest vastmaken en er een gat van 2 cm tussen de 2 delen blijft zitten. De huid wordt hier overheen dichtgehecht en de operatie is klaar, de pt blijft nu 4 dagen op bed liggen waarna de fysio begint met doorbewegen. Beetje laat als je het mij vraagt.
Al met al was dit een zeer leerzame ochtend maar ik heb me wel voorgenomen hier nooit onder het mes te gaan. Dan vlieg ik liever met alles gebroken de halve wereld over. Maar een operatie hier? No way!

Smiddags is het tijd voor weekend. We gaan weer naar Sauraha. Sarah is inmiddels echt ziek en gaat niet mee. En een aantal anderen gaan naar Bandipur of Pokhara. Dit zorgt dat Logan, Ellen, Tyler, Sara en ik overblijven voor Sauraha. Die avond doen we lekker niks maar de volgende dag willen we naar het olifant badderen gaan.
De volgende ochtend doen we het rustig aan en ontbijten aan de rivierkant voor we naar de olifanten gaan. Ook deze keer is het weer een feestje. Heerlijk verkoelend is het op zo'n olifant terwijl je nat gespetterd wordt. Natuurlijk is het weer veel te snel voorbii mij ik blijf in het water zitten omdat het zo lekker koel is. Naast me is een man zn olifant echt aan het wassen en ik kijk toe. Hij draait zich om en vraag of ik wil helpen. Natuurlijk! Dus ik ben niet alleen door een olifant gewassen maar heb er nu ook echt 1 zelf gewassen. De man geeft me een ruwe steen en zegt me de olifant te schrobben. Dit vind ze duidelijk lekker want de ogen gaan dicht en af en toe worden er wat bubbels door de slurf geblazen.
Uiteraard moeten we na deze wassessie even een fotoshoot houden en dan gaan we terug naar het hotel.
De rest van het weekend doen we weinig anders als luieren en eten, heerlijk. En met een gevoelstemperatuur van 50 graden wil je ook bijzonder weinig anders doen. We vinden een ventilator in de hotelkamers en blijven hieronder lekker lezen.

Dan breekt mn laatste week aan. Ook deze week ga ik weer op verschillende plekken meekijken.
Maandag begint met weer een dagje ok. Vandaag ben ik met Sarah en zien we een galblaas verwijdering. Het begint goed, na het prikken van een paar gaten in de buik (wat trouwens weer heerlijk hardhandig wordt gedaan) gaat de camera naar binnen en volgen de knijpers (er zal best een andere naam voor die dingen zijn maar die weet ik niet). De arts tilt de galblaas op maar heeft hem niet goed vast waardoor de galblaas scheurt en er overal geel gal stroomt. Dit moet eerst afgezogen worden voordat hij verder kan gaan. Vervolgens brand hij de galblaas los van de lever en darm en ook daarbij gaat het nog een keer mis en stroomt deze keer groen gal uit de galblaas. Hij is goed bezig die arts. Het einde kan ik helaas niet bijwonen. Door darmkrampen die ik al vanaf vorige week heb heb ik weinig gegeten en dan werkt zo'n operatie niet echt heel goed. Gezien flauwvallen in een ok ook geen goed idee is besluit ik maar weg te gaan. Sarah kijkt de operatie wel af maar daarna is het al bijna lunchtijd en besluiten we weg te gaan.
Aan het eind van de middag gaan we op tijd naar huis, we hebben een filmmiddagje gepland. Maar wederom is mijn conclusie van de dag: ik wil hier voor geen goud geopereerd worden.

Dinsdag wordt ik wakker doordat iemand mn bed heen en weer aan het schudden is. Tenminste dat denk ik totdat ik tot de conclusie kom dat het onmogelijk is om mn bed te schudden. Ik realiseer me dat dit een aarbeving moet zijn. Hij duurt niet lang maar het is wel een gekke ervaring. Het hele huis incluus bed is gewoon heen en weer aan het gaan, vreemd.
Vandaag ga ik naar ABBS, een kinderdagopvang voor gehandicapte kinderen, zowel mentaal als lichamelijk. Dat kan interessant zijn. Samen met Jutta (de Duitse vrouw van +/-50) ga ik daar naartoe. De kinderen komen binnen en we spelen wat met ze. Toch vind ik dit echt de ergste dag van allemaal. Hoe er hier met de kinderen om wordt gegaan is vreselijk. We wachten tot alle kinderen door hun ouders worden gebracht. Een meisje klimt bij me op schoot en na een tijdje heeft ze een ongelukje. In haar rokje en op mn broek. Erg jammer maar niks aan te doen dus ik ga op zoek naar een leidster om te vragen of ze schone kleding voor ons heeft. Na de 3e leidster te hebben aangesproken neemt die het meisje mee om een nieuw rokje aan te doen. Ik sta ondertussen in een natte broek en vraag of ze een andere broek voor me hebben zodat ik de mijne kan wassen. Ik krijg weinig tot geen antwoord en zie op een gegeven moment een broek hangen die ik maar aandoe zodat ik buiten bij de kraan mijn broek kan uitspoelen. Voordeel van deze hitte, hij is zo droog.
Als iedereen is binnen gebracht wordt er muziek gemaakt. Dat wil zeggen: ze worden gedwongen achter een tv gezet. Jutta en ik blijven bij 4 kinderen die verlamd zijn/spastisch zijn en die gewoon achter worden gelaten. We spelen wat en bewegen de armen en benen, iets wat niet vaak gebeurt. Een van de kinderen die weinig kan verbaasd me. Hoewel hij mijn taal niet spreekt is hij toch in staat om een dubbele opdracht uit te voeren die ik hem als uitdaging geef. Die snapt meer als iedereen doorheeft.
Daarna moet er een verjaardag gevierd worden. De kinderen worden rond een tafel geschikt (of ze willen of niet) waar een taart op staat. Vervolgens nemen de leidsters om de beurt plaats naast de jarige om foto's te nemen. Hij krijgt hierbij een feestmuts op die hij niet wilt dragen maar toch steeds op zn hoofd gedwongen wordt... en maar lachen naar de camera. Er wordt voor de jarige gezongen en hij krijgt wat van de taart in zn gezicht gesmeerd. Hij wil niet maar heeft niks in te brengen. De taart wordt ondertussen weggenomen. De kinderen krijgen er niks van, het is alleen voor de leidsters en moeder van de jarige, die er ook is. In plaats daarvan krijgen ze hun eten, rijst met een prutje en kip... met botten. Heel verstandig om dat aan kinderen met een verstandelijke beperking te geven. Jutta is een tijd bezig de botten te verwijderen uit het prutje dat ze aan een jongen moet voeren. Het meisje wat ik voer met een ander prutje wil niet en dat laat ik zo. De rest van de kinderen krijgen gewoon een hand eten in hun mond gepropt. Watnou niet eten?
Dan is het tijd om weg te gaan. Wat een verschrikkelijke plek. Het trieste van het geheel is dat als dit er niet is de kinderen helemaal niks hebben terwijl de opvang die er is dus slecht is. Volgens Jutta (die het ook verschrikkelijk vind) is het al wel beter, ze sloegen voorheen ook veel meer maar sinds zij daar steed commentaar op heeft is dat al een stuk minder. En zij geeft de kinderen wat een op een aandacht, het is weinig maar tenminste iets.

Woensdag besluit ik thuis te blijven omdat de buikkrampen vannacht echt niet grappig waren en ik wat bij wil slapen. Voordeel ik heb nu gelijk de tijd om mn backpack goed in te pakken. Vrijdag gaan we namelijk naar Pokhara en vanaf daar ga ik gelijk door naar Kathmandu.

De laatste dag is een dagje tandheelkunde waarin ik nog een paar dingen zie en we naar de afdeling gaan waar de kunstgebitten worden gemaakt. Omdat er hier weinig variatie zit in het beroep prothese maker zien we ook hoe er iemand langs komt die een kunstoog voor zn vrouw wil. Ook een kunstoor schijnt hier tot de mogelijkheden te behoren.
Ik ga nog even naar de fysio afdeling om daar afscheid te nemen. Ze waren erg blij met me en ik ben altijd welkom. Kijk dat is dan weer leuk om te horen. Toch hoop ik dat ze de komende tijd wat loslaten aan hoe ze alles deden en wat nieuwe behandelmethoden toelaten. Helaas is dit waarschijnlijk ijdele hoop.

En zo begin ik aan mn laatste middag. Om afscheid te nemen van mn hostfamily neem ik een taart mee. Mn hostdad wil al een tijdje met Katrine en mij drinken dus ook de alcohol wordt er bij gepakt. Onze hostmom blijft buiten de keuken wat ik erg vreemd vind. Ik zeg dat ze er bij moet komen maar mn hostdad zegt dat dat niet mag. Op het laatste nippertje maak ik nog een nieuw onderdeel van de Nepalese cultuur mee. Mn hostmom is ongesteld en mag daarom 3 dagen niet in de keuken komen. Haar zus neemt hierbij het koken over, best apart.
Ik krijg een glas whisky dat wordt aangelengd met veel water. Niet zoals het hoort maar met de hoeveelheid die ik krijg ben ik er blij mee. Door mn buik heb ik de afgelopen dagen amper gegeten omdat de Nepalese kruiden steeds weer krampen opleveren en de whisky gaat dus erg vlot. Gelukkig heeft mn hostdad ergens anders als lopen drinken en heeft hij zelf ook al teveel op dus weet ik hem te stoppen. Gelukkig anders werd morgen ochtend een hele opgave.

En dat waren de laatste 2 weken. Ook in dit laatste restje heb ik weer veel meegemaakt. Het enige wat overblijft is een weekend in mn favoriete Nepalese stad en een paar dagen Kathmandu want dat moet ik natuurlijk ook gezien hebben. Hierover hoop ik de komende dagen mn laatste(?) blog te schrijven. Tot dan!