Just go with it!

Na alle gein van het weekend is het weer tijd om te werken. Gezien het werk deze week meer van hetzelfde was als de vorige week, wil ik het deze keer wat meer over de cultuur hier hebben.

Er is hier een groot verschil tussen arm en rijk. Ze wonen naast elkaar en door elkaar en daarom is het verschil ook goed te zien. Als we 's ochtends naar het CMC lopen, zien we het. Mooie grote fel gekleurde huizen naast kleine hutjes met golfplatendaken vastgelegd met stenen. Hier en daar wordt gebouwd of gewerkt maar meestal zie je mensen om of rond hun winkel hangen. De werk mentaliteit is hier namelijk ook compleet anders. Neem de fysio bijvoorbeeld. Soms is het verschrikkelijk druk en zijn ineens alle banken bezet en moeten we ons langs alle familie worstelen. Maar als het rustig is, en dat kan het elk moment ineens zijn, gaan mn collega's vrolijk op een bank liggen en slapen of met hun telefoon spelen. Het is al een paar keer gebeurt dat ik dan handdoeken of ander materiaal aan het opruimen ben en ze me vragen wat ik aan het doen ben. Opruimen? Waarom? Je kan toch ook gaan zitten?
En zo gaat het in de meeste winkeltjes ook. Er zijn hier heel veel kleine winkeltjes die net niet niks verkopen. De mensen in de winkel slapen of hebben vrienden op bezoek waarmee ze de hele middag kletsen. Het is ons in de weekenden wel gebeurt dat mensen wakker werden doordat we de winkel in kwamen lopen. Of de winkel is zomaar ineens dicht. Dat kan ook gebeuren, dan is de eigenaar er even vandoor. Wanneer de winkel weer open gaat? Geen idee. De restaurant eigenaar legde het uit: mensen hier zijn alleen bezig met vandaag en niet met morgen. Hierdoor hebben ze weinig motivatie om veel te doen. Ze zien niet in dat dat voor morgen helpt.

Dan hebben we de stroom voorziening hier. Die is kortgezegd niet goed. Het hele land werkt in verschillende zones met tijden waarin er geen stroom is. Elke dag heb je hierdoor 2 blokken tijd dat er een aantal uur geen stroom is. Met een app kan je de tijden voor de komende week zien. Als je mazzel hebt zit je ergens waar ze een generator hebben die dan gaat werken, maar ook dat is niet alles. Als de stroom te kort aan is bijvoorbeeld kan de generator niet opladen. Dat betekend dat je 's avonds in het donker zit. Maar dit betekend ook (en das veel erger) dat de ventilator het niet doet. Airco is namelijk iets wat ze alleen in hotels of chique winkels kennen.
Van de week hebben we per ongeluk de ventilator aangelaten waardoor de accu leeg was, oeps! Dan is wachten tot 19.00 lang.
Ook het ziekenhuis heeft dit probleem. De fysio afdeling is veruit de afdeling met de meeste ventilatoren en het is daar dus goed uit te houden maar ook daar kan de stroom uitvallen. Zij hebben gelukkig wel een goede generator maar ook die kost het soms een paar minuten om aan te gaan. Intussen zit je dan dus in het donker en doen de ventilatoren het dus niet.

Het volgende is de manier van leven hier. De mensen leven hier in een zeer hechte gemeenschap. Iedereen kent iedereen en hele families wonen samen. Zo hebben wij Nirmal en Krischna de host mom en dad (wat gek blijft want ze zijn als het goed is maar net iets ouder als mij), Nikita, Kritika en Nikid de 3 kinderen en de zus van Nirmal die hier ook woont.
Als we thuis komen moeten we niet gek opkijken dat er andere mensen zijn, die vaak ook nog eens nieuwschierig toe gaan kijken als we aan het eten zijn (blijkbaar eten we te netjes: met vork en lepel (hier eten ze met de handen) en met ons mond dicht (terwijl hier iedereen lekker smakt). Een ander voorbeeld: bij Binod wonen hij en zn vrouw met hun kinderen maar ook zijn moeder en nog een lerares.
Deze gezinnen zijn gewend alles met elkaar te doen en delen. De kinderen delen vaak een kamer of slapen bij hun ouders op de kamer en echt persoonlijke spullen hebben ze niet. Als je de deur dus open laat komt er vaak iemand binnen om te kijken wat je doet. Vervolgens ben je voordat je het weet je tablet of telefoon kwijt en krijg je ze terug met allemaal gedownloade apps. Gezien we in het westen veel individueler zijn is dit enorm wennen en doen we dan ook vaak de deur van binnen dicht. Even op onszelf zijn is gewoon even lekker.
De kinderen hier worden ook niet echt opgevoed. Ze schreeuwen naar elkaar en naar hun ouders. Als ze wat willen en krijgen meestal hun zin om het schreeuwen maar te stoppen. Zo heeft Nikid vorige week 2 dagen zitten krijsen omdat zn oudere zus een nieuwe fiets had en hij er ook 1 wilde. Het zegt heel wat dat hij er niet gewoon ook 1 kreeg.

Als je op reiswebsites kijkt lees je vaak dat het eten hier enorm gevarieerd is. Dat is het ook wel maar niet als je bij een gewoon Nepalees gezin kijkt. De Nepalesen eten namelijk dal bhat en alleen maar dal bhat. Het ontbijt is hier traditioneel om 9 uur 's ochtends en normaal bestaat dat uit dal bhat. Wij eten vroeger en omdat ze weten dat we dat niet gewend zijn krijgen wij vaak wat anders: roti (gewoon ouderwetse Nederlandse pannenkoeken die ze hier roti noemen), gepofte rijst, scrambled roti (serieus kregen we van de week ineens), gekookt ei met biscuites of bladerdeeg dingetjes, gebakken rijst of koude pasta.
Een lunch kennen ze niet echt omdat ze laat ontbijten en dan echt enorme porties nemen en dan 's avonds eten ze heel verassend weer dal bhat. Het bestaat uit veeeeeeeeeel rijst (van 1 portie rijst kan ik een week eten), linzen soep die vrij neutraal is en een prutje met groenten en vaak aardappel. De groenten zijn het enige waar wat in gevarieerd wordt.
Bij mijn hostfamily maken ze al grapjes over mn kleine maag. Ik blijf namelijk maar zeggen dat ik minder wil. Nirmal dr analyse van de week was: jij niet sterk, jij niet eet dal bhat, steeds buikpijn. Emily & Nadiya wel eten dal bhat, zij sterk! Een duidelijk goed onderbouwde medische diagnose xD. Ondertussen ben ik overgestapt op mn eigen ontbijt van havermout met banaan en dadels voor wat meer vezels, voedingstoffen en vitamines. Die mis ik een beetje met het dal bhat dieet.
Nou is dit land een smeltpot van allemaal Aziatische culturen (qua uiterlijk is de Nepalees bv niet aan te duiden, het is een mengeling van oa Chinees, Indiaas en Sri Lankaans) en ze kennen dus ook veel gerechten. Er zijn veel curries, roti, paratha (roti die gevuld wordt met verschillende dingen), er zijn verschillende Chinese gerechten, samosa's en dan hebben we nog de typische Nepalese momo's. Momo's zijn Nepase dumplings die vegetarisch of met vlees kunnen zijn en licht pittig kunnen zijn. Meestal zit er een currie achtig sausje bij waar je ze in kan dopen en je kan ze ook gefrituurd krijgen.
Dal bhat is nou niet echt mn persoonlijke voorkeur en ik probeer nog steeds de portie grote naar beneden te krijgen maar momo's kunnen echt heel lekker zijn (mits ze goed zijn klaargemaakt).

En laten we dat nou net donderdag middag gaan doen. We verzamelen in Global en in de tuin zijn de spullen al klaargezet. De vulling wordt gebracht en kleine deegbolletjes worden uitgerold tot mini pannekoekjes. Een van de chefs doet het voor. Je doet een beetje vulling in het midden van het momo deeg en knijpt 2 kanten tegen elkaar. Dan knijp je elke keer een stukje meer samen. Het lijkt heel makkelijk maar is nog best heel lastig. Onze mislukte hoopjes zorgen voor veel hilariteit want ze zijn echt mislukt in vergelijking met die van de koks. Onze gemaakte momo's worden gelijk gaar gestoomd in een enorme pan en terwijl we verder worstelen hebben we gelijk te eten. Uiteindelijk proberen we ander vormen en dan snap ik het ineens. Het wordt steeds leuker :). Emily begint een wedstrijdje met de koks en ze is nog best goed ook. Na heel wat momo's gemaakt en gegeten te hebben zijn we klaar, en vol. Dat ga ik thuis ook eens proberen.

Zoals jullie kunnen lezen is de cultuur hier dus echt compleet tegen gesteld aan wat ik thuis gewend ben. Dit zorgt er voor dat je op sommige momenten Nederland toch wel een beetje mist. Ff je eigen ding doen zonder dat bijvoorbeeld iedereen zich steeds met je bemoeid, random iemand je kamer inloopt en zelf bepalen hoeveel je eet (dit is echt een ding). Daarom is bellen met familie of vrienden af en toe wel prettig. In je eigen taal gewoon ff kletsen over vanalles en nog wat. Hoe frustrerend is het dan als je net hebt afgesproken om te skypen, dat je thuis komt en de stroom is uitgevallen en de wifi het niet doet. Op dat soort momenten is Nederland ineens heel ver weg en dat is dan best even lastig.
Maar dit zijn ook de redenen waarom we zo graag weggaan in het weekend. We hoeven niet voor het donker thuis te zijn, en dat het hier al rond 7 uur. We kunnen eten wat we willen, Nepalese dal bhat, momo's of gewoon lekker een burgers of pizza's. Je kan ergens lekker gaan zitten en niks doen en niemand komt je storen. Je kan even in deze hitte in je korte broek en topje rondlopen zonder dat er schande verhalen over je rondgaan (dat doen we dus nooit in Bharatpur, voor je het weet weet heel het dorp dat je je sletterig kleed). Kortgezegd: in het weekend kunnen we echt ff lekker onszelf zijn zonder dat iemand zich er mee bemoeid en dat is heerlijk.

Nu klinken een aantal dingen die ik hierboven beschrijf misschien wat negatief maar zo bedoel ik het zeker niet. Het wordt je soms alleen even allemaal wat teveel omdat het zo heel anders is als je gewend bent.
Nepalesen zijn veruit de meest vriendelijke mensen die ik ooit ontmoet heb. De meesten spreken goed Engels en ze willen je altijd helpen. We namen een Nepalees meisje meer naar het service center en haar moeder belde omdat ze ongerust was. Ik kreeg haar aan de telefoon en verzekerde haar dat ze in goede handen was bij ons. Vervolgens werd ik gelijk bij moeders uitgenodigd om te komen eten als ik ooit in Kathmandu was. Mijn verpleegkundige patient heeft me meegevraagd om ergens gebak te gaan eten. Als je ergens verdwaald bent en je moet een bus hebben zullen de andere chauffeurs je toch helpen om jou bus te vinden zelfs terwijl ze je eigenlijk in hun eigen bus probeerden te krijgen. Ze doen nergens moeilijk over en zelfs als iets moeilijk is zullen ze hun best doen om het toch voor je te regelen. En dat is het leuke aan het beleven van een land op deze manier. Deze kant zie je niet van mensen als je alleen maar als toerist ergens rondstampt. Je neemt dan namelijk niet de tijd om de mensen te leren kennen en dat doe ik hier duidelijk wel :)
Wat ik van deze cultuur en mn ervaringen tot nu toe heb geleerd, en wat ik ook tegen de nieuwe vrijwilligers heb gezegd is, wat er hier ook gebeurt voor geks of onverwachts; just go with it. Is de tuctuc te vol en ze zeggen dat je achterop staan kan staan: just go with it. Is de bus te vol en zeggen ze dat je op het dak kan zitten: just go with it. Ben je ergens tissues aan het stelen om als toilet papier te gebruiken je krijgt vervolgens gratis cocktails aangeboden: just go with it.
Dat zijn namelijk de gekste maar ook leukste momenten die je anders mist.

Dit weekend ga ik met een aantal nieuwe meiden naar Pokhara. Het plan was om aan het eind van de 2 maanden hier te gaan trekken. Helaas begint het regenseizoen in juni en projects abroad had liever niet dat ik dan ging trekking. Dat in verband met steenlawines en andere minder leuke gein in de bergen.
Daarom hebben we besloten dat het beter is als ik de trekking nu ga doen. Ik wilde heel graag naar de Everest basecamp maar dat is gewoon veel te duur. Daarom heb ik besloten de Annapurna basecamp trekking te maken. In Pokhara ga ik dit weekend op zoek naar een groep en dan er ff lekker tussenuit. Misschien dat er nog een blog komt over het weekend maar anders weet ik niet zeker of ik internet heb. Verwacht dus een 2 weekse blog stilte :)

Fijn weekend allemaal en tot snel!