Ali ali Nepali
Namaste! Kasto ccha?
Ik leer steeds meer Nepalees! We hebben hier een goeie manier voor gevonden. Elke dag heb ik 2 woorden van de dag waar ik mee aan de slag kan. Zo kan ik inmiddels gedag zeggen (ok die was niet heel moeilijk) en vragen hoe gaat het. Ook snap ik het als mensen dan zeggen het gaat goed (thik sja) of het gaat niet goed (thik chaina). Het is alleen zo jammer dat ze bij de fysio ook nog weleens andere antwoorden dan deze geven. Ik kan mn patienten vragen omhoog te bewegen (mati) of omlaag (thale), te duwen (thane), meer (acchi), een klein beetje (ali ali), ze vragen te gaan zitten (batnoe)/staan (utnoe)/ liggen (satnoe) en ik kan inmiddels tot 10 tellen. Dat is opzich best handig maar klinkt voor mij heel gek omdat er nogal wat Nederlands klinkende woorrden in zitten. Ok komtie:
ek, doei, tien, char, mats, cha, sat, aht, noe, des. Doei en tien zijn gewoon een beetje gek om te tellen maar ik vind het ook wel grappig dat vooral de laatste paar cijfers wel wat weg hebben van Frans: sept, neuf, dies. En 8 is vrijwel gelijk het mist allleen de c. Niet al te moeilijk om te leren dus.
Inmiddels begin ik steeds meer mn eigen patienten te krijgen. Toen ik vanmorgen binnen kwam was Ichchha (zo schrijft ze het zelf dus geen gekke fouten van mn keyboard hier), de nieuwe fysio, bezig met mijn verpleegkundige patiente. Na er even bij hebben te gestaan heb ik het overgenomen. Bij Ichchha lukte een oefening niet maar nadat ik even bezig was geweest ging het weer. Door soms mee te kijken bij iemand leer ik wat de klachten zijn zodat ik ze daarna zelf kan behandelen. Vandaag is het een beetje half half. 'S middags komt er een verpleger op de fysio afdeling die naar mij op zoek was. Mn verpleegkundige wilde me spreken of ik een telefoon heb. Euh ja maar dat nummer weet ik echt niet uit mn hoofd. Maar ik heb wel even tijd en kan wel naar haar toe lopen. Dus ik achter die man aan de trappen op. Aangekomen op de afdeling ga ik naar de vrouw toe die net nieuw verband om haar externe fixator krijgt. Oei die huid ziet er niet echt lekker uit, flinke zwarte plekken zijn te zien, maar alles wordt goed schoongemaakt en opnieuw verbonden. Het is wel de reden waarom ze me wilde spreken. Na heel veel excuses dat ik zoveel trappen voor haar had moeten lopen, en een boze reactie naar de arme verpleger datie me niet mee had moeten laten komen, zegt ze dat ze morgen geopereerd wordt. Er is veel dood huidweefsel wat verwijderd wordt en daardoor kan ze niet naar therapie komen. Heel begrijpelijk. Ik krijg wel een mooi compliment van haar. Ze vind het fijn dat ik haar behandel omdat ik duidelijk vertel wat ik doe en waarom en omdat ik naar haar kijk als ik dr behandel. De behandel methodes hier zijn zacht gezegd nogal hardhandig en de fysio's pakken mensen gewoon vast en zetten ze, desnoods hard handig, in de juiste positie. I doe dat niet en geef haar ook wat rust tussendoor waardoor alles veel makkelijker gaat. Het is natuurlijk altijd super fijn om zoiets te horen :). Na nog even te hebben gekeken naar het schoonmaken en wisselen van verband ga ik weer naar beneden na haar een succesvolle operatie te hebben gewenst.
Een uurtje later wordt ik door 2 verpleegkundigen opgehaald. Ze komen me halen om even te komen kijken op de neonatologie afdeling; de afdeling met kleine baby'tjes. Mn fysio collega's kijken steeds vreemder op van alle mensen die speciaal voor mij onze afdeling op komen :P. Op de afdeling is momenteel maar 1 baby'tje van 6 dagen. Ze weten nog niet precies wat er aan de hand is maar een van de problemen is dat het kindje bijna niet wilt huilen. Een andere verpleegkundige komt langs en tikt hard tegen de zooltjes van het kindje. Ja hoor dat helpt, het huilen begint. Na nog even te hebben gekeken ga ik weer naar beneden en pak mn spullen voor de lunch.
Vanmiddag hebben we weer een meeting met de projects abroad mensen maar daarvoor neemt Binod Emma en mij mee naar het nature hospital. Dit is een ziekenhuis buiten de stad en als we er naartoe rijden komen we in een bos terecht.
Wat een verschil met de stad, het is hier heerlijk rustig en je kan de krekels horen tjirpen. We worden opgewacht door een dokter die ons meeneemt naar een ruimte waar hij wat uitleg geeft over dit ziekenhuis.
Het nature hospital is 5 maanden geleden gestart en focust zich alleen op natuur geneeskunde en gebruikt dus geen medicijnen. Door middel van fysiotherapie, accupunctuur, yoga, hydrotherapie (een andere methode als wij kennen), massage therapie en nog een aantal andere methodes worden de patienten geholpen. De dokter leidt me rond en steld me voor aan de patienten. Omdat ze nieuw zijn willen ze hier graag een westerse fysio en deze dokter heeft Binod schijnbaar gek gebeld om mij hier te krijgen. Best grappig :P
Na de rondleiding is het alweer tijd om terug te gaan voor de meeting. Als er nieuwe mensen zijn doen we meestal een voorstel rondje maar aangezien we geen nieuwe hebben kunnen we snel door naar andere zaken waardoor de meeting lekker snel gaat. Ik zal hier wel even een voorstel rondje van de locale staf doen want volgens mij heb ik dat nog niet gedaan.
Mijn introductie hier werd gedaan door Emma (uit Nieuw Zeeland), zij is de locale contactpersoon van Projects Abroad. Zij doet evaluaties en als er problemen zijn kan je contact met haar opnemen. Zij zit hier voor een jaar en heeft haar eigen appartementje ergens in de stad. Dan hebben we onze Nepalese staf: Binod is een soort van locale manager. Hij zorgt ervoor dat mensen naar bepaalde afdelingen of locaties kunnen gaan. Hij wordt bijgestaan door Amit en Rajan, zij regelen van alles voor ons. De bus als we een weekendje weg willen of materiaal als we naar het cervice center gaan of ergens tandenpoetsles gaan geven.
Na de meeting gaan we snel naar huis. Vorige week zijn we met de Hobbit films gestart en de rest is er verslaafd aangeraakt en wil nu elke dag verder kijken.
Woensdag ochtend gaat het heel lekker. Ik ben deze ochtend non stop bezig met mn eigen patienten. Een vrouw behandel ik voor haar onderbeen en zij heeft haar zoon van 14 mee die goed Engels spreekt en kan vertalen. Hoewel ik haar veel pijn moet doen is ze wel erg blij met me en ze doet braaf alles na wat ik haar voor doe. De mw er na komt voor haar schouder. Zij komt binnen in de ruimte en gaat dan echt op zoek naar me. Inmiddels is het zo erg dat de andere fysio's mijn patienten amper te durven benaderen omdat ze alleen door de westerse dokter geholpen willen worden haha.
Terwijl ik met de schouder bezig ben blijft de mw maar tegen me aanpraten. Ik versta er geen woord van maar toch snap ik haar wel. Heel apart is dat, ze heeft de mogelijkheid om dingen zo te brengen dat je toch weet waar ze het over heeft en met mn Nepalese woordjes en wat hand en voeten werk komen we een heel eind. Hierna komt een mw voor haar knie. Zij gaat gewoon liggen en zegt niks. Dat is ook een makkelijke manier van behandelen. Af en toe geeft ze aan dat het pijn doet maar verder laat ze alles toe. Alleen voor een aantal oefeningen heb ik de hulp van Sanjay nodig. Een rekoefening is toch wat ingewikkeld uitleggen als je alleen wat basis woordjes kent. Dan komt er een man die ik al eerder gezien heb voor zn rug, het gaat al een stuk beter maar hij heeft nu ook wat hulp voor zn schouderblad nodig. Dus we gaan lekker aan het oefenen. Ik laat hem met een gewicht van 2kg oefeningen doen nadat hij eerst met 1kg de oefeningen had gedaan en dit wel erg makkelijk bleek. Het is gelijk duidelijk dat ze hier niks gewend zijn want Sanjay zegt gelijk verschrikt dat ik niet te heftige oefeningen moet geven.
Op deze manier vliegt de ochtend voorbij.
Rond 1 uur kijk ik naar buiten, de lucht is heel vreemd. Zodra ik de deur van het ziekenhuis loop slaan windstoten met veel zand me om te oren. Als ik een stukje aant lopen ben naar Global voor mn lunchpauze begint het te regenen. Blijkbaar ben ik precies op tijd weggegaan want ik ben nog niet binnen of het begint echt te plenzen. Nu maar hopen dat het ophoud voordat ik door moet.
Na een korte lunch van bananen vertrek ik naar het nature hospital. Binod heeft gisteren uitgelegd hoe ik er naartoe moet. Eerst een stukje lopen naar de volgende kruising. Dan naar links maar eerst een witte tuctuc zoeken die ze hier een magic noemen. Ik sta er een klein poosje te wachten maar er komt niks wits voorbij. Dan maar vast een stukje lopen. Het is een heel stuk verder als dat het in de auto leek maar op een gegeven moment komt er toch een magic voorbij die ik aanhoud. Daarmee rijdt ik naar het volgende kruispunt. Vanaf hier moet ik weer lopen, deze keer op een weg in het bos. Het is weer heerlijk rustig maar het begint weer een beetje te regenen, das wat minder. Naast me stopt een jongen op een motor. Waar moet ik heen? Nature hospital. Dat is hiet niet. Euhhh ja hoor ben er gister nog geweest en weet zeker dat het hier is.
Hij kijkt me vertwijfeld aan maar bied me toch een rit achter op de motor aan. Die sla ik niet af :D. Zo zoem ik snel de weg af en op een gegeven moment herken ik het hek van het hospital. De jongen stopt en laat me er af.
In het hospital zoek ik de dokter. Die kan ik niet vinden maar er is een andere man in witte jas die me wenkt en een rondje langs de patienten met me doet. Terwijl ik erbij sta gaat hij vervolgens een vrouw met halfzijdige verlammming na een beroerte helpen. Ze heeft dit al een tijdje geleden gehad en kon niet veel meer. Sinds een paar maanden is ze hier en kan ze inmiddels weer lopen. Samen doen we wat balans oefeningen. De vrouw blijft tegen me praten en iedereen moet lachen want ze denkt dat ik uit India komt en spreekt Hindi tegen me. Fout raad nog eens. Haar volgende gok is Afrika, ik wijs op mn haar en zeg dat ik daar toch echt te blond voor ben.
Na deze mw loop ik weer met Dipak (de fysio) mee. We lopen langs wat andere mensen en hij vraagt of ik een schouder wil mobiliseren. Ja hoor prima :). Ik wordt naar een smalle behandelruimte gebracht waar een man ligt. Deze spreekt goed Engels en we kletsen wat over waar ik vandaan kom enzo. Dan komt de dokter langs, hij verteld me dat deze meneer de oud primier van Nepal is. Kijk zo behandel je nog eens VIP's :p. Na nog wat meekijken zit de dag er op. Ik moet even wachten want ik krijg zo een lift van Dipak. Hij roept me datie klaar is en we lopen naar buiten, naar zn motor. Jeej nog een ritje :D. Met een lekker tempo schieten we over de weg. Grappig wel want alleen de bestuurders van de motor dragen hier een helm. En als het nodig is zit er een mannetje of 3 a 4 op dezelfde motor. Volgens mij houdt hij rekening met het feit dat ik Westers ben want hij haalt heen idiote inhaaltoeren uit, erg fijn. Na een korte rit zijn we bij Global. Hier wachten Emily en Veronika op me zodat we naar huis kunnen om het laatste deel van de Hobbit te kijken.
De volgende morgen ga ik weer naar het CMC. Ichchha roept me naar haar toe. Een oud vrouwtje wat ze behandeld kijkt blij naar me op en begint te babbelen. Blijkbaar had ze Ichchha gevraagd waar ik was omdat ze me nog niet gezien had en precies op dat moment liep ik binnen. Waar wij dat de duvel op zn staart trappen noemen zeggen ze hier dat zo'n situatie geluk en een lang leven bezorgd. Nou laat maar komen. Het vrouwtje vind verder dat Ichchha en ik maar beste vriendinnen moeten worden, dat moet door onze voorhoofden tegen elkaar te houden. Als Ichchha dat niet wilt is dat niet echt een probleem, ze heeft nog wel een kleindochter die mijn beste vriendin kan worden en die mag wel mee naar mijn land. Ondertussen blijft ze maar lief naar me lachen, dit blijft ze doen tot ze weggaat en ook dan zorgt ze dat ik dr wel echt gedag zeg.
Ondertussen zijn er ook wat patiënten van mij binnen gekomen en ga ik die behandelen. Het zijn dezelfde als gisteren en ik ga lekker aan de slag. Helaas is er een mw morgen voor het laatst maar omdat we dan weer op pad zijn kan ik haar de laatste keer niet zien. Haar zoon voegt me toe op facebook en heeft inmiddels zo'n beetje al mn facebook posts van het afgelopen jaar geliked. Het is een drukke morgen en ik begin wat hoofdpijn te krijgen. Tijdens lunchtijd ben ik bekaf en is de hoofdpijn nog steeds niet over. Vanmiddag dus maar even niks doen. Nouja niks... ik moet de was doen en dat is hier ouderwets schrobben met een spons en waspoeder in een emmer koud water. Warm water hebben ze hier in de zomer namelijk niet en met deze temperaturen zou dat ook vrij zinloos zijn.
Inmiddels zijn we vandaag aangekomen in Sauraha bij het nationaal park. Hier hebben we al wat leuke dingen gedaan maar die zijn voor de volgende blog :)
Namaste!
Ik leer steeds meer Nepalees! We hebben hier een goeie manier voor gevonden. Elke dag heb ik 2 woorden van de dag waar ik mee aan de slag kan. Zo kan ik inmiddels gedag zeggen (ok die was niet heel moeilijk) en vragen hoe gaat het. Ook snap ik het als mensen dan zeggen het gaat goed (thik sja) of het gaat niet goed (thik chaina). Het is alleen zo jammer dat ze bij de fysio ook nog weleens andere antwoorden dan deze geven. Ik kan mn patienten vragen omhoog te bewegen (mati) of omlaag (thale), te duwen (thane), meer (acchi), een klein beetje (ali ali), ze vragen te gaan zitten (batnoe)/staan (utnoe)/ liggen (satnoe) en ik kan inmiddels tot 10 tellen. Dat is opzich best handig maar klinkt voor mij heel gek omdat er nogal wat Nederlands klinkende woorrden in zitten. Ok komtie:
ek, doei, tien, char, mats, cha, sat, aht, noe, des. Doei en tien zijn gewoon een beetje gek om te tellen maar ik vind het ook wel grappig dat vooral de laatste paar cijfers wel wat weg hebben van Frans: sept, neuf, dies. En 8 is vrijwel gelijk het mist allleen de c. Niet al te moeilijk om te leren dus.
Inmiddels begin ik steeds meer mn eigen patienten te krijgen. Toen ik vanmorgen binnen kwam was Ichchha (zo schrijft ze het zelf dus geen gekke fouten van mn keyboard hier), de nieuwe fysio, bezig met mijn verpleegkundige patiente. Na er even bij hebben te gestaan heb ik het overgenomen. Bij Ichchha lukte een oefening niet maar nadat ik even bezig was geweest ging het weer. Door soms mee te kijken bij iemand leer ik wat de klachten zijn zodat ik ze daarna zelf kan behandelen. Vandaag is het een beetje half half. 'S middags komt er een verpleger op de fysio afdeling die naar mij op zoek was. Mn verpleegkundige wilde me spreken of ik een telefoon heb. Euh ja maar dat nummer weet ik echt niet uit mn hoofd. Maar ik heb wel even tijd en kan wel naar haar toe lopen. Dus ik achter die man aan de trappen op. Aangekomen op de afdeling ga ik naar de vrouw toe die net nieuw verband om haar externe fixator krijgt. Oei die huid ziet er niet echt lekker uit, flinke zwarte plekken zijn te zien, maar alles wordt goed schoongemaakt en opnieuw verbonden. Het is wel de reden waarom ze me wilde spreken. Na heel veel excuses dat ik zoveel trappen voor haar had moeten lopen, en een boze reactie naar de arme verpleger datie me niet mee had moeten laten komen, zegt ze dat ze morgen geopereerd wordt. Er is veel dood huidweefsel wat verwijderd wordt en daardoor kan ze niet naar therapie komen. Heel begrijpelijk. Ik krijg wel een mooi compliment van haar. Ze vind het fijn dat ik haar behandel omdat ik duidelijk vertel wat ik doe en waarom en omdat ik naar haar kijk als ik dr behandel. De behandel methodes hier zijn zacht gezegd nogal hardhandig en de fysio's pakken mensen gewoon vast en zetten ze, desnoods hard handig, in de juiste positie. I doe dat niet en geef haar ook wat rust tussendoor waardoor alles veel makkelijker gaat. Het is natuurlijk altijd super fijn om zoiets te horen :). Na nog even te hebben gekeken naar het schoonmaken en wisselen van verband ga ik weer naar beneden na haar een succesvolle operatie te hebben gewenst.
Een uurtje later wordt ik door 2 verpleegkundigen opgehaald. Ze komen me halen om even te komen kijken op de neonatologie afdeling; de afdeling met kleine baby'tjes. Mn fysio collega's kijken steeds vreemder op van alle mensen die speciaal voor mij onze afdeling op komen :P. Op de afdeling is momenteel maar 1 baby'tje van 6 dagen. Ze weten nog niet precies wat er aan de hand is maar een van de problemen is dat het kindje bijna niet wilt huilen. Een andere verpleegkundige komt langs en tikt hard tegen de zooltjes van het kindje. Ja hoor dat helpt, het huilen begint. Na nog even te hebben gekeken ga ik weer naar beneden en pak mn spullen voor de lunch.
Vanmiddag hebben we weer een meeting met de projects abroad mensen maar daarvoor neemt Binod Emma en mij mee naar het nature hospital. Dit is een ziekenhuis buiten de stad en als we er naartoe rijden komen we in een bos terecht.
Wat een verschil met de stad, het is hier heerlijk rustig en je kan de krekels horen tjirpen. We worden opgewacht door een dokter die ons meeneemt naar een ruimte waar hij wat uitleg geeft over dit ziekenhuis.
Het nature hospital is 5 maanden geleden gestart en focust zich alleen op natuur geneeskunde en gebruikt dus geen medicijnen. Door middel van fysiotherapie, accupunctuur, yoga, hydrotherapie (een andere methode als wij kennen), massage therapie en nog een aantal andere methodes worden de patienten geholpen. De dokter leidt me rond en steld me voor aan de patienten. Omdat ze nieuw zijn willen ze hier graag een westerse fysio en deze dokter heeft Binod schijnbaar gek gebeld om mij hier te krijgen. Best grappig :P
Na de rondleiding is het alweer tijd om terug te gaan voor de meeting. Als er nieuwe mensen zijn doen we meestal een voorstel rondje maar aangezien we geen nieuwe hebben kunnen we snel door naar andere zaken waardoor de meeting lekker snel gaat. Ik zal hier wel even een voorstel rondje van de locale staf doen want volgens mij heb ik dat nog niet gedaan.
Mijn introductie hier werd gedaan door Emma (uit Nieuw Zeeland), zij is de locale contactpersoon van Projects Abroad. Zij doet evaluaties en als er problemen zijn kan je contact met haar opnemen. Zij zit hier voor een jaar en heeft haar eigen appartementje ergens in de stad. Dan hebben we onze Nepalese staf: Binod is een soort van locale manager. Hij zorgt ervoor dat mensen naar bepaalde afdelingen of locaties kunnen gaan. Hij wordt bijgestaan door Amit en Rajan, zij regelen van alles voor ons. De bus als we een weekendje weg willen of materiaal als we naar het cervice center gaan of ergens tandenpoetsles gaan geven.
Na de meeting gaan we snel naar huis. Vorige week zijn we met de Hobbit films gestart en de rest is er verslaafd aangeraakt en wil nu elke dag verder kijken.
Woensdag ochtend gaat het heel lekker. Ik ben deze ochtend non stop bezig met mn eigen patienten. Een vrouw behandel ik voor haar onderbeen en zij heeft haar zoon van 14 mee die goed Engels spreekt en kan vertalen. Hoewel ik haar veel pijn moet doen is ze wel erg blij met me en ze doet braaf alles na wat ik haar voor doe. De mw er na komt voor haar schouder. Zij komt binnen in de ruimte en gaat dan echt op zoek naar me. Inmiddels is het zo erg dat de andere fysio's mijn patienten amper te durven benaderen omdat ze alleen door de westerse dokter geholpen willen worden haha.
Terwijl ik met de schouder bezig ben blijft de mw maar tegen me aanpraten. Ik versta er geen woord van maar toch snap ik haar wel. Heel apart is dat, ze heeft de mogelijkheid om dingen zo te brengen dat je toch weet waar ze het over heeft en met mn Nepalese woordjes en wat hand en voeten werk komen we een heel eind. Hierna komt een mw voor haar knie. Zij gaat gewoon liggen en zegt niks. Dat is ook een makkelijke manier van behandelen. Af en toe geeft ze aan dat het pijn doet maar verder laat ze alles toe. Alleen voor een aantal oefeningen heb ik de hulp van Sanjay nodig. Een rekoefening is toch wat ingewikkeld uitleggen als je alleen wat basis woordjes kent. Dan komt er een man die ik al eerder gezien heb voor zn rug, het gaat al een stuk beter maar hij heeft nu ook wat hulp voor zn schouderblad nodig. Dus we gaan lekker aan het oefenen. Ik laat hem met een gewicht van 2kg oefeningen doen nadat hij eerst met 1kg de oefeningen had gedaan en dit wel erg makkelijk bleek. Het is gelijk duidelijk dat ze hier niks gewend zijn want Sanjay zegt gelijk verschrikt dat ik niet te heftige oefeningen moet geven.
Op deze manier vliegt de ochtend voorbij.
Rond 1 uur kijk ik naar buiten, de lucht is heel vreemd. Zodra ik de deur van het ziekenhuis loop slaan windstoten met veel zand me om te oren. Als ik een stukje aant lopen ben naar Global voor mn lunchpauze begint het te regenen. Blijkbaar ben ik precies op tijd weggegaan want ik ben nog niet binnen of het begint echt te plenzen. Nu maar hopen dat het ophoud voordat ik door moet.
Na een korte lunch van bananen vertrek ik naar het nature hospital. Binod heeft gisteren uitgelegd hoe ik er naartoe moet. Eerst een stukje lopen naar de volgende kruising. Dan naar links maar eerst een witte tuctuc zoeken die ze hier een magic noemen. Ik sta er een klein poosje te wachten maar er komt niks wits voorbij. Dan maar vast een stukje lopen. Het is een heel stuk verder als dat het in de auto leek maar op een gegeven moment komt er toch een magic voorbij die ik aanhoud. Daarmee rijdt ik naar het volgende kruispunt. Vanaf hier moet ik weer lopen, deze keer op een weg in het bos. Het is weer heerlijk rustig maar het begint weer een beetje te regenen, das wat minder. Naast me stopt een jongen op een motor. Waar moet ik heen? Nature hospital. Dat is hiet niet. Euhhh ja hoor ben er gister nog geweest en weet zeker dat het hier is.
Hij kijkt me vertwijfeld aan maar bied me toch een rit achter op de motor aan. Die sla ik niet af :D. Zo zoem ik snel de weg af en op een gegeven moment herken ik het hek van het hospital. De jongen stopt en laat me er af.
In het hospital zoek ik de dokter. Die kan ik niet vinden maar er is een andere man in witte jas die me wenkt en een rondje langs de patienten met me doet. Terwijl ik erbij sta gaat hij vervolgens een vrouw met halfzijdige verlammming na een beroerte helpen. Ze heeft dit al een tijdje geleden gehad en kon niet veel meer. Sinds een paar maanden is ze hier en kan ze inmiddels weer lopen. Samen doen we wat balans oefeningen. De vrouw blijft tegen me praten en iedereen moet lachen want ze denkt dat ik uit India komt en spreekt Hindi tegen me. Fout raad nog eens. Haar volgende gok is Afrika, ik wijs op mn haar en zeg dat ik daar toch echt te blond voor ben.
Na deze mw loop ik weer met Dipak (de fysio) mee. We lopen langs wat andere mensen en hij vraagt of ik een schouder wil mobiliseren. Ja hoor prima :). Ik wordt naar een smalle behandelruimte gebracht waar een man ligt. Deze spreekt goed Engels en we kletsen wat over waar ik vandaan kom enzo. Dan komt de dokter langs, hij verteld me dat deze meneer de oud primier van Nepal is. Kijk zo behandel je nog eens VIP's :p. Na nog wat meekijken zit de dag er op. Ik moet even wachten want ik krijg zo een lift van Dipak. Hij roept me datie klaar is en we lopen naar buiten, naar zn motor. Jeej nog een ritje :D. Met een lekker tempo schieten we over de weg. Grappig wel want alleen de bestuurders van de motor dragen hier een helm. En als het nodig is zit er een mannetje of 3 a 4 op dezelfde motor. Volgens mij houdt hij rekening met het feit dat ik Westers ben want hij haalt heen idiote inhaaltoeren uit, erg fijn. Na een korte rit zijn we bij Global. Hier wachten Emily en Veronika op me zodat we naar huis kunnen om het laatste deel van de Hobbit te kijken.
De volgende morgen ga ik weer naar het CMC. Ichchha roept me naar haar toe. Een oud vrouwtje wat ze behandeld kijkt blij naar me op en begint te babbelen. Blijkbaar had ze Ichchha gevraagd waar ik was omdat ze me nog niet gezien had en precies op dat moment liep ik binnen. Waar wij dat de duvel op zn staart trappen noemen zeggen ze hier dat zo'n situatie geluk en een lang leven bezorgd. Nou laat maar komen. Het vrouwtje vind verder dat Ichchha en ik maar beste vriendinnen moeten worden, dat moet door onze voorhoofden tegen elkaar te houden. Als Ichchha dat niet wilt is dat niet echt een probleem, ze heeft nog wel een kleindochter die mijn beste vriendin kan worden en die mag wel mee naar mijn land. Ondertussen blijft ze maar lief naar me lachen, dit blijft ze doen tot ze weggaat en ook dan zorgt ze dat ik dr wel echt gedag zeg.
Ondertussen zijn er ook wat patiënten van mij binnen gekomen en ga ik die behandelen. Het zijn dezelfde als gisteren en ik ga lekker aan de slag. Helaas is er een mw morgen voor het laatst maar omdat we dan weer op pad zijn kan ik haar de laatste keer niet zien. Haar zoon voegt me toe op facebook en heeft inmiddels zo'n beetje al mn facebook posts van het afgelopen jaar geliked. Het is een drukke morgen en ik begin wat hoofdpijn te krijgen. Tijdens lunchtijd ben ik bekaf en is de hoofdpijn nog steeds niet over. Vanmiddag dus maar even niks doen. Nouja niks... ik moet de was doen en dat is hier ouderwets schrobben met een spons en waspoeder in een emmer koud water. Warm water hebben ze hier in de zomer namelijk niet en met deze temperaturen zou dat ook vrij zinloos zijn.
Inmiddels zijn we vandaag aangekomen in Sauraha bij het nationaal park. Hier hebben we al wat leuke dingen gedaan maar die zijn voor de volgende blog :)
Namaste!
Groetjes, Jacob & Loes