Shaken not stirred
Donderdag avond pakken Emily en ik onze rugzakken voor het weekendje Pokhara in. Precies op het moment dat we bezig zijn gebeurt het weer...., de stroom valt uit. Dat gebeurt hier echt bijzonder vaak en je zit dan een aantal uur zonder stroom. Dat betekend geen licht, geen ventilator (airco kennen ze hier niet) en geen wifi. Gelukkig heeft ons huis een back-up generator alleen is de stroom de afgelopen week zo vaak uitgevallen dat deze niet op heeft kunnen laden. In het donker moeten we dus de tassen inpakken.
De volgende ochtend moeten we om 8.30 in Global zijn, daar aangekomen moeten we ruim een half uur wachten tot de tourist bus aankomt. Dus maar weer even het internet van het hotel misbruiken. Ze kennen ons hier inmiddels en als we door de deur komen wordt het bakje met inlogcodes al voor ons klaar gezet.
Als de bus er is stappen we in en hopen we voor het beste. Het is namelijk dezelfde bus als die we hadden naar Bandipur en die rit duurde dubbel zolang als dat hij hoorde te duren. We hebben mazzel. De bus raast als een idioot over de wegen, 1 probleem, die zijn niet echt heel goed. Overal zitten kuilen, hobbels en gaten in de weg en dat is best een boeiende ervaring als je in een snel rijdende bus zit. Het hielp ook niet dat een aantal onderdelen van de bus enorm aan het kraken en piepen waren. Bij elke (krappe) snel genomen bocht (recht langs de afgrond) ben ik bang dat de wielas afbreekt. Soms raken we een gat in de weg zo hard dat iedereen compleet los van de stoel af komt. Het is net een achtbaan.
Gelukkig bereiken we de eindbestemming op deze manier binnen een krappe 5 uur. Compleet door elkaar gerammeld maar in ieder geval lekker op tijd om nog wat te doen.
We worden bij de busstop opgehaald door een taxi van het hotel. Daar aangekomen krijgen we kamer sleutels en moeten we de receptioniste volgen. Naar de 5e verdieping... we hebben onze lichaamsbeweging ook weer gehad.
Haar eerste vraag is of we willen paragliden en we maken de fout te zeggen dat we er over nadenken. Ze houden er in het hotel vervolgens niet over op. Er zijn hier een heleboel bureaus die dit aanbieden en ze willen duidelijk graag dat we bij hun boeken. Tja zo makkelijk gaat dat niet, we willen eerst even zien wat de prijzen van anderen zijn en hun bureau is voor tripadvisor en een aantal reisgidsen onbekend. We zoeken liever iets waar we wel informatie over kunnen vinden.
Via facebook heb ik contact gehad met een Jessica die vrijwilligerswerk in Kathmandu doet. Zij zou met een aantal anderen uit Kathmandu ook naar Pokhara komen. Helaas werden die ziek en ze vroeg of ze zich bij ons aan kon sluiten. Natuurlijk! Hoe meer zielen hoe meer vreugd. Alleen is haar bus niet gelijk met ons aangekomen dus wachten we in het hotel. Omdat ik haar al "ken" (volgens de anderen) wordt ze mijn kamer genoot en nadat ze zich heeft gemeld en heeft opgefrist gaan we op stap.
We lopen eerst naar het meer waar we een mooi maar heiig uitzicht hebben op het meer en de bergen. Daarna lopen we langs de kust langs allemaal cocktail barretjes die "toevallig" allemaal happy hour hadden. Ook zitten en lopen er veel locals (en iets mindere locals zoals Spanjaarden) die fruit of sieraden verkopen. Een leuk plekje om te wandelen!
Omdat we willen kijken waar we kunnen paragliden zoeken we een tentje op waar we wat kunnen drinken en wifi kunnen gebruiken. Terwijl we op onze crepes wachten bellen we een aantal bureaus voor prijzen. De crepe (een chocolade cocos met butterscotsch ijs, serieus dat kan je gewoon niet voorbij laten gaan wees eerlijk!) komt en we krijgen zelfs nog een gratis slushy. Oef wat is dat lekker! Na deze snackbreak lopen we naar Frontier paragliding. Ze zeiden dat we moesten langs komen want via de telefoon konden ze ons geen ander prijsaanbod doen. Je kan hier namelijk op alles afdingen en ik begin er zelf ook nog best handig in te worden. Het bureau komt betrouwbaar over en kan nog iets aan de prijs veranderen dus boeken we (Jessica, Jessica (jup er zijn er 2) en ik) voor de volgende ochtend om 9.30 een tandem sprong. Emily is even ergens van de wifi gebruik gaan maken en wij gaan daar ook maar naartoe. Daar aangekomen is ze echter nergens te vinden. Maar wij zijn acuut verliefd geworden op het restaurant en smsen dr dat ze maar terug moet komen. Het restaurant heeft echt een super sfeer. Lage tafels, zitten op de grond op dikke kussen, de cocktails worden groot aangeprezen en de menukaarten zijn super origineel in hoe ze er uit zien. Emily komt weer terug, ze was even gaan shoppen en we bestellen. Gezien ik al de hele week last heb van mn buik besluit ik dit hele weekend alleen maar "westers" eten te eten. Ik hoop dat de boel daar weer een beetje mee tot rust komt en dus is het tijd voor.... PIZZA!!! Met een locale cocktail, daar zijn we wel aan toe. Emily's gerecht blijkt bij het serveren van het eten niet beschikbaar te zijn maar de pizza' s van Jessica en mij zijn groot genoeg dus we doneren een aantal stukken. Ook Jessica donneert wat van haar pasta die al een half uur op tafel staat. Tegelijk serveren kennen ze hier namelijk niet.
Het eten en drinken is heerlijk en de sfeer prima. Uiteindelijk gaan we niet te laat naar ons hotel en toch is het al 12 uur voordat we slapen. Dat lijkt niet extreem voor een vrijdagavond maar de Nepalesen doen niet aan lange avonden. Dus dit is eigenlijk al heel erg laat.
De wekker gaat.... Wie vond dit ook alweer een goed idee??? Het is 4 uur en we moeten opstaan om naar Sarangkot te gaan. Hier willen we de zonsopgang bewonderen en tja de zon staat om 5.30 op. Gezien we er ook nog naar toe moeten met een taxi en nog een stukje moeten lopen moesten we toch echt vroeg op. Een half uur later staan we beneden bij de taxi, die weer eens veel te veel vraagt. We beginnen goed te worden met de locale prijzen. Na wat onderhandelen gaat de prijs omlaag en kunnen we op pad. Nouja pad.... het begin van de rit is goed. Maar op een gegeven moment verdwijnt de weg. De toeristenbus voor ons moet rechtsomkeerts maken en doet dat door een paar keer bijna van het randje af te rijden. En dat met de weinige trekkracht die alle auto's hier al hebben. We vragen ons af wat dit voor ons betekend maar onze auto rijd gewoon door. En ja hoor daar begint het gehobbel weer. Er zitten een aantal indrukwekkende gaten in de weg waar onze chauffeur zich zo goed mogelijk omheen manouvreerd. We beginnen te snappen waarom de taxi voor locale begrippen zo duur is.
De taxi stopt op een parkeerplek. Vanaf hier moeten we nog een klein stukje omhoog lopen tot het uitzichtpunt. De 3 andere meiden beginnen enorm enthousiast de trappen op te rennen maar moeten hier snel mee stoppen. We vragen ons af waarom het zo zwaar is. Even vergeten dat we inmiddels op 1592 meter hoogte zitten. En dat terwijl Bharatpur maar op 300 meter zit. Een klein verschilletje dus.
Boven aangekomen op het uitkijkpunt komt het neer op wachten. Het wordt 5.30 en 5.45 en nog laat de zon zich niet zien. Zullen we de zonsopgang deze keer dan ook niet te zien krijgen? Uiteindelijk krijgen we het antwoord een dunne streep rode zon wordt zichtbaar langs een schuine rand. Tja als er een berg voor zit kan je de zon natuurlijk nooit zien opkomen, maar de berg was door al het stof in de lucht niet te zien. Uiteindelijk komt hij dus op en zien we een bloedrode zon in de lucht.
Na een tijdje van het uitzicht te hebben genoten lopen we terug naar de taxi die ons via de idiote hobbelweg weer naar de stad brengt. Daar gaan we op jacht naar ontbijt wat we vinden in een leuk koffietentje. Hier kan je een opleiding doen tot barista en schenken ze erg goede koffie. Dat komt doordat hier een aantal koffieplantages te vinden zijn, heel fijn.
Na ons ontbijt gaan we naar het hotel om spullen te droppen en door naar het paragliden. Daar moeten we even wachten. Er zitten nog 2 meiden een andere Canadese en een Francaise die ook gaan gliden. Nadat de piloten ook zijn aangekomen gaan we met zn allen in een grote bus naar het startpunt, vlakbij waar we vanmorgen de zonsopgang hebben bewonderd. We hebben een piloot aangewezen gekregen en moeten wachten tot iedereen die voor ons is is opgestegen. Dat betekend dat we van het uitzicht en van de bloopers van anderen kunnen genieten. Zo is er een meisje dat bij het rennen struikeld en door de piloot (die door rent) met dr buik over de grond wordt voortgesleept tot ze los komen van de grond. Zo moet het dus niet. Er zijn nog wat andere struikel partijen en parachuten die door het veranderen van de wind niet doen wat ze horen te doen (schuin in de lucht hangen in plaats van recht) en er worden dus een aantal start pogingen afgebroken en opnieuw gedaan. Gelukkig gebeurt er afgezien van de buikschuiver niks ernstigs. Al snel kunnen de eersten van onze groep opstijgen. Ik zie een aantal grote vogels en vraag wat voor vogels het zijn. Het blijken de lokale wilde gieren en met een beetje mazzel kunnen we met ze vliegen. Ik stijg uiteindelijk als laatste van onze groep op. Eerst wordt ik aan de parachute gekoppeld (wel zo fijn) en moet mee naar achteren lopen omdat de wind onder de chute komt. Dan is het rennen naar voren tot je geen grond meer onder je voeten hebt....
En dan vlieg je
Wat is dat waanzinnig gaaf zeg! Hoewel het zicht niet super ver is door al het stof, is de ervaring fantastisch. We zoeken de thermiek op om hoger te komen en ja hoor iets boven ons vliegen ze. 3 Gieren maken van dezelfde thermiek gebruik. Zo super tof omzo dichtbij te zijn! We maken wat rondjes om met de thermiek hoger te komen. Dan vliegen we over de bossen en rijstvelden en richting het meer. Met de Go-pro maken we foto's en 2 filmpjes. Dan vraagt hij of ik het leuk vind als we wt acrobatische toeren uithalen? Moet dat serieus gevraagd worden? Tuurlijk wil ik dat! Helaas zijn we al te laag om hele idiote stunts uit te halen maar toch kunnen we een paar mooie kurketrekkers maken die gefilmd worden incluus de landing die heel relaxt gaat. Wat een ervaring!
Als alle spullen zijn opgeruimd worden we in het busje over de hobbel wegen terug gereden naar het centrum. Op de radio komen wat leuke nummers die we met zn allen keihard meezingen. De stemming na het gliden zit er goed in :D
Op het bureau aangekomen krijgen we te horen dat het op cd zetten van de foto's wel ff duurt en dat we later op de middag hier voor terug kunnen komen. De 2 meiden die ook gingen gliden zijn ook voor vrijwilligerswerk hier en zitten hier al 3 weken. Ze kunnen ons mooi een aantal tips geven over waar wat te gaan doen. Zij raden ons Perky Beans aan, ze schijnen daar goede smoothies te hebben. En wat voor! De glazen die we krijgen zijn gigantisch! En erg lekker. 1 Ding is zeker Pokhara is tot nu toe het hoogtepunt van mn verblijf hier qua toeristische uitstapjes. Wat een leuke stad.
Hoewel er best veel te doen en zien is hier doen we de rest van de dag eigenlijk weinig anders als wat door de stad hangen en een beetje winkeltjes bekijken. Aan een kant wel wat jammer, aan de andere kant kom ik hier zeker nog een keer terug. En een keer een weekendje niet allemaal dingen bezichtigen is ook best lekker. Alleen voor de anderen is het wat jammer omdat ze er niet zo lang meer zijn maar zij zijn degenen die willen shoppen dus ze moeten niet klagen. We gaan een aantal keer terug naar Frontiers voor de foto's en komen daar de andere meiden weer tegen. Deze keer krijgen we tips voor het avondeten. The Lemon Tree moeten we blijkbaar zijn voor lekker en goedkoop eten. We lopen er langs en het ziet er nogal gek uit maar alle andere restaurantjes zijn een stuk duurder dus we gaan toch maar terug. Hun andere aanbevelingen waren namelijk ook goed. En ook deze blijkt een schot in de roos. Beneden is wat vreemd maar boven is er een mooie open ruimte die door loopt in een balkon naar buiten. Hier gaan we lekker aan de burgers hmmmmmm.
Vanavond gaan we wel echt op tijd naar bed. We zijn kapot moe en de bus gaat weer op tijd terug.
Zondag gaan we 's ochtends eerst op zoek naar de vrouwtjes die met manden op hun hoofd verse broodjes schijnen te verkopen. Wederom een tip van de 2 meiden. Nadat we een werkende ATM hebben gevonden (na gisteren zo'n 20 te hebben geprobeerd) zien we uiteindelijk ook een vrouwtje. En ja hoor ze heeft verse broodjes. Kaneelbroodjes, chocobroodjes, croisantjes en appelbroodjes, we slaan in en zoeken een taxi die ons naar de bus brengt.
Ook deze rit is weer verschrikkelijk hobbelig. Maar de rit gaat snel en de broodjes worden met liefde opgegeten. Thuis aangekomen hangen we lekker verder in Global en zetten we 'smiddags deel 2 van de Hobbit op.
Van de Jessica uit Kathmandu heb ik een app op mn telefoon gekregen die me verteld wanneer de stroom uitvalt. Dit maakt het leven echt een stuk makkelijker. Het is nu in ieder geval een beetje te verwachten. Volgende week komt Jessica naar Sauraha om daar met ons het nationaal park Chitwan te bekijken.
Vandaag was het weer tijd om te gaan werken. Deze keer in mn eentje want Emily is naar een andere afdeling. Mn verpleegkundige met het gebroken been is er en ik ga weer verder met haar behandeling. Vandaag heeft ze ook krukken mee en wil er graag mee lopen. Daar heb ik toch even wat hulp bij nodig want hier gebruiken ze okselkrukken en die werken qua instellen net even wat anders. Er komt een jonge vrouw bij me kijken terwijl ik met de verpleegkundige bezig ben. Ze blijkt een nieuwe fysio te zijn op de afdeling en is sinds 6 maanden afgestudeerd. Al snel worden we een duo, ik heb iets meer ervaring en zij spreekt uiteraard Nepalees. Dat maakt het leven een stuk makkelijker. Op deze manier zien we een aantal andere mensen.
Verder was dit sowieso wel een interessante dag. Ik kijk met Sanjay mee als er een baby'tje van 8 dagen wordt binnengebracht hij heeft een verlamming aan zn rechter arm en moet doorbewogen worden. Wat een klein hummeltje, hij is net 3 kg en voor Nepalese standaarden blijkbaar aan de grote kant. Daar kijk ik van op hij is in vergelijking met Nederlandse baby's namelijk echt heel klein. Ook komt er een man binnen waarvan een aantal complete spieren rond de schouder weg zijn. Het is spieratrofie wat betekend dat de complete spiermassa weg is. Dit kan komen door langdurig niet gebruiken van spieren of door een tekort aan voedingsstoffen. Waardoor het bij hem is, is ons onduidelijk en hij wordt doorgestuurd voor verder onderzoek door artsen.
'S middags grijpen Jessica en ik onze kans. Het is hier steeds zo warm en we kijken steeds op het zwembad bij Global dus we gaan er voor. Vanmiddag is het zwembad voor ons. We hebben onze badpakken mee en broekjes om er over heen te doen. Een bikini is uit den boze want stel je voor dat je wat kan zien. Een badpak is beter maar ook dan moet er wel een broek over heen. Raar volk. Maarja when in Rome. Dus met een zwembroekje over het badpak gaan we naar het zwembad. En daar zijn we een hele atractie. Mannen blijven staan kijken en een aantal maken zelfs foto's. Wij trekken ons er niks van aan en zwemmen lekker verder. Ik heb mn bril niet op en zie ze daarom toch niet :p
Na een tijdje komen er meer mensen waaronder zelfs een paar vrouwen die zwemles krijgen. Echt goed zwemmen kunnen Nepalesen duidelijk niet. Na een aantal baantjes, onder en boven water en na wat ander lollige acties is het genoeg en gaan we eruit. Achter ons aan komt een man die ook net heeft gezwommen en zich gaat omkleden. "Miss, miss!You very good swim! Very good!" Haha dankje, tja in vergelijking met Nepalesen is het niet echt moeilijk om een goeie zwemmer te zijn, helemaal niet als Nederlandse.
Na fruit te hebben ingeslagen bij ons locale mannetje nemen we de tuctuc naar huis. En hier zit ik nu, met de stroom van de generator, deze blog te typen. Morgen ga ik weer fysio'en, om 12 uur wordt ik door de verpleegkundige van de baby opgehaald voor een rondleiding op hun neonatologie afdeling en 's middags staan een bezoek aan het natural healing hospital (of zoiets, kom ik vast op terug) en een meeting op het programma. Weer lekker druk dus.
Bedankt voor alle leuke berichtjes op de vorige blog en ik hou jullie op de hoogte!!
De volgende ochtend moeten we om 8.30 in Global zijn, daar aangekomen moeten we ruim een half uur wachten tot de tourist bus aankomt. Dus maar weer even het internet van het hotel misbruiken. Ze kennen ons hier inmiddels en als we door de deur komen wordt het bakje met inlogcodes al voor ons klaar gezet.
Als de bus er is stappen we in en hopen we voor het beste. Het is namelijk dezelfde bus als die we hadden naar Bandipur en die rit duurde dubbel zolang als dat hij hoorde te duren. We hebben mazzel. De bus raast als een idioot over de wegen, 1 probleem, die zijn niet echt heel goed. Overal zitten kuilen, hobbels en gaten in de weg en dat is best een boeiende ervaring als je in een snel rijdende bus zit. Het hielp ook niet dat een aantal onderdelen van de bus enorm aan het kraken en piepen waren. Bij elke (krappe) snel genomen bocht (recht langs de afgrond) ben ik bang dat de wielas afbreekt. Soms raken we een gat in de weg zo hard dat iedereen compleet los van de stoel af komt. Het is net een achtbaan.
Gelukkig bereiken we de eindbestemming op deze manier binnen een krappe 5 uur. Compleet door elkaar gerammeld maar in ieder geval lekker op tijd om nog wat te doen.
We worden bij de busstop opgehaald door een taxi van het hotel. Daar aangekomen krijgen we kamer sleutels en moeten we de receptioniste volgen. Naar de 5e verdieping... we hebben onze lichaamsbeweging ook weer gehad.
Haar eerste vraag is of we willen paragliden en we maken de fout te zeggen dat we er over nadenken. Ze houden er in het hotel vervolgens niet over op. Er zijn hier een heleboel bureaus die dit aanbieden en ze willen duidelijk graag dat we bij hun boeken. Tja zo makkelijk gaat dat niet, we willen eerst even zien wat de prijzen van anderen zijn en hun bureau is voor tripadvisor en een aantal reisgidsen onbekend. We zoeken liever iets waar we wel informatie over kunnen vinden.
Via facebook heb ik contact gehad met een Jessica die vrijwilligerswerk in Kathmandu doet. Zij zou met een aantal anderen uit Kathmandu ook naar Pokhara komen. Helaas werden die ziek en ze vroeg of ze zich bij ons aan kon sluiten. Natuurlijk! Hoe meer zielen hoe meer vreugd. Alleen is haar bus niet gelijk met ons aangekomen dus wachten we in het hotel. Omdat ik haar al "ken" (volgens de anderen) wordt ze mijn kamer genoot en nadat ze zich heeft gemeld en heeft opgefrist gaan we op stap.
We lopen eerst naar het meer waar we een mooi maar heiig uitzicht hebben op het meer en de bergen. Daarna lopen we langs de kust langs allemaal cocktail barretjes die "toevallig" allemaal happy hour hadden. Ook zitten en lopen er veel locals (en iets mindere locals zoals Spanjaarden) die fruit of sieraden verkopen. Een leuk plekje om te wandelen!
Omdat we willen kijken waar we kunnen paragliden zoeken we een tentje op waar we wat kunnen drinken en wifi kunnen gebruiken. Terwijl we op onze crepes wachten bellen we een aantal bureaus voor prijzen. De crepe (een chocolade cocos met butterscotsch ijs, serieus dat kan je gewoon niet voorbij laten gaan wees eerlijk!) komt en we krijgen zelfs nog een gratis slushy. Oef wat is dat lekker! Na deze snackbreak lopen we naar Frontier paragliding. Ze zeiden dat we moesten langs komen want via de telefoon konden ze ons geen ander prijsaanbod doen. Je kan hier namelijk op alles afdingen en ik begin er zelf ook nog best handig in te worden. Het bureau komt betrouwbaar over en kan nog iets aan de prijs veranderen dus boeken we (Jessica, Jessica (jup er zijn er 2) en ik) voor de volgende ochtend om 9.30 een tandem sprong. Emily is even ergens van de wifi gebruik gaan maken en wij gaan daar ook maar naartoe. Daar aangekomen is ze echter nergens te vinden. Maar wij zijn acuut verliefd geworden op het restaurant en smsen dr dat ze maar terug moet komen. Het restaurant heeft echt een super sfeer. Lage tafels, zitten op de grond op dikke kussen, de cocktails worden groot aangeprezen en de menukaarten zijn super origineel in hoe ze er uit zien. Emily komt weer terug, ze was even gaan shoppen en we bestellen. Gezien ik al de hele week last heb van mn buik besluit ik dit hele weekend alleen maar "westers" eten te eten. Ik hoop dat de boel daar weer een beetje mee tot rust komt en dus is het tijd voor.... PIZZA!!! Met een locale cocktail, daar zijn we wel aan toe. Emily's gerecht blijkt bij het serveren van het eten niet beschikbaar te zijn maar de pizza' s van Jessica en mij zijn groot genoeg dus we doneren een aantal stukken. Ook Jessica donneert wat van haar pasta die al een half uur op tafel staat. Tegelijk serveren kennen ze hier namelijk niet.
Het eten en drinken is heerlijk en de sfeer prima. Uiteindelijk gaan we niet te laat naar ons hotel en toch is het al 12 uur voordat we slapen. Dat lijkt niet extreem voor een vrijdagavond maar de Nepalesen doen niet aan lange avonden. Dus dit is eigenlijk al heel erg laat.
De wekker gaat.... Wie vond dit ook alweer een goed idee??? Het is 4 uur en we moeten opstaan om naar Sarangkot te gaan. Hier willen we de zonsopgang bewonderen en tja de zon staat om 5.30 op. Gezien we er ook nog naar toe moeten met een taxi en nog een stukje moeten lopen moesten we toch echt vroeg op. Een half uur later staan we beneden bij de taxi, die weer eens veel te veel vraagt. We beginnen goed te worden met de locale prijzen. Na wat onderhandelen gaat de prijs omlaag en kunnen we op pad. Nouja pad.... het begin van de rit is goed. Maar op een gegeven moment verdwijnt de weg. De toeristenbus voor ons moet rechtsomkeerts maken en doet dat door een paar keer bijna van het randje af te rijden. En dat met de weinige trekkracht die alle auto's hier al hebben. We vragen ons af wat dit voor ons betekend maar onze auto rijd gewoon door. En ja hoor daar begint het gehobbel weer. Er zitten een aantal indrukwekkende gaten in de weg waar onze chauffeur zich zo goed mogelijk omheen manouvreerd. We beginnen te snappen waarom de taxi voor locale begrippen zo duur is.
De taxi stopt op een parkeerplek. Vanaf hier moeten we nog een klein stukje omhoog lopen tot het uitzichtpunt. De 3 andere meiden beginnen enorm enthousiast de trappen op te rennen maar moeten hier snel mee stoppen. We vragen ons af waarom het zo zwaar is. Even vergeten dat we inmiddels op 1592 meter hoogte zitten. En dat terwijl Bharatpur maar op 300 meter zit. Een klein verschilletje dus.
Boven aangekomen op het uitkijkpunt komt het neer op wachten. Het wordt 5.30 en 5.45 en nog laat de zon zich niet zien. Zullen we de zonsopgang deze keer dan ook niet te zien krijgen? Uiteindelijk krijgen we het antwoord een dunne streep rode zon wordt zichtbaar langs een schuine rand. Tja als er een berg voor zit kan je de zon natuurlijk nooit zien opkomen, maar de berg was door al het stof in de lucht niet te zien. Uiteindelijk komt hij dus op en zien we een bloedrode zon in de lucht.
Na een tijdje van het uitzicht te hebben genoten lopen we terug naar de taxi die ons via de idiote hobbelweg weer naar de stad brengt. Daar gaan we op jacht naar ontbijt wat we vinden in een leuk koffietentje. Hier kan je een opleiding doen tot barista en schenken ze erg goede koffie. Dat komt doordat hier een aantal koffieplantages te vinden zijn, heel fijn.
Na ons ontbijt gaan we naar het hotel om spullen te droppen en door naar het paragliden. Daar moeten we even wachten. Er zitten nog 2 meiden een andere Canadese en een Francaise die ook gaan gliden. Nadat de piloten ook zijn aangekomen gaan we met zn allen in een grote bus naar het startpunt, vlakbij waar we vanmorgen de zonsopgang hebben bewonderd. We hebben een piloot aangewezen gekregen en moeten wachten tot iedereen die voor ons is is opgestegen. Dat betekend dat we van het uitzicht en van de bloopers van anderen kunnen genieten. Zo is er een meisje dat bij het rennen struikeld en door de piloot (die door rent) met dr buik over de grond wordt voortgesleept tot ze los komen van de grond. Zo moet het dus niet. Er zijn nog wat andere struikel partijen en parachuten die door het veranderen van de wind niet doen wat ze horen te doen (schuin in de lucht hangen in plaats van recht) en er worden dus een aantal start pogingen afgebroken en opnieuw gedaan. Gelukkig gebeurt er afgezien van de buikschuiver niks ernstigs. Al snel kunnen de eersten van onze groep opstijgen. Ik zie een aantal grote vogels en vraag wat voor vogels het zijn. Het blijken de lokale wilde gieren en met een beetje mazzel kunnen we met ze vliegen. Ik stijg uiteindelijk als laatste van onze groep op. Eerst wordt ik aan de parachute gekoppeld (wel zo fijn) en moet mee naar achteren lopen omdat de wind onder de chute komt. Dan is het rennen naar voren tot je geen grond meer onder je voeten hebt....
En dan vlieg je
Wat is dat waanzinnig gaaf zeg! Hoewel het zicht niet super ver is door al het stof, is de ervaring fantastisch. We zoeken de thermiek op om hoger te komen en ja hoor iets boven ons vliegen ze. 3 Gieren maken van dezelfde thermiek gebruik. Zo super tof omzo dichtbij te zijn! We maken wat rondjes om met de thermiek hoger te komen. Dan vliegen we over de bossen en rijstvelden en richting het meer. Met de Go-pro maken we foto's en 2 filmpjes. Dan vraagt hij of ik het leuk vind als we wt acrobatische toeren uithalen? Moet dat serieus gevraagd worden? Tuurlijk wil ik dat! Helaas zijn we al te laag om hele idiote stunts uit te halen maar toch kunnen we een paar mooie kurketrekkers maken die gefilmd worden incluus de landing die heel relaxt gaat. Wat een ervaring!
Als alle spullen zijn opgeruimd worden we in het busje over de hobbel wegen terug gereden naar het centrum. Op de radio komen wat leuke nummers die we met zn allen keihard meezingen. De stemming na het gliden zit er goed in :D
Op het bureau aangekomen krijgen we te horen dat het op cd zetten van de foto's wel ff duurt en dat we later op de middag hier voor terug kunnen komen. De 2 meiden die ook gingen gliden zijn ook voor vrijwilligerswerk hier en zitten hier al 3 weken. Ze kunnen ons mooi een aantal tips geven over waar wat te gaan doen. Zij raden ons Perky Beans aan, ze schijnen daar goede smoothies te hebben. En wat voor! De glazen die we krijgen zijn gigantisch! En erg lekker. 1 Ding is zeker Pokhara is tot nu toe het hoogtepunt van mn verblijf hier qua toeristische uitstapjes. Wat een leuke stad.
Hoewel er best veel te doen en zien is hier doen we de rest van de dag eigenlijk weinig anders als wat door de stad hangen en een beetje winkeltjes bekijken. Aan een kant wel wat jammer, aan de andere kant kom ik hier zeker nog een keer terug. En een keer een weekendje niet allemaal dingen bezichtigen is ook best lekker. Alleen voor de anderen is het wat jammer omdat ze er niet zo lang meer zijn maar zij zijn degenen die willen shoppen dus ze moeten niet klagen. We gaan een aantal keer terug naar Frontiers voor de foto's en komen daar de andere meiden weer tegen. Deze keer krijgen we tips voor het avondeten. The Lemon Tree moeten we blijkbaar zijn voor lekker en goedkoop eten. We lopen er langs en het ziet er nogal gek uit maar alle andere restaurantjes zijn een stuk duurder dus we gaan toch maar terug. Hun andere aanbevelingen waren namelijk ook goed. En ook deze blijkt een schot in de roos. Beneden is wat vreemd maar boven is er een mooie open ruimte die door loopt in een balkon naar buiten. Hier gaan we lekker aan de burgers hmmmmmm.
Vanavond gaan we wel echt op tijd naar bed. We zijn kapot moe en de bus gaat weer op tijd terug.
Zondag gaan we 's ochtends eerst op zoek naar de vrouwtjes die met manden op hun hoofd verse broodjes schijnen te verkopen. Wederom een tip van de 2 meiden. Nadat we een werkende ATM hebben gevonden (na gisteren zo'n 20 te hebben geprobeerd) zien we uiteindelijk ook een vrouwtje. En ja hoor ze heeft verse broodjes. Kaneelbroodjes, chocobroodjes, croisantjes en appelbroodjes, we slaan in en zoeken een taxi die ons naar de bus brengt.
Ook deze rit is weer verschrikkelijk hobbelig. Maar de rit gaat snel en de broodjes worden met liefde opgegeten. Thuis aangekomen hangen we lekker verder in Global en zetten we 'smiddags deel 2 van de Hobbit op.
Van de Jessica uit Kathmandu heb ik een app op mn telefoon gekregen die me verteld wanneer de stroom uitvalt. Dit maakt het leven echt een stuk makkelijker. Het is nu in ieder geval een beetje te verwachten. Volgende week komt Jessica naar Sauraha om daar met ons het nationaal park Chitwan te bekijken.
Vandaag was het weer tijd om te gaan werken. Deze keer in mn eentje want Emily is naar een andere afdeling. Mn verpleegkundige met het gebroken been is er en ik ga weer verder met haar behandeling. Vandaag heeft ze ook krukken mee en wil er graag mee lopen. Daar heb ik toch even wat hulp bij nodig want hier gebruiken ze okselkrukken en die werken qua instellen net even wat anders. Er komt een jonge vrouw bij me kijken terwijl ik met de verpleegkundige bezig ben. Ze blijkt een nieuwe fysio te zijn op de afdeling en is sinds 6 maanden afgestudeerd. Al snel worden we een duo, ik heb iets meer ervaring en zij spreekt uiteraard Nepalees. Dat maakt het leven een stuk makkelijker. Op deze manier zien we een aantal andere mensen.
Verder was dit sowieso wel een interessante dag. Ik kijk met Sanjay mee als er een baby'tje van 8 dagen wordt binnengebracht hij heeft een verlamming aan zn rechter arm en moet doorbewogen worden. Wat een klein hummeltje, hij is net 3 kg en voor Nepalese standaarden blijkbaar aan de grote kant. Daar kijk ik van op hij is in vergelijking met Nederlandse baby's namelijk echt heel klein. Ook komt er een man binnen waarvan een aantal complete spieren rond de schouder weg zijn. Het is spieratrofie wat betekend dat de complete spiermassa weg is. Dit kan komen door langdurig niet gebruiken van spieren of door een tekort aan voedingsstoffen. Waardoor het bij hem is, is ons onduidelijk en hij wordt doorgestuurd voor verder onderzoek door artsen.
'S middags grijpen Jessica en ik onze kans. Het is hier steeds zo warm en we kijken steeds op het zwembad bij Global dus we gaan er voor. Vanmiddag is het zwembad voor ons. We hebben onze badpakken mee en broekjes om er over heen te doen. Een bikini is uit den boze want stel je voor dat je wat kan zien. Een badpak is beter maar ook dan moet er wel een broek over heen. Raar volk. Maarja when in Rome. Dus met een zwembroekje over het badpak gaan we naar het zwembad. En daar zijn we een hele atractie. Mannen blijven staan kijken en een aantal maken zelfs foto's. Wij trekken ons er niks van aan en zwemmen lekker verder. Ik heb mn bril niet op en zie ze daarom toch niet :p
Na een tijdje komen er meer mensen waaronder zelfs een paar vrouwen die zwemles krijgen. Echt goed zwemmen kunnen Nepalesen duidelijk niet. Na een aantal baantjes, onder en boven water en na wat ander lollige acties is het genoeg en gaan we eruit. Achter ons aan komt een man die ook net heeft gezwommen en zich gaat omkleden. "Miss, miss!You very good swim! Very good!" Haha dankje, tja in vergelijking met Nepalesen is het niet echt moeilijk om een goeie zwemmer te zijn, helemaal niet als Nederlandse.
Na fruit te hebben ingeslagen bij ons locale mannetje nemen we de tuctuc naar huis. En hier zit ik nu, met de stroom van de generator, deze blog te typen. Morgen ga ik weer fysio'en, om 12 uur wordt ik door de verpleegkundige van de baby opgehaald voor een rondleiding op hun neonatologie afdeling en 's middags staan een bezoek aan het natural healing hospital (of zoiets, kom ik vast op terug) en een meeting op het programma. Weer lekker druk dus.
Bedankt voor alle leuke berichtjes op de vorige blog en ik hou jullie op de hoogte!!
veel plezie nog, maar dat gaat je zeker lukken!