Three weddings and a funeral

Daar zijn we weer! Ik wilde eerst een update per week schrijven maar er gebeurt hier zoveel dat ik maar over ben gestapt op een extra. Met een beetje mazzel krijgen we dan iets kortere verhalen.

Dinsdag blijft Emily thuis omdat ze zich nog niet helemaal goed voelt. Daarom loop ik in mn eentje naar het ziekenhuis. Vlakbij Global haal ik Veronika in die ook alleen aan het wandelen is. Ze is woest. Een aantal Nepalese jongens liepen bij haar en een dacht stoer te zijn door dr op dr kont te slaan. Dat had hij beter niet kunnen doen. Een woeste Duitse scheldkannonade later was er weinig meer van de bravoure over en dropen de heren af. Hadden ze nog mazzel mee als je het mij vraagt. Een goeie klap terug had ook geen gek idee geweest.
Bij het ziekenhuis ga ik gelijk naar de fysio afdeling. De verpleegster van gisteren met haar gebroken onder en boven been is er weer. Ik ga met haar aan de slag en mobiliseer haar enkel en knie. Best een opgave want haar onderbeen zit compleet in een externe fixator. Ze vind het leuk dat ik haar help maar vraagt toch nog even aan Sanjay of het behandelen wel goed gaat omdat ik haar minder pijn doe als dat hij deed. Gelukkig verteld hij haar dat ik prima bezig ben en dat minder pijn niet altijd betekend dat het een slechtere behandeling is. Gerustgesteld mag ik verder. Ze hebben hier duidelijk een andere kijk op behandelen. Pijn is zeker fijn maar er zijn grenzen aan hoeveel pijn iets mag doen.
Terwijl ik naar de volgende patient ga zie ik ineens 2 bekenden binnenlopen. Amit heeft Jessica, het nieuwe meisje, meegenomen naar mijn afdeling. Of ze met mij mee mag lopen? Natuurlijk mag dat maar ze zou toch ergens anders heen gaan?
Ze zou inderdaad op de operatie afdeling meekijken, 1 probleem ze had te weinig water gedronken en was bijna flauwgevallen. Vonden ze niet echt handig bij een operatie dus ze werd weggestuurd. En waar komt iedereen terecht die niet blij is op zn afdeling? Juist bij mij. Wel erg grappig want volgens mij snappen Kapil en Sanjay er helemaal niks van. Mij helpt het wel als ik namelijk duidelijk iets aan het uitleggen ben aan Emily of Jessica geloven de patienten wel meer dat ik weet waar ik mee bezig ben.
Afijn, mijn volgende patiente heeft een probleem met het draaien van haar onderarm. In tegenstelling tot de verpleegkundige spreekt ze alleen totaal geen Engels. Maar met handen en voeten komen we er toch uit. Na nog wat uitleggen aan Jessica en nog wat meekijken met Kapil komt mijn volgende gast. Jutta uit Duitsland is op zoek naar iets voor op haar afdeling en komt bij mij checken of wij dat toevallig hebben. Echt Sanjay en Kapil vinden het steeds vreemder worden :P
Terwijl ik Jutta probeer te helpen ben ik bezig met een jongen van 13. Ik probeer hem oefeningen uit te leggen en doe dat steeds half in het Engels en met een paar woorden Nepali. Op een gegeven moment zegt hij wat in het Engels terug, jaja mij voor de gek houden en doen datie me niet verstaat. Het wordt daarna in ieder geval een stuk makkelijker om hem te helpen. Ik maak grapjes, doe spelletjes en maak hem een beetje nerveus door een groot gewicht te halen (lijkt meer dan het is, het was maar 3kg maar ziet er erg imposant uit), Sanjay snapt volgens mij weer helemaal niks van deze behandelmethode. Ach hij mag denken wat hij wil. Kinderen behandel je nou eenmaal het beste als je er iets leuks van maakt.
Na de lunch is het weer tijd voor een meeting. We doen een rondje voorstellen, bespreken wat iedereen volgende week wil gaan doen qua placements (plek waar je werkt), voor mij niet echt van toepassing maar een aantal wil nog weleens switchen omdat ze zich orienteren op wat ze het leukst vinden. De weekend plannen worden besproken en daarna is het tijd voor een presentatie. Om een of andere reden heb ik me vrijwillig opgegeven om er 1 te doen. Mijn onderwerp? Koningsdag. Ach als je hier dan toch zit kun je net zo goed wat cultureel erfgoed delen met anderen. Ze vonden het in ieder geval erg boeiend en ik moest morgen maar tompoezen maken, euh dat wordt moeilijk.

De volgende dag ga ik niet werken. Er is namelijk een anatomie les geregeld bij de locale geneeskunde opleiding. We lopen eerst 40 min naar Global en pakken daar de tuctuc.... die vrolijk langs ons huis rijd op de weg naar het college. Erg grappig, alles voor niks gelopen, ach we hebben onze ochtend wandeling in ieder geval gehad. Op het college worden we opgevangen door een arts. Ze laat ons eerst in een kamer met alle botten in het menselijk lichaam. En als ik zeg botten dan bedoel ik geen modellen maar echte botten, best gaaf. Daarna neemt ze ons mee naar de snijzaal. Daar ligt een lichaam voor ons klaar waar ze ons uitleg geeft en onze vragen beantwoord. Handschoenen aan en aanraken maar en ja hoor foto's nemen mag ook van alles (ik zal jullie de foto's niet aandoen, als je wat wilt zien stuur me dan maar een berichtje :P). Na lekker hands on te zijn bezig geweest kunnen we nog rondkijken in het museum (waar ik mn blinde darm terug vind) en in een lokaal met microscopen waar verschillende weefsels onder liggen zoals dat van een slag ader en ader. Super tof en interessant deze ochtend maar je moet er wel van houden :)
Onze volgende stop ligt wat ver af van lijken in een snijzaal. We zijn uitgenodigd bij een Nepalese bruiloft. Tja dat mag je natuurlijk niet missen als je hier bent. Dus met de tuctuc gaan we naar de locatie van de bruiloft, die is vlakbij ons huis. Als we er aan komen komen Binod en de host dad van mij en Emily ons al snel begroeten. We worden naar het eten gestuurd maar voordat we daar in de buurt komen worden we terug geroepen. We moeten mee in optocht om de bruidegom op te halen die naar de bruid wordt gebracht. Dit gebeurt onder luide muzikale ondersteuning en met veel dansen en zingende mensen. De bruiloft wordt hier echt gevierd. Hoe de ceremonie precies in elkaar steekt weet ik nog niet helemaal maar het gebeurt in ieder geval niet altijd officieel. Van mn verpleegkundige patient hoorde ik dat zij getrouwd zijn maar dat het pas geregistreerd werd toen hun dochter werd geboren omdat de vader anders niet op het geboortecertificaat kwam te staan. Officieel als in de boeken is het dus niet maar voor alle mensen is het zo officieel als nodig. Terug aangekomen bij de bruilofts locatie worden we van het ijs, naar de bananenlassie en door naar het buffet gestuurd. Echt je wilt niet weten wat die mensen hier allemaal op hun bord gooien. Mijn normale portie past er 3x in. Nadat we de bruid en bruidegom nog even hebben bekeken besluiten we weer naar Global te gaan. Vanmiddag hebben we namelijk nog een stop. We gaan naar een opvang centrum voor dakloze gehandicapten.
Onze wandeling terug naar Global is trouwens wel grappig. Halverwege passeren we nog een bruiloft en ook bij Global is een trouwfeest bezig. Zo zie je op 1 dag 3 weddings and a funeral (nouja soort van, de funeral van degene in de snijzaal hebben we niet meegemaakt).
Bij aankomst op het human service center beginnen we met het uitdelen van bananen. Daarna pakken we onze spullen uit. We hebben ballen, bellenblaas, verf en balonnen bij ons. Met deze spullen proberen we de dag van deze mensen wat leuker te maken. Ik doe een wedstrijdje balonnen blazen (en moet er een hoop dichtknopen, dat is moeilijk), ga overgooien en voetballen met een aantal mannen en laat daarna mn artistieke talenten los op papier met een paar anderen. De mensen genieten duidelijk van de aandacht die ze verder niet of weinig krijgen. Door hun handicap (zowel lichamelijk/geestelijk of een combi) zijn ze vaak verstoten door hun familie. De afgelopen tijd zijn mijn collega vrijwilligers bezig geweest met het schilderen van een kamer en het regelen van een aantal waterdichte matrassen voor een aantal. Een waterdicht matras is bij incontinentie en met deze hitte zeer welkom, je kan je anders de gevolgen vast voorstellen. Niet echt iets waarop je zou willen slapen. Ruim een uur laten pakken we alles weer in en gaan we, na toch wel een lange dag, naar huis. Als we thuis zijn wacht ons een korte avond.... de stroom valt uit en alles is donker. De back up generator doet het ook niet dus noodgedwongen gaan we maar slapen.

Vandaag zijn we vroeg opgestaan. Rochelle onze blanke Afrikaan vertrekt en dus moeten we afscheid nemen. Rochelle is serieus het liefste mens wat ik ooit heb leren kennen. Zo lief dat je je bij anderen afvraagt of ze het menen, bij haar niet. Ze meent alles wat ze zegt en er zit gewoonn geen slecht bot in dr lijf. Zij was ook de eerste met wie ik hier contact had dus dat wordt wel gek. Na het uitzwaaien bij de bus gaan we weer naar het CMC. Emily gaat vandaag weer met mij mee en mijn verpleegkundige patient ligt al op ons te wachten. Gister heeft ze met Sanjay oefeningen gedaan en vandaag mag ze weer met mij aan de slag. Dat vind ze erg leuk en het is dat we morgen naar Pokhara vertrekken maar anders had ze ons voor gebak uitgenodigd. Echt een super lieve uitnodiging waar we volgende week zeker gaan proberen op in te gaan. Ze leert me ook steeds Nepalese woordjes en dat is super handig. Op deze manier wordt het vanzelf makkelijker om andere patienten te helpen die geen Engels spreken. Emily mag ook een aantal dingen proberen te doen en vind het eng maar probeert het wel. Ook de patiente er na (met de onderarm) is er weer en ook hier kunnen we weer lekker mee aan de slag. Emily gaat wat eerder weg maar ik blijf hangen om nog een patient te helpen. Helaas is het vrij rustig en is dat dan ook snel gedaan.
'S middags hebben we andere plannen. Na de lunch gaan we naar een schooltje (waar gister de bruiloft was) om daar uitleg over tandenpoetsen te geven. Zo leuk. Als wij aankomen is de halve school van slag. Iedereen wil naar de witte mensen zwaaien en hoi roepen. We lopen naar een klas waar we tandenborstels en tandpasta uitdelen. We beginnen met een quiz en uitleg over het poetsen. Daarna vragen we wie er naar voren wil komen om te laten zien hoe het moet. Een klein mannetje wat steeds al het hoogste woord heeft wil wel. Super schattig doet hij het, niet helemaal goed, voor. Ach goede poging. Bij het weggaag is het natuurlijk weer chaos. Waarschijnlijk komen we hier volgende week weer, voor de volgende klas.
De school is dichtbij onze huizen en we besluiten lekker thuis te gaan hangen met een film. Het is ook veels te warm voor iets anders. Vandaag stond de thermometer op 45 graden, jakker. Gelukkig is het in Pokhara rond de 30.

Ik had trouwens nog beloofd om terug te komen op het fysio/ziekenhuis systeem hier. Als iemand een arts of fysio nodig heeft gaat die naar het ziekenhuis. Daar gaat diegene naar de balie waar je een ticket koopt voor je behandeling. Voor de fysio is dat vaak op aanraden van een arts of fysio. De meeste mensen kopen vervolgens een ticket voor ongeveer 10 dagen. Dat betekend dan alleen wel dat ze 10 dagen achter elkaar komen (uitgezonderd van de zaterdag). Oefenen thuis kennen ze niet echt en is ook erg lastig om ze te laten doen. Daarom is het in dat oogpunt wel fijn dat ze elke dag komen,dan weet je in ieder geval zeker dat ze oefenen. Aan de andere kant zijn lange termijn dingen lastiger omdat ze langer komen gewoon niet nodig vinden. Ook vinden de meesten fysio alleen nuttig als ze aan een electro apparaat worden gelegd. Dan hebben ze pas het idee dat ze behandeld zijn, en het is dan ook vaak onderdeel van de behandeling. Ze moeten duidelijk nog wennen aan het beroep fysiotherapie maar dat komt wel. Gelukkig zie je bij de jongere generatie die gestudeerd heeft dat ze wel het nut in zien, niet elke dag willen en kunnen komen, dat ze willen oefenen en dat ze gemotiveerd zijn. Er is nog hoop :P

Dat is het weer voor nu. Morgen ga ik lekker 6 uur in de bus zitten op weg naar Pokhara. Als jullie vragen hebben over iets laat dan een berichtje achter :). Al zijn andere berichtjes natuurlijk ook altijd welkom!

Tot snel!