De eerste week!

De eerste dagen zijn voorbij gevlogen. Op zaterdag ochtend ben ik met mn kamergenootje en een andere vrijwilligster, de Duitse Veronika, naar het hotel waar ik vrijdag onthaalt werd gaan wandelen. Daar aangekomen ontmoet ik de anderen en kunnen we even genieten van de airco en de wifi. Amit komt ons vertellen dat de tourist bus die ons naar Bandipur brengt is aangekomen. De busrit zou ongeveer 3 1/2 uur duren, maar helaas. In Nepal is het echt nooit zo makkelijk als het lijkt. Ze zijn met de weg bezig en daardoor staan we een paar keer behoorlijk lang stil waardoor we uiteindelijk 6 uur bezig zijn geweest.

Ons plan was om vandaag naar een grot te gaan maar dat gaat niet meer lukken. Het probleem is alleen dat de bus terug alleen 's ochtends gaat en dat betekend dus dat we maar een paar uur in Bandipur zouden zijn. Redelijk zinloos en daarom besluiten we nog een dag te blijven.
Tijdens een zeer late lunch (na 16.00) worden we door een westers uitziende man aangesproken. Hij is Frans en doet aan paragliden, of iemand van ons zin heeft om dat te gaan doen. Jana, een Duits meisje wat bijna vertrekt, vind het eigenlijk doodeng maar gaat het toch doen. Dus volgen we ze met zn allen naar het punt vanaf waar ze gaan vliegen. Na het opsteigen van Jana blijven wij (mn Canadees/Japanse kamergenootje Emily, de roodharige en super blanke Rochelle uit Zimbabwe, Veronika en ik) een tijdje op de heuvel zitten om te kletsen en van het uitzicht te genieten. Na een tijdje te hebben gezeten besloten we terug te gaan en tijdens het lopen kwamen we Jana al tegen dus konden we met zn allen terug naar het dorp. Daar hebben we wodka en vruchtensap ingeslagen voor een cocktail avondje op het balkon van het hotel.

Even wat info over Bandipur. Het is een klein dorpje op 1030m hoogte wat gesticht is door handelsfamilies. Door de jaren heen is het uitgegroeid tot een doorgangspunt tussen India en Tibet. De huizen zijn in mooie oude stijl met een aantal tempels en het uitzicht is er fantastisch mooi. Helaas is het bij ons bezoek bewolkt, iets wat door veel bosbranden tegenwoordig steeds vaker voorkomt.

Na weer een zeer korte nacht gaat zondag om 5 uur de wekker. Om een of andere reden was het gister een goed idee om vanmorgen de zonsopgang (die komt om 5.36 op) te bekijken. Na een wandeltochtje komen we uit op een uitkijkpunt. Het is flink bewolkt onder ons in het dal maar ook de lucht boven ons is heiig, te heiig. Om 6 uur geven we het op, van de zonsopgang was niks te zien door de bewolking. Dan maar terug naar het dorp voor ontbijt. Daar aangekomen begint het dorp te ontwaken en ontbijten we lekker met banaan pannekoek, muesli of pap met de lekkere Nepalese thee. Serieus die is echt lekker, het is thee met suiker en melk ˆˆ me like! Na het ontbijt vinden we het eigenlijk wel weer goed. We zijn nog best moe en gaan even op bed liggen. Na wat bij te zijn gekomen is het tijd voor een spelletje kaarten en een vroege lunch zodat we naar de grot kunnen.

De vorige keer dat er een trip naar de grotten is gemaakt duurde het ze 2 uur om er te  komen. Wat ook gelijk verklaard waarom we gister niet meer konden. Halverwege de terug tocht had het stik donker geweest want straat verlichting kennen ze op de berg niet (en in de dorpen trouwens ook niet). En dus gaan we op weg. Het pad loopt door het bos en bestaat vooral uit heel veel trappen. Het gaat een heel stuk omlaag, dan weer een stukje omhoog en weer omlaag. Na een flinke toch in de hitte komen we aan bij de grot. De koude lucht komt ons al tegemoet en binnen staan is een verademing. Met gids verkennen we de grot. Soms moeten we wat rotsen op of af klauteren, soms flink bukken en halverwege moeten we 2 gammele ladders af. We komen gekke rotsformaties tegen die lijken op tijgers, eenden, een kip die op de kop hangt en echte vleermuizen (die ook op  de kop hangen). Aan het eind van de grot zegt onze gids dat we onze (zak)lampen uit moeten doen en stil moeten zijn. De lampen worden uitgezet en het is gelijk stikdonker, echt geen enkel licht is aanwezig. De andere meiden zijn wat bang en denken dat of de gids er vandoor gaat en ons achterlaat of dat hij ons ineens hard zal laten schrikken. Geen van beide gebeurt en het gegiechel houdt uiteindelijk op. Wat volgt is een oorverdovende stilte in het pikdonker, super indrukwekkend en rustgevend als je je er aan overgeeft (en ja het lukt me soms toch echt om een keer stil te zijn ;P).

Op de terugweg uit de grot kunnen we weer met een ladder omhoog maar de gids vraagt of ik klimmen leuk vind. Tuurlijk! Hij wijst me op een touw waarmee ik mezelf omhoog kan helpen. Een voor 1 klimmen we soms met hulp van het touw omhoog. Erg leuk!

Nadat we de grot weer uit zijn gaan we eerst even in een prieel zitten om ff wat te drinken en bij te komen. Op dat moment komt  er net een luidruchtige groep apen van de berg naar beneden zijlen. Helaas konden we ze niet goed zien en heb ik geen foto's maar ze kunnen een enorme herrie maken. De terug tocht is pittig, alle trappen die we naar beneden zijn gegaan moeten we nu ook weer omhoog. Jana heeft het er het moeilijkst mee maar ik kan dr omhoog te praten. Terug in het dorp zijn we ergens gaan zitten voor het avondeten en nadat we ook gedoucht hebben gaan we weer lekker een kaartspelletje spelen.

De volgende dag sta ik met Emily om 6.00 op om nog even een rondje door het dorp te doen. Dan is het even ontbijten en spullen van de kamer afhalen en daarna gaan we op weg naar de local bus die ons naar het dorp beneden brengt. Hier moeten we de tourist bus hebben die ons terug naar Barathpur brengt. Alleen is de eerste bus die langs komt al helemaal vol, ook is hij te laat en we hebben geen andere keus als op een andere te wachten. Na een hoop local busses te hebben afgewezen omdat iedereen daarin bij elkaar op schoot zit lukt het om een nieuwe tourist bus te vinden die plaats heeft en we kunnen terug naar huis. Daar aangekomen doen we het lekker rustig aan. 'S avonds wordt ook mn klamboe opgehangen dus hopelijk ben ik vanaf nu geen muggenvoer meer.

Vanmorgen is mn eerste werkdag! Het ontbijt begint goed: een gekookt eitje met....? Jullie raden het nooit, biscuitjes. Jup dat lezen jullie goed, biscuitjes waren echt mijn ontbijt. Best lekker hoor maar het is wel een beetje gek. Samen met Emily loop ik naar hotel Global wat ongeveer 40min lopen is. We zouden 's ochtends eerst nog een anatomie les hebben in de snijzaal van het medical collega maar de studenten staken en hebben het gebouw op slot gedaan dus dat kan niet door gaan. Samen met Amit (van PA) ga ik naar het Chitwan Medical Center (oftewel CMC) hier leid hij me rond en legt uit hoe alles werkt. Daarna moet ik hem laten zien waar de fysiotherapie afdeling is om te laten zien dat ik de weg weet. Vandaag is er maar 1 fysio, Sanjay. Het idee is dat ik vandaag vooral een beetje meekijk. Dat begint goed, na het voorstellen praat hij wat met Amit en loopt daarna weg terwijl ik nog aan het bureau zit. Na een paar minuten vraag ik me toch af waar Sanji gebleven is. Hij staat bij een behandelbank en is al begonnen met het behandelen van iemand, handig. Ik ga er bij staan en vraag wat de klacht van de patient is. Ik krijg te horen dat hij me dat later verteld, loopt weg (ik volg hem) geeft me een soort patienten status (waar bijzonder weinig in staat) en loopt weer weg. Tot zo ver de uitleg. Na de status te hebben gelezen loop ik weer terug en ga vragen stellen. Deze keer krijg ik iets meer antwoord maar echt van harte gaat het nog niet. Hij vraagt aan me of ik een tennis elleboog kan behandelen, dat kan ik, en ik wordt naar een vrouw gestuurd. Best apart hoor, zij sprak geen woord engels en ik niks van Nepali. Ik begin met mn behandeling maar echt blij wordt ze er duidelijk niet van. Ik snap dat het pijn doet maarja leuker kan ik het ook niet maken, wel makkelijk tenminste dat kon zij het maken als ze niet steeds haar arm weg trok. Al met al lukte het me om een tijdje te behandelen tot zij er duidelijk klaar mee was. Ik ga weer op zoek naar Sanjay, die is met elektrotherapie bij iemand anders bezig. Weer stel ik een paar vragen die met tegenzin beantwoord worden en hij vraagt me over te nemen. Ik denk om van me af te zijn en ergens anders heen te kunnen maar ik klaag niet want ik doe wat. Na een paar korte uurtjes vind hij het duidelijk wel genoeg, of ik niet wil gaan lunchen? Oh en vanmiddag wordt het niet druk dus ik kan morgen om 9.00 wel weer komen. Zucht, ok heel veel beter wordt het vandaag toch niet, morgen probeer ik wel verder om hem wat losser te krijgen.

Ik spreek met de andere meiden af en we gaan samen lunchen en daarna nog even shoppen voor een project waar zij mee bezig zijn. Na deze dingen gaan we weer naar Global waar we een wekenlijkse meeting hebben. Er worden wat dingen besproken en Rochelle heeft een presentatie over Zimbabwe. Na nog een gesprek met Binod (de Nepalese coordinator) en Emma (de internationale) ontmoet ik een Nepalese vrouw die ook fysiotherapeute is. Ze staat er op om me haar praktijk te laten zien die aan de overkant van het hotel ligt. Het is een mooie nieuwe ruimte maar ook een privé praktijk is duidelijk anders als bij ons. Ik moet weer terug naar het hotel omdat Emily daar ook zit te wachten zodat we samen naar huis kunnen maar de vrouw blijft me maar volgen en naast me zitten. Gelukkig hebben we het excuus dat we voor het donker thuis moeten zijn dus we moeten echt aan de wandel (het is hier echt super vroeg donker). Bij de host family aangekomen ben ik best moe, dus na het eten en een douche ga ik lekker slapen.

De volgende ochtend wordt ik wakker omdat Emily zich klaar maakt voor haar placement in CMC. Ze begint om 7 uur dus ze moet vroeg op. Niet echt een probleem voor de Nepalezen want 5 uur opstaan is voor hun heel normaal. Ik moet er nog een beetje aan wennen (bedoel 5 uur is serieus heel vroeg) maar doordat het vroeg donker wordt en overdag heel heet is gaan ze vroeg slapen en staan ze dus vroeg op om iets te kunnen doen.

Vanmorgen is het ontbijt pannekoeken! Kijk daar kan ik aan wennen. Onze host mom doet echt haar best om ons elke ochtend een nieuw ontbijt voor te zetten. En eerlijk gezegd ben ik er wel blij mee want het alternatief is dal bhat, wat op zich heel lekker is, maar rijst met soep voor ontbijt is toch niet echt mijn ding. Ik ga in mn eentje op pad naar CMC, hopen dat ik de route nog weet en soms twijfel ik maar het gaat best goed. Op een gegeven moment krijg ik van een klein meisje aan de weg een paar bloemetjes, zo lief! En dan zie ik aan de overkant van de straat Krishna, mn host dad, met zn scooter. Hij herkent mij ook (al is dat niet zo heel moeilijk met de weinige westerse mensen hier) en geeft me achterop de scooter een lift naar Global.

Om 9 uur sta ik weer op de fysio afdeling, het is weer lekker druk en Sanjay begroet me niet terug maar Sarasuti, de verpleegster op de afdeling, begroet me hartelijk en stelt me aan een andere fysio, Kapil, voor. Hij is een stuk opener en vind het duidelijk leuk om dingen uit te leggen. Emily is inmiddels ook bij de fysio afdeling gearriveerd. Ze zou volgende week een keer mee komen kijken maar er was niks te doen op haar afdeling en ze kwam kijken of dat bij ons wel het geval was. Emily is 18 en net klaar met high school, om te kijken of het haar leuk lijkt om in de gezondheidszorg te werken loopt ze mee met pre-med. Een soort stage voor mensen die voor arts willen studeren en al een deel basis hebben gehad en hier meer kunnen leren voordat ze echt beginnen. Alleen Emily heeft dus niks aan voorkennis en dat maakt het erg lastig voor haar. Zelf wil ze ergotherapeute worden en dat is dus wel wat anders als aan een bed in het ziekenhuis. Na een half uurtje waarbij ik verschillende dingen heb uitgelegd zegt ze nu al meer geleerd te hebben als de 2 uur daarvoor bij de pre-med. Gezien dit ook wat beter aan sluit bij ergo gaat ze proberen vaker mee te kijken. Best heel gezellig :). Het is best druk qua patienten vanmorgen. Heel veel van de klachten zijn ontstaan door verkeersongelukken (wat me dan weer niks verbaasd met het rijgedrag hier). Veel botbreuken en als gevolg gebrek aan belasting omdat ze hier gewoon een paar maanden stil blijven liggen. Het is dus de kunst om ze weer actief te krijgen en dan vooral ook om ze thuis oefeningen te laten doen. Ook wordt er weer veel gebruik gemaakt van elektrotherapie en zie ik zelfs de tractiemachine in actie. Wij zouden het eerder zien als een martelwerktuig als iets wat je voor je behandeling gebruikt, ze hebben hier duidelijk andere ideeen als thuis.

Na de lunch ontmoet ik nog een fysio, Rishi, die 8 jaar op de afdeling heeft gewerkt maar nu naar een ander ziekenhuis gaat. Hij vraagt me om zn onderbeen te behandelen en daar vermaak ik mezelf een uurtje mee. Verder zijn er namelijk helemaal geen patienten en je moet iets doen om de 2 uur na de lunch te vullen.

We gaan vandaag met de tuctuc naar huis omdat we een film avondje hebben bij Emily en mij. Ik heb veel films mee en daar maakt de rest gretig gebruik van. Emma heeft al een paar films van me op haar laptop gezet en vraagt alweer voor een refill, misschien moet ik films gaan verhuren :P
Inmiddels is de film afgelopen en zit ik deze blog af te typen. Er is de afgelopen dagen weer veel gebeurt en dat zal de komende tijd wel zo blijven. Ik zal binnenkort wat meer info geven hoe het ziekenhuis/arts/fysio gebeuren hier werkt maar de tekst lijkt me zo wel weer lang genoeg.

Tot de volgende blog!