Ready, set, go!

Woensdag was het zo ver, de hele dag ben ik bezig geweest met in en uitpakken. Een backpack inpakken is namelijk nog best een kunst. Als je net alles hebt ingepakt mis je namelijk wel iets waardoor alles er weer uit moet en als je daarna het er weer in probeert te krijgen past het niet meer. Om half 6 heb ik echter geen tijd meer om hier verder mee te stoeien. Tijd om naar Schiphol te gaan, ik trek voorlopig voor de laatste keer de deur achter me dicht. Wel gek hoor.
Coby was naar Schiphol gekomen om me uit te zwaaien. Super leuk! Na het inchecken van mn backpack (in een mooie oranje flightbag, Ferdinand!) zijn we nog even een hapje gaan eten.
Dan is het toch echt tijd, ik moet de douane door en nog een eindje lopen naar mn gate. Dus iedereen gedag kussen en knuffelen en op naar het vliegtuig. Bij de gate is het nog allemaal heel onwerkelijk, ga ik dit echt doen? Best bizar eigenlijk. In het vliegtuig is het toch wel even moeilijk maarja terug gaan kon al niet meer :P dus dan maar een film opzetten.

Na een paar kleine uurtjes slaap kom ik ‘s ochtends op Abu Dhabi aan. Het is nog vroeg maar toch al best warm als ik de trap van het vliegtuig af loop. Met een busje wordt iedereen naar het vliegveld gebracht en natuurlijk moet het niet te makkelijk gemaakt worden. Ik moet aan de compleet andere kant van het vliegveld zijn. Dat is nog best een eindje lopen. Gelukkig heb ik genoeg tijd. Ik wissel vast mn euro’s in voor Nepalese rupies en een paar dollars en na een ontbijtje met koffie en een mega muffin ga ik ergens zitten. Ik hoop dat ik ff kan slapen maar dat lukt niet. Eerst zit er een stuiterend kind naast me en daarna twijfel ik steeds over ik de tijd wel goed heb door het tijdsverschil. Gelukkig lukt het allemaal en beland ik ruim op tijd bij de gate. Dan maar in het vliegtuig slapen.
Ijdele hoop, eenmaal in het vliegtuig ben ik klaarwakker. Tijd voor weer een film. Als je een indrukwekkende film wilt zien: “Everest”. Het gaat uiteraard over de berg en over een groep mensen die deze gaat beklimmen. Indrukwekkende film maar laten we zeggen dat ik blij ben dat ik niet helemaal naar de top wil.

Rond 16.30 krijg ik mijn eerste blik op Nepal. Er doemen bergen op, ik heb mn best gedaan maar de mount Everest heb ik, afgezien van op de film net, nog niet gespot. Dan vlieg ik boven Kathmandu, mijn eerste indruk? Damn das groot. Vanuit de lucht is goed de schade van de aardbeving van (morgen precies) een jaar geleden zichtbaar. Half ingestorte huizen staan tussen (weer opgebouwde/ongetroffen?) huizen. Het vliegveld zelf is ronduit klein en oud. De douane is vermakelijk, je tas moet door de scanner en ikzelf door een detectie poortje. Tot zover niks geks, tot ik iedereen voor me er doorheen zie lopen en elke keer dat poortje afgaat waarna de douanier zegt dat je gewoon door kan lopen :P. Duidelijk minder streng als op Schiphol, daar moest mn vest in zn complete eigen bak door de scanner, stel je voor dat je hem aan hebt.
Dan is het wachten op de koffers, op het scherm verschijnt belt 2. Dus wij met alle passagiers naar belt 2, na een hele tijd wachten gaat iemand toch nog maar eens kijken. Ja hoor, de verkeerde band was op het scherm gezet dus wij allemaal naar belt 1. Er zijn er ook maar 2 dus veel keus is er niet. Uiteindelijk sta ik ruim een uur te wachten en dat schijnt volgens beweringen van anderen nog best snel te zijn. En ach het was wel gezellig, heb staan kletsen met een jongen uit Nederland. Ook sprak ik een Brit die voor de 3e keer de mount Everest ging proberen te bedwingen, hij hoopte deze keer wel op de top te komen. Na die film wens ik hem veel sterkte. Goed, mn koffer heb ik en ik ben inmiddels ook best moe aan het worden dus op naar de aankomsthal waar mn chauffeur op me staat te wachten.

En zoals ik al zei; het moet niet te makkelijk worden. Na een paar keer op en neer te zijn gelopen langs allemaal mannetjes met bordjes, kom ik tot de conclusie dat er toch echt niemand staat. Ondertussen wordt ik van alle kanten bestookt door mannen die vragen of ik een taxi nodig heb. Gezien me verteld is dat niet te doen vertel ik ze braaf dat ik wacht op iemand van Projects Abroad. De telefoonnummers die ik heb doorgekregen willen niet opnemen maar er is 1 chauffeur die me wel wilt helpen. Hij kent de chauf van PA (Projects Abroad) en zegt dat die er niet bij staat. Met zijn telefoon mag ik bellen en lukt het de chauf op de juiste plek te krijgen.
Mijn 2e indruk van Nepal? Verkeersregels kennen ze niet. Na een dollemansrit aan de verkeerde kant van de weg (ze rijden links) gaan we dwars door Kathmandu naar het hotel wat best een lange rit is. Maar serieus verkeersregels zijn er niet voorrang is een onbekend begrip, mensen lopen random midden op de weg, richtingaangeven doen ze niet en hoezo remweg? Je kan ook op 5mm van de bumper van je voorganger rijden. Daarnaast is de weg gewoon slecht, ok een deel komt van de aardbevind maar die 2 rotsblokjes midden op de weg hadden ze na een jaar toch echt al weg kunnen halen.
In het hotel aangekomen krijg ik gelukkig gelijk de sleutel en kan ik mn diner bestellen. Er zitten net 2 vrijwilligers te eten die me aanspreken en na het dumpen van mn backpack op mn kamer ga ik bij ze zitten. We hebben lekker gekletst maar omdat mn bus naar Chitwan morgen vroeg vertrekt ga ik naar mn kamer. Ff opfrissen en wat appen en dan uiteindelijk toch naar bed voor eindelijk wat slaap…. tot iemand om 4 uur in de ochtend een of ander herrie apparaat onder mn raam aanzet -.- heel fijn. Ach ik moet toch om 5.45 klaar staan dus ik zal me zo in ieder geval niet verslapen.

Op de aangegeven tijd stond ik beneden en werd ik opgewacht door iemand van PA die met mij mee gaat naar Bhaktapur in Chitwan. In de bus zit ik lekker vooraan en kan dus alles goed zien. De rit uit Kathmandu voelt voor mn gevoel nog wel het langst. En ben eigenlijk wel blij ook dat ik daar weg ga. Ik ben er verschrikkelijk kort geweest maar wat is die stad druk en vies. Serieus eerst 16 uur airco in een vliegtuig en daarna de smog in Kathmandu is gewoon mishandeling van je neus. Uberhaupt is het bijna overal stoffig en druk, de auto’s stoten de meest donkere uitlaatgassen uit.
De rit naar Bhaktapur gaat prima. Naast me zit een jongetje van 11 die me steeds chips en komkommer aanbied en zijn kleine zusje van 4 is ook steeds lekker aan het rondkrioelen. De dropfruit duo’s van mij vonden ze maar raar haha.
In Bharatpur aangekomen krijg ik van 2 meiden uitleg van het rijlen en zijlen hier en doen we een klein rondje door de stad. Daarna wordt ik naar mn gastgezin gebracht waar ik door mn hostmom welkom wordt geheten met een mooie rode bloem en een rode veeg op mn voorhoofd. Daarna kan ik lekker gaan uitpakken en nu even de blog schrijven. Die is inmiddels weer lekker lang (hebben jullie wat te doen :P). Maarja wat wil je met een paar dagen en zo enorm veel indrukken.

Hopelijk krijg ik vanacht wat meer slaap maar ook dan moet ik weer redelijk op tijd op. Vandaag (zaterdag) gaan we om 7.20 wandelen naar het hotel waar we de bus pakken naar Bandipur om ons daar het weekend te vermaken :). Als er tenminste ooit een eind aan de busrit komt...

Namaste en tot de volgende blog!